photographer

   Έχεις προσέξει πως συλλαβίζουμε κάθε φορά που συναντιόμαστε, της είπε κοντά στο αυτί, γέρνοντας το σώμα του μπροστά, σαν να έψαχνε κομμάτια μουσικής μέσα στο νερό. Εκείνη, έσκυψε ακόμα περισσότερο, άπλωσε το χέρι στο σύννεφο και η καρδιά του άρχισε να χτυπάει δυνατά. Πίστεψε για μια στιγμή πως θα του έπιανε το χέρι. Σήκωσε τα μάτια του χωρίς να κουνήσει διόλου το κεφάλι, να δει αν βλέμματα αδιάκριτα κοιτάζουν προς τον βράχο τους. Τίποτα. NADA !!! Έφτανε τόσο για να καταλάβει πως το χέρι της δεν πήγαινε στο δικό του χέρι, μα σε κάτι που λαμπύριζε μέσα στο νερό. Μια αρμαθιά κλειδιά και ένα κράνος από μια πανοπλία ιππότη ήταν αυτό που τράβηξε. - κοίτα, του είπε, Το γούρι μου, εγώ το βρήκα. Δεν έχω βρει ποτέ τίποτα στην ζωή μου. -Ματώνουν τα χείλη μου κάθε φορά που λέω το όνομα σου και εσύ μου μιλάς για τύχες και για γούρια... Δεν είπε τίποτα εκείνη, τον κοίταξε μόνο ίσα στα μάτια και χαμογέλασε - Έλα, τι είναι; Πες μου γιατί χαμογελάς; - Θα σου πω, του λέει χαμηλόφωνα, μα πες ...

  Ανοίγει η Μαύρα την Κυριακή με παρέα κάτι Σούλες Γαλάζοπόδαρες, με μάτια γουρλωτά, από τα Γκαλαπάγκος και μοιάζει η οθόνη με σκηνή θεάτρου που στη χάρη του ανοίγει η Αυλαία και γκρεμίζεται από το ταβάνι ίσα με το πάτωμα. Από τη σκόνη και την αντάρα της καταρρεύσης, ξεπροβάλλει το πρόσωπο ενός Καβάφη που στενάζει και συνθλίβεται μέσα σε ένα μπουκέτο λουλουδόμορφων μηχανών. Το Πρόσωπο ενός Καβάφη στη νοσταλγία. Μέσα λέξη συνθέτη Νόστος + 'Άλγος. Ίσως και να κάνω λάθος. Γέμισε η αίθουσα γυμνούς θορύβους και με Το Πρόσωπο ενός Καβάφη. Στα διαλείμματα ζεις και προσεύχεσαι σαν κάποια άγκυρα να σε κρατάει μακριά από τη στεριά, σαν τον αγαλμάτων την νωθρή κινητικότητα και όταν καταλαγιάσει η σκόνη και σιωπήσουν οι πλεονάζοντες θόρυβοι θα έχει έρθει η ώρα που θα εμφανιστούν οι κλόουν. Τώρα οι κλόουν θα μας κάνουν να γελάσουμε. Αφήνω  με θόρυβο να πέσει στο βάθος ότι λευκό στα χέρια μου κρατούσα. Ανάσα Βλέμμα Άγγιγμα Ελάχιστα από εκείνα που έχουν αξία θα καταλήξουν στο τέλος. Θυμάμαι ...

  Δεν ταξιδεύω με το δάχτυλο, μήτε σε σειρά με επιζώντες θέση αποζητάω. Τα κύματα έρχονται οικειοθελώς προς το μέρος μου, αθόρυβα μα με  έναν ρυθμό υποβασταζόμενο. Λιακάδα ποτέ. Περνάει ο καμπούρης. Κοντοστέκεται. Κοντοστέκομαι και εγώ. Ο ήλιος  φαρδύς, έχει απλώσει αχτίδες χειροπόδαρα και αγναντεύει το μέγα πλήθος. Ραχάτι. Τραγούδια εποχιακά από τα κλειστά ραδιόφωνα, η τηλεόραση κάνει τη δουλειά της. Εσύ να  ποστάρεις πύρινες λέξεις ποιητών για την άνοιξη, χρώματα για χάδια και φιλιών ανατριχιάσματα. Εγώ να αναζητώ συνθήκες στα πειράματα, μέσα από σύννεφα καπνού, αόριστα επιφωνήματα και μάτια κατακόκκινα, νεροτσουλήθρες. Μόλις πέσει η νύχτα παρελαύνουν από μπρος μου όλοι οι καμπούρηδες ετούτου του κόσμου. Έρχονται από το χάσιμο σε χάσιμο να καταλήγουν. Ένα περίεργο πράγμα. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα που λένε. Δεξιά ή αριστερά κανένας δεν πάει. Σκέφτομαι πως θα χαλάσει ο καιρός. Όχι πως με νοιάζει τι εποχή θα ναι μα ναχαμε κάτι να λέμε. Να γεμίσουμε  με αντιολι...

  Οι ισόβιες σχέσεις είναι σαν το χασμουρητό, Τι ωραιότερο από το εφήμερο άλλωστε σχεδόν πάντα μέσα στην αθλιότητα του ωραίου υπάρχει μία θλίψη. Παραβίασες στα όρια εκείνα που Εσύ  έθεσες, εκείνα που έρπουν μεταξύ συνηθισμένου και αυτονόητου. Αρίθμησες το λευκό χρώμα της αδιαφορίας μη γνωρίζοντας πώς το λευκό είναι εκείνο το χρώμα που ζωντανεύει όλα τα άλλα. Το μαύρο που έδειχνες, το είχες μόνο για το φαίνεσθαι Έβγαλες τα παπούτσια μόλις πάτησες την άμμο και άρχισες να μετράς τα αστέρια και τις φωτιές αψηφώντας την αλήθεια. Από πού άραγε ξεκινάει η ψυχή σου και από πού το σώμα σου; Ένα δάκρυ ανεπιθύμητο κυλάει στο Εγώ σου, μα δεν πληγώνεσαι, πληγώνεις. Ξεπέρασες τελετουργίες και προσχήματα, μοιάζεις να θέλεις να δώσεις σχήματα στις φωνές. Εγώ Θα θυμηθώ μέσα από τον καθρέφτη μου να δω τον ουρανό, τι μπορεί  τώρα πια να με τρομάξει; Η αναδίπλωση του μαύρου από την άλλη μεριά μοιάζει μονότονη, γέννα ανώδυνη και πάλι ξανά... Να τολμήσω να φτιάξω το δικό σου πορτρέτο εγώ ο κατ...

  Κάθε πρωί το ίδιο τροπάριο, σηκωνόταν έβαζε τις παντόφλες του και πήγαινε να νιφτεί Μοτίβο πια. Ύστερα θα έβαζε το γαμπριάτικο κοστούμι του, εκείνο το βαθύ μπλε με την ξεθωριασμένη ρίγα και θα κατέβαινε  στην είσοδο με το ...πακέτο υπό μάλης. Ένα μικρό κοτέτσι αριστερά από τα σκαλιά, περιφραγμένο. Μέσα ο Ντιρίς, ο κόκορας. Ένας μόνο κόκορας. Θα καθόταν στο ετοιμόρροπο ξύλινο σκαμπό και για την υπόλοιπη ώρα θα τον τάιζε καλαμπόκι σπόρο σπόρο, ανακαλώντας στην μνήμη του, την δικιά του κατεδαφισμένη ζωή. Κάθε φορά η ίδια διαδικασία. Κάθε φορά η ίδια αναπάντητη απορία -Τι πήγε λάθος στην ζωή του, τι δεν έκανε σωστά... Γύρναγε ο καιρός τα ανάσκελα και μετά στα ίσα, στέρευε το νερό που έτρεχε και ας είχε παρασύρει τα σημάδια. Πρόσταξε να ξέρεις. Στεκόταν εμπρός, ρωτούσε την ώρα, καμία απάντηση. Κοιτούσε ψηλά, θαύμαζε το μεγαλείο Του. Χανόταν. Πάλι λάθος γιορτή διάλεξα, σκεφτόταν. Έβγαζε από το πακέτο ένα ΄΄Τέλειον΄΄, φούμερνε κανά δυο τζούρες από το ξέμπαρκο τσιγάρο, κάπνιζε δεν κ...

  Το φως έκανε σκαλοπάτια και γωνίες στο πάνω μέρος του αιθρίου και το νερό που είχε σκορπιστεί, έδινε και αυτό μια ψευδαίσθηση δροσιάς. Με ένα γυαλιστερό ασπρόμαυρο τρίχωμα και δυο κάθετες καφέ λουρίδες στο πρόσωπο, καθόταν στα πίσω πόδια νωχελικά σχεδόν ουδέτερα και μάζευε τη ζέστα που περίσσευε ή εκείνη πού της αναλογούσε. Ποιος ξέρει; Εκείνος, ήρθε από πίσω με παράστημα και βάδισμα ανυπέρβλητου αρσενικού. Τζάμπά ο τρόπος Κρίμα στην προσπάθεια Δεν του δώσε καμία σημασία, εκείνη Εκείνη Εκείνη, εκείνη πάντα κάποια εκείνη Έμεινε πίσω της για ώρα Καμία σημασία Κάποια στιγμή, εκείνη, σηκώθηκε και πήγε μερικά μέτρα αριστερά της, δίπλα στο περιστέρι. Περπατούσε και αυτή πολύ όμορφα είναι αλήθεια, αν και ήταν του νοσοκομείου. Όλο σκέρτσο και χάρη μέσα στο νάζι. Οι άνθρωποι δεν έμοιαζε να την απασχολούν, ούτε τα προβλήματά τους. Στα νοσοκομεία, το ήξερε καλά αυτό, κανείς δεν πάει για ψυχαγωγία παρόλα αυτά... Στα γατιά δεν καίγεται καρφί για τα προβλήματα των ανθρώπων. Ήταν βέβαια και ο ή...

  Ναμαι τώρα, πάνω στο ζάρι, στο νεκροταφείο στο Λαγό, πού πάει τάφος και 30 χιλιάρικα.  Ναι, να ασχοληθώ εδώ να κονομήσω. Όχι που βολοδέρνω στα δεύτερα και  πού έρχεται ο καθένας να κάνει τάφο με 200 ευρώ. Άσε, ευτυχώς που δεν έχω μπλέξει και τούτα τα σύννεφα που μας έχουν ζώσει σήμερα,  τραβούν κάτι χαρακιές στον ουρανό, μετά μερεύουν, μαλακώνουν. Ύστερα πάλι θεριεύουν, αγριεύουν και πορεύονται κατά τη δύση. Οι δρόμοι της επιλογής του Τάσου δικιά του υπόθεση και για τους δικούς του λόγους. Από μικρός δρομομανής ήταν. Όλο στο  φευγιό ο νους του. Τώρα εδώ τα τελευταία κοντά 10 χρόνια, κόλλησε με τις δουλειές του νεκροταφείου σαν να τον φρενάρει ο θάνατος ένα πράγμα Ο ήλιος νεροβύζενε και βυθιζόταν πέρα στην Αδριατική. Είχε θέα τη θάλασσα τούτος ο τόπος των νεκρών. Λειψά κύματα, μοναξιά στο μέτρημα και εκείνο το βαρύ μπεζ του ουρανού με τη λασποβροχή από τη σκόνη της Σαχάρας αντάμα. Ο Τάσος κυνηγημένος από το μέσα του, από τα 14 με μία αγωνία μόνο για το αν θα ΄΄...

  - Μωρέ κρυφόγελάει ο σάλιαγκας; - Είσαι  Βαζιμπουζούκος  έτσι... ...μετράω τα άστρα, τα προσθέτω και εκείνα πολλαπλασιάζονται. Δεν βγάζω άκρη  με τα μαθηματικά πότε μου δεν τα συμπάθησα. Κάπου είχα διαβάσει πώς οι αρχαίοι Έλληνες έμπαιναν στον Άδη οπίσθιοβατώντας. Όχι πως έχει σημασία απλά εντυπωσιάστηκα. Στον θόρυβο της νύχτας υπάκουες, μόνο σε εκείνον υπάκουες και γύρω σου πουλιά ησυχασμένα, άλαλα, να περιμένουν ένα σου νεύμα. Ενα σου νεύμα θα ήταν αρκετό να κεντροόσουν τα πουλιά τη φύση ολάκερη και τότε θα έβλεπες οργασμό που θα έχει εκείνη. Για τη φύση μιλάω, μη ρεύγεσαι. ι Συγκριτικά,  διάθεση παράλληλη δεν υπήρξε ποτέ, ούτε ταυτότητα, μήτε ιδιοκτήτη έχουν τα μάτια σου τόση ώρα τα κοιτάζω. Μόνο ο θόρυβος μιας νύχτας  έρπουσας είναι αυτός που σε εξουσιάζει, ένας θόρυβος. Στις πόσες στροφές θα βρω τα ίχνη σου; Δεν παραπονιέμαι. Να βγω να τα μαζέψω λέω, χαμένα να μην πάνε, λίγο φως μα έγχρωμο να σε τυλίγει, να αφήνεις κατάχαμα κομμάτια πλακοσίδερο, πανί...

  Ήταν η μέρα που ανθίζουν οι τουλίπες ή έτσι ήθελα εγώ να πιστεύω. Ανεξάρτητα όμως από το τι θέλω εγώ, οι τουλίπες θα ανθίσουν όταν αυτές θελήσουν. Τρεις εκείνες, ένας εγώ. Όχι απαραίτητα ο ποιό φωτεινός, σίγουρα ο μεγαλύτερος, ο παράταιρος. Απ΄έξω ήλιος ισχυρός, μα από εκείνους που κάνουν μικρά τα καλοκαίρια.  Σαν έρθει η μέρα να συμανταμώσουμε το άπειρο, ποιος νοιάζεται; Για το τώρα γίνετε λόγος. Έγιναν σκιές! Και πάντα κάπου απέναντι, θα υπάρχει ένα νησί που την θάλασσα θα μετατρέπει σε πιο ασφαλή προορισμό.

  Αφέθηκε ο ήλιος να ξεχύνεται προς το χώμα και λούζει όλα τα χρώματα που συναντά στην διαδρομή του, το βαθύ κόκκινο, το τιρκουάζ, τις λωρίδες του μαύρου. Η ακρίβεια του χρόνου ανύπαρκτη και μη χρήσιμη. Ένα χέρι ξεπροβάλει από το σκοτάδι, συναντάει το φως. Ένα χέρι, που χαιρέτησε, που χάιδεψε, που κάποτε μάλωσε. Είναι το ίδιο χέρι που έδειξε κάποτε δρόμους, ουρανούς, ταξίδια. Ο Ιχθύς στην Παρθένο στέκεται με πλάτη στον ήλιο , στέκει και θαυμάζει. Απομεσήμερο. Πίσω από τα χρώματα φίλοι, μπροστά ο κόσμος όλος.

  Το καθήκον σου είναι  να μην αναλωθείς ποτέ  μέσα στη θυσία. Το πραγματικό σου καθήκον  είναι να σώσεις το όνειρό σου. Αμεντέο Μοντιλιάνι

  Εκεί στην μπασιά της νύχτας, εκεί πού αρχίζει να φιλιώνει και να περιμένει την μέρα, εμφανίζεται εμπρός μου καθώς Όλοι οι γνώριμοι δρόμοι δεν οδηγούν πουθενά. Για την ακρίβεια δεν οδήγησαν έως τώρα εκεί που... Έχοντας στα αυτιά μου τους ήχους από pink  Floyd  τα μάτια εντός μου, προσπερνούν τις αστραπές που με μεγάλη δεξιοτεχνία κατασκευάζει ο νους σε εκείνα τα μπλεξίματα που κάνουν για παιχνίδι οι νευρώνες. Τα μάτια μου, εκείνα που πάντα την ομορφιά γύρευαν περνώντας τις τροφές στο Μπογιάτι, έχουν μείνει να χαζεύουν τους πέτρινους τεράστιους  κύκνους πριν αντιληφθούν πως η καταστροφή πλησιάζει. Ζήτησα θάλασσα στην πρώτη διαδρομή, μία προσπάθεια να βγω από το σκοτάδι. Μα τρόμαξα από το έργο του ανθρώπου κι ας μην ήταν η πρώτη φορά. Πονάς όταν χάνεις μου είπες. Σου απάντησα, δεν είναι πάντα έτσι, πονάς και όταν δεν είναι όπως τα  θες τα πράγματα η όταν εσύ βλέπεις πώς τα πράγματα πάνε στραβά, αλλά δυστυχώς το βλέπεις μόνο εσύ. Τα λάθη  και όταν αρχίσουν τα...

  Από το κέρατο αντάρα. Αγκαλιάζει τις χελώνες τις δροσιάς, και μόνη περιφέρεται. Ολομόναχη. Γοητεύει τα όντα γύρω της, γοητεύει και εμάς Τοξοτίνα Φιλί στο υγρό ενδιάμεσο, να καταγράφει τα αλλά επίπεδα, εκείνα πού από τα χείλη της  κατεβαίνουν στο στήθος, κοντοστέκονται, αναπνέουν και συνεχίζουν το ταξίδι  προς την ...άβυσσο. Μαζί και τα χρώματα πού προς - πέρασαν τις  μάσκες και έντυσαν το πρόσωπο, πίσω  αφημένο με δόξα χαρισάμενη Έχεις πάψει να γελάς, δεν δέχεσαι κεράσματα ούτε όταν ονειρεύεσαι. Game Over Thank you for Plaing. Χαμένη πόλη. Χαμένη στην πόλη και εσύ, 324324 ΄΄ η ούν Μαρία, λαβούσα λίτρον μύροθ νάρδον πιστικής πολύτιμον, ήλειψε τους πόδας του Ιησού και εξέμαξε ταίς θριξίν αυτής τους πόδας αυτού η δε οικία επληρώθη εκ της οσμ΄ς του μύρου΄΄ μετάφραση: 324324  ΄΄ Εν το μεταξύ η Μαρία αφού αγόρασε περί τα 100 δράμια μύρο, κατασκευασμένο από ένα είδος του αρωματικού φυτού της Βαλεριάνας το οποίο ονομάζεται Νάρδος, μύρο γνήσιο και ανόθευτο και πάρ...

  Ανάμεσα στα προχώματα, φρόνιμη και σχεδόν αθόρυβα γλιστράς, χωρίς να αφήνεις πίσω σου ίχνη. Χωρίς μουσικές, χωρίς καν ανάσες. Να παραπονιέται το χώμα, να υγραίνετε και να αντιστέκεται. Εσύ να χαμογελάς φιλάρεσκα, να σπέρνεις και να φυτρώνεις την ίδια στιγμή, πάνω σε όποια αρμύρα, εικόνα περίτεχνη σαν εκείνη των βωμών. Σε συνάντησα τυχαία μια φορά. Τυχαία σε συνάντησα και μια δεύτερη και ήταν η τρίτη που απ[ό τα πόδια των δρομέων ξεκινούσε ένα μικρό μα υπέρλαμπρο ουράνιο τόξο που μόνο εμείς είχαμε την τύχη να το βλέπουμε. Εκεί κρίθηκαν όλα, μέσα από πολλά αν και άλλα τόσα ίσως. Κοίταξες τον ουρανό και άλλαξες προς τους δείκτες του ρολογιού. Φοβάμαι είπες, είμαι εδώ σου απάντησα και θα είμαι εσαεί... Τώρα και οι δυο δείκτες δείχνουν, ακριβώς, Κρίμα που ήρθε η ώρα Χωρίς προχώματα πια. Χωρίς προσχήματα, αν ή ίσως. Εγώ τον λόγο μου τον κράτησα, έμεινα εδώ, για πάντα.

  Μια φορά και έναν καιρό, όχι μακριά από το τώρα, η γη αρρώστησε βαριά, ήταν σαν θερμοφόρα. Ο υπεύθυνος θερμότητας, που κάθε πρωί ήταν δουλειά του να βάζει το θερμόμετρο στα σπλάχνα της γης και να μετρά την θερμοκρασία της, μια μέρα τον πήρε ο ύπνος και ξέμεινε στο κρεβάτι. Την άλλη μέρα το πρωί, πήρε το θερμόμετρο και πήγε να μετρήσει την θερμοκρασία της γης. έβαλε μέσα στα σωθικά της το μηχάνημα και τρόμαξε... Τι να δει; Δέκα χιλιάδες οι βαθμοί θερμοκρασίας, ενώ δεν θα έπρεπε να είναι πάνω από πεντακόσιοι... Μα μια μέρα ξεχάστηκα, σκέφτηκε και έγινε τέτοιο κακό; Τύψεις άρχισαν να τον κυκλώνουν και μια και δυο, πάει στους άρχοντες, να πει τι συνέβαινε. Ενημερώθηκαν οι άρχοντες το λοιπόν και έκαμαν συμβούλιο. Μαζεύτηκαν οι σοφοί, οι συμβουλάτορες, οι δικαστές, οι στρατηγοί, όλοι μαζεύτηκαν. Μα οι μέρες περνούσαν και απόφαση δεν έβγαζαν. Και όσο εκείνοι, έχαναν χρόνο τόσο η γη  αρρώσταινε. Έβηχε σαν τον πατέρα μας τα βράδια από το τσιγάρο και δώστου να κουνιούνται τα βουνά και...

  ...έτσι να λες, έτσι να ζεις,εμείς ΔΕΝ συναντηθήκαμε ποτέ !!! μέσα στο ψέμα και την τρέλα σου, γυρεύεις Δευκαλίωνες και ανθισμένα ρόδα. Ψυχοπονάς και στροβιλίζεις σαν ετοιμόγεννη σε μαλθακό κρεβάτι. Μπερδεύεις τους εραστές σου με τα νύχια σου και ματώνεις τις πληγές τους. Μόνο που σε έμενα καλή μου, η αιμορραγία είναι συνεχής και ατελέσφορη... Η ωραία Φρίντα, 14 χρόνια νεότερη από τον Βλαντιμίρ, ήταν 23 όταν εκείνος αυτοκτόνησε και δεν συναντήθηκαν ποτέ σ΄ αυτή τη ζωή... αλλά το photoshop έχει πολλά ποδάρια! Είναι φορές που το μυαλό μας άγεται και φέρεται ανάλογα με τις περιστάσεις. Κάποιες άλλες ανάλογα με τα '' συμφέροντα '' μας. Είναι όμως και κάποιες περιπτώσεις, που εσύ η ίδια ποτέ δεν θα διακρίνεις, ότι ΕΣΥ είσαι το πρόβλημα. Έτσι είσαι και εσύ. Έχεις αφήσει τον φόβο να φωλιάσει μέσα σου και εκείνος, όπως συνηθίζει, σε τρώει ανενόχλητος. Δυστυχώς για σένα  ο φόβος δεν χορταίνει ποτέ. Φοβάσαι να είσαι ευτυχισμένη και δεν αφήνεις κανέναν κοντά σου, όταν καταλάβεις...

  Ίσως να μην την ενδιέφεραν ποτέ οι σχεδίες που επιπλέουν. Ίσως πάλι, να θαύμαζε τα μεγάλα καράβια, Ποιος ξέρει; Ποτέ δεν θα μάθουμε... Σχεδόν δυσεξιχνίαστη, μετρημένη, χαμηλόφωνη, ήρεμη φαινομενικά, το γέλιο σχεδόν άγνωστη διαδικασία, να μάθεις γιαυτήν, από πού; Μια πλωτή εγρήγορση ήταν εκείνο που την συνέδεε με ότι ζωντανό. Οι δικοί της ζωντανοί, δεν υπήρχαν πια ζωντανοί. Ένα τσιγάρο στο στόμα, ένα τσιγάρο δρόμος, μια την άλλη δηλαδή Φεγγάρι λαμπρό και κάτι τα έλατα ρημάδια, οι φίλοι που τις είχαν απομείνει. Να βοηθήσεις , αλλά πώς; Όλα τα είχε. Τίποτα. Μάταιη η όποια αντίσταση. Γεννήθηκε έναν Δεκέμβρη, το πότε ακριβώς δεν έχει σημασία. Γεννήθηκε Δεκέμβρη λοιπόν, στο παράλιο Άστρος, εκεί στην Βόρεια Κυνουρία. Από την μία, στο έμπα η Χειμερινή Μελιγού, στο αγνάντι τα Κάτω Βερβενά. Μορφώθηκε, τα έβαλε στην σειρά και πήρε τους δρόμους. Όπου φύγει φύγει. Ήταν των ανθρώπων , όχι του θεού. Όταν ένιωθε τα πόδια να πλησιάζουν την γη, ξάπλωνε με τους κύκνους στο χώμα και άρχιζε να μετράε...

  Τον τελευταίο χρόνο τον έβλεπα συχνά πυκνά στους δρόμους της πόλης και τις πλατείες. Ακόμα και στις διαδηλώσεις τον είχα συναντήσει πολλές φορές. Κρατούσε μια πάπια στο χέρι και έμοιαζε σαν να είχε κούφιες πέτρες στη μασχάλη. Μια πάπια με κόκκινη μύτη, γεμάτη σπιθούρια, από εκείνες τις κινέζικες. Η πάπια είχε όνομα, Ντάλια τη φώναζε. Η Ντάλια όμως ούτε μίλαγε, ούτε λάλαγε, μόνο τέντωνε με μια κάποια υπεροψία τον λαιμό της, σε κάθε χέρι που πλησίαζε να της χαϊδέψει το κεφάλι. Πάπια κατοικίδιο, εντάξει δέσαμε… Ένα απόγευμα από αυτά του καλοκαιριού που η υγρασία στήνει καρτέρι σε ότι ζωντανό κυκλοφορεί, τους συνάντησα στο πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα. Η Ντάλια κι εδώ η απόλυτη σταρ. Είχε κλέψει την παράσταση. Ατραξιόν σπουδαία. Μικροί μεγάλοι ολόγυρα της κι εκείνη να τεντώνει το λαιμό της, λες και βολτάριζε στη Βία Βένετο τη δεκαετία του ΄60. Μα και για να λέμε την αλήθεια, υπήρχαν πολλές πιθανότητες, αν υπήρχε τότε, να έκανε κι ένα «περασματάκι» σε κάποια από τις ταινίες του Φελίνι....

  ...Χειμώνα, στον χειμώνα έμεινες... Εκείνα τα γιαπωνέζικα πουλιά από χαρτί που σου άρεσε να φτιάχνεις τις μουσικές που ποτέ σου δεν τελείωσες, τις φωτογραφίες που δεν τράβηξες ακόμη, έτσι και τότε ποτέ δεν άπλωσες το χέρι, ποτέ δεν είπες "σε θέλω", ποτέ.  Δεν χαμογέλαγες.  Των αδυνάτων τάχα την πείνα συμμερίστηκες. Μία ίσως κι απ ότι λες μπορεί και δύο. Μα όταν ο αδύναμος στα πόδια σου προσκύνησε βιάστηκες ψεύτη να τον πεις να μην το θέλεις να πιστέψεις, παρά μόνο τους μνηστήρες με την προβιά του φίλου εκλιπαρείς, για παρηγοριά στης μοναξιάς τις νύχτες. Και τότε βροχή και τώρα βροχή. Κανένα πρόσχημα δεν είναι ικανό στα πράσινα λιβάδια της γης της Μογγολίας να σε φέρει. Κάθε φορά που συναντάει τα νησιά εκείνος ανάμεσα στο πουθενά και στο τώρα, τάμα και προσμονή. Ήρθε η ώρα. Ξεπεζέματα και κοντεύει να μπει η Άνοιξη Χυμός ανανάς, σχεδόν δροσερός. Μα ναι, για τότε λέω, τι τώρα; Τώρα δεν είναι πια της μόδας. Μπροστά μου ακριβής ορθώνεται η πόρτα και δεξιά όπως την κόβω, ένα ...

  Με ρώτησαν μια μέρα, τι μου είσαι, τι σου ήμουν. Γέλασα, μου φάνηκε στα αλήθεια αστείο. Δεν απάντησα, δεν ήξερα τι να απαντήσω. Τι να πω; Μου ήσουν ένα «τα πάντα» που έγινε ένα «τίποτα»;

  ...η άνοδος στην Κηφισίας, αναποφάσιστη. Μόνο οι σειρήνες των ασθενοφόρων, μοιάζουν να προβάλουν αντίσταση. Νύχτα, φως απ οπου μπορεί να έρθει... Έναν στύλο από μια διαφημιστική πινακίδα, από ένα αυτοκίνητο. Από ένα χάδι στα κρυφά, από ότι απόμεινε στον χρόνο. Σαν να φύσηξε ο αέρας και χάθηκαν τα χρώματα. Γύρισε την πλάτη και άρχισε να περπατάει προς το χθες. Περίμενε να ακούσει μι φωνή να του λέει : -Στάσου!!! Σιωπή, καμία φωνή, κανένα νεύμα, καμία προσευχή, ορατών 'ή αoράτων. Τούτο το αποψινό, είναι τυλιγμένο με σελοφάν. Μαζεύει σε βάζα το φεγγάρι και κάνει μαρμελάδες σύννεφα. Άρωμα αγχολυτικό. Μέσα από τα μάτια η περιπέτεια ή η ταπείνωση. Μοχθηρός σε κόσμο αγγέλων, ένα χειροφίλημα, μια υπόκλιση. Ένα μαντίλι στα μαλλιά και ένα ποτήρι νερό. Φοβάσαι τις λέξεις τις παροξύτονες και διαλέγεις τραγούδι βραδιάτικο, με βάθος... Πριν χαθεί το όνειρό μας και ξαναβραδιάσουμε, άσε με να σ' αγαπάω κι όπου φτάσουμε. Τσιγάρο θες; κόψε το φίλτρο...

  ...μην πάτε από εκεί κύριε, μου είπε ο πιτσιρικάς που πετάχτηκε σχεδόν έντρομος από το ανθοπωλείο. Μα εκεί πρέπει να πάω του λέω χαμογελώντας. Βλέπεις, συνέχισα, βλέπεις που οι λάμπες είναι αναμμένες σε αυτόν τον δρόμο; Ε, αυτό είναι το σημάδι. Ένα αντίστοιχο σημάδι έχω στην πλάτη. Τα σύννεφα όλο το βράδυ μαζευόντουσαν πάνω από την γέφυρα, λες και εκεί είχαν δώσει ραντεβού για ριγιούνιον, Λευκά, υγρά, ετοιμόρροπα. Σε άφησα μες τα σκεπάσματα στο σώμα σου και με άρωμα γιασεμί στο δωμάτιο. Θα δεις σιγά σιγά, αλλά όσο και κλείσε να ακουγεται..βοηθα τον εαυτόν σου..... βρες κάτι... Κάτι που θα σε κάνει να αρχίζεις να βλέπεις ...η αστο πέρασε το και αστο να φύγει μόνο του, μην πιέζεις τον εαυτόν σου... Η κοπέλα ..δυναμικη ..δημιουργικη..κλειστη...πάντα καλοπροαιρετη..ειλικρινής η καλή πλευρά η ''αρνητική σε κακοπροαίρετες ξηγες απαθείς όταν πληγωνόταν  αγύριστο κεφαλι..κτλ κτλ ...πέρα από αυτό να μαθαίνει ..να βλεπει..περα από αυτό που υπαρχει..και μια ''παιδική΄'πλευρά...

  Τώρα στέκεις εκεί που δεν ακούς, δεν βλέπεις, δεν μιλάς. Ανάμεσα σε δρόμους με αγάλματα και κάθε λογής εσταυρωμένους. Ενας που ξεκινάει το σημείο της προσευχής. Μέσα από αγκάθια και αχυράνθρωπους. Πίσω από τα σύννεφα και ότι με θλίψη τα γεμίζει. Χωρίς παραβάν, χωρίς ελικοειδείς δρόμους, χωρίς καμιά νοσταλγία για ζωή. Φωνές μόνο και περπάτημα. Τμηματικά, σαν σε παρέλαση ηττημένων στρατιωτών. Σαν ένας δυστυχής. Καχεκτικός ανεμοστρόβιλος, να στέκει στην άκρια των γκρεμνών και να θαυμάζει το τώρα. Να είναι τρωτός και να επιδιώκει την αθανασία. Τι είναι το σκοτάδι αν όχι η μήτρα που γεννάει φως; Τι τα βήματα και τι ο δρόμος; Εκεί στα μέρη σου που η σιωπή κυριαρχεί, ο ήχος ξεθωριάζει. Εκεί μένει χωρίς να αντιστέκεται, χωρίς ένα παράθυρο καν. Πόση ώρα ακόμα θα προσεύχεται. Το απολαμβάνω, μου είπες, το κάνω πρόθυμα. Σαν τη δύναμη που ενθαρρύνει το αύριο να γεννηθεί και να πεθάνει. Πως μιλάνε οι μάγισσες, πως σιγοτραγουδούν; Πως μετρούν τον ουρανό; Γιατί υφαίνουν κλάματα; Ακουσα φωνές από...

  Άκουσα  πώς φόρεσες φόρεμα λευκό Δεν το πίστεψα, εσύ με το λευκό είσαι μαλωμένη. Τώρα όμως βλέπω στην καρδιά σου. Οι διαμαρτυρίες μου ανώδυνες και στη θέση των ευχών κατάρες παράφρονες με ψευδώνυμο ή όχι Τι να ζητάς στις παρυφές μίας άσχημης ζωής; Ούτε καν μέσα σου. Ποιος ξέρει; Πιο σιωπηλοί από την ίδια τη σιωπή και ποιος είναι εκείνος  που αμνηστία θα δώσει σε όλους εμάς που τόσο νωρίς μας καταδίκασαν  το σκήνωμα πρόστυχου  άγιου να ταράζουμε. Σύρθηκα στην πανσέληνο της φράουλας κάτω στις άγριες θάλασσες ήθελα δεν ήθελα, κάτω από τα εικονίσματα για να ακούω τους ψαλτάδες. Εκείνο το φως πουθενά. Την επόμενη τα δέντρα είχαν κοπεί, τα πόδια και τα χέρια στη θέση τους, οι φωνές περιττές. Κοντά στα μεσάνυχτα, μάζεψες ότι είχε απομείνει από τα σωθικά σου, τα φόρτωσες στο φορτηγό του δήμου και με ευκρινείς θορύβους χαιρέτησες  τους περαστικούς και αποχώρησες οικειοθελώς Circo Level 3. Ούτε άχνα. στεκόσουν στην άκρη στου δρόμου κάτω από τις μπολιασμένες νεραντζ...

  Ένα δωμάτιο πίσω από τα μάτια. Υγρασία.  Μία καρέκλα φως.  Ιδρώτας. Ανάκριση. Να βάλω τις ανάσες στην σειρά και ανακούρκουδα και μετά να σε αφήσω να με οδηγήσεις εκεί που η  άπνοια είναι σε λήθαργο. Μπερδεύεσαι. Το παράθυρο είναι προς τα εκεί που ακούγονται οι φωνές, εδώ είναι το κρεβάτι. Από κάπου κάπως ήρθες. Μου θύμισες τότε που αγόραζα βιβλία ποιητών έκοβα τις σελίδες και τις έδινα στον αέρα. Εκείνος ήξερε πάντα τι να τις κάνει. Πιστεύω πως το λευκό στο αντάμωμα του Μάρτη ζωντανεύει. Πέρνει μορφή και περιφέρετε ασκόπως. Ίσα χώρο να πιάνει. Εγώ να τρέφομαι με λήθη και συγνώμες. Αφήνω τώρα πια τα κορδόνια από τα παπούτσια μου ξέλητα και εκείνα αφήνουν ίχνη. Κανείς δεν μου παίρνει τώρα πια τα κορδόνια. Είναι όμως ύπουλος ο καιρός και μου περονιάζει τα κόκαλα. Ανασταίνομαι και αντιστέκομαι. Η Αμοργός να κυκλοφορεί παράνομα από χέρι σε χέρι και εγώ να φυλάω τσίλιες στα μπουγάζια. Να ρίχνω ματιές στα κλεφτά να σφυρίζω δήθεν αδιάφορα σαν κάτι να περιμένω. Δίπλα μου οι...

  Kοιτάχτηκαν πολύ πριν αρχίσει το κυνήγι και ο καιρός της ξηρασίας έπαιξε έναν κάποιο, μα σημαντικό ρόλο. Ένας κλέφτης σιωπής, ήρεμος σαν την Παταγονία, ήρθε από το πουθενά να βάλει ήχους στα διαζώματα, να ξεσπάσει η θάλασσα και αντί ταξίδι να σε πάει, πάνω σε βράχια κοφτερά να σβήσει τα συμβαίνοντα. Η στεριά που την θάλασσα μισούσε γιατί ταξίδευε πολύ, απέναντι της στάθηκε, μα τούτη την φορά δεν την θαύμασε, τούτη την φορά την λυπήθηκε. Σήμερα θα κυνηγήσω όσα περισσότερα σύννεφα μπορέσω - Πως γίνεται αυτό; - Τι ρωτάς τι πώς γίνεται; Τι ρωτάς; Τι πως γίνεται; Γελάσαμε δυνατά και οι δυο μας μετά έπρεπε να κάνουμε ησυχία. Ούτε άνεμος Ούτε νερό Όλα ακίνητα Καθόλου φως Μα Αν βρω την ανάσα σου γυμνή στο λέω θα την πάρω και ας συγκρουστώ με όλα τα ρολόγια. Σε κοιτάζω και σβήνουν τα πουλιά στα πατώματα, όσα μέσα στο δωμάτιο περιφέρονται, μία σε ενοχλεί το φως, την άλλη το μπλουζάκι, δεν μπορώ να στέκομαι, δεν έχω και πολλές φωτογραφίες. Έτσι κι αλλιώς να με κάψετε ζήτησα δεν θα χρειαστού...

  Είναι λένε θάνατος ανδρός, πιθανόν γενναίου, το γυναικείο το κορμί γυμνό αν σε όνειρο το δεις. Σκέπασες με πέτρες βάσανα  τα ρούχα σου να στρώσουν. Μόλις  θα νύχτωνε τοχες σκοπό γυμνή στις ανηφόρες του χωριού να τρέξεις. Έτσι σαν ήρθε η ώρα μπήκες στον κύκλο και έξω από αυτόν σκυλιά μαύρα δεμένα, άγρια σκυλιά κρατούσαν τον  ρυθμό. Φύλαγαν τις πόρτες, κανείς να μην μπει, κάνεις να μην μπορεί να βγει. Είπες είσαι μόνη, σε πίστεψα και ας μην έφταναν εδώ γέλια, μαζί, σαν  τα πλεούμενα γραμμής καθορισμένης και εκείνα πέρα δώθε. Είναι σοβαρή η νύχτα απόψε Βαριανασαίνει ο αέρας Γαρμπής είναι θαρρώ, παρέα μου δίπλα μου, μία δρασκελιά απόσταση. Κολυμπώντας πας. Οι πόρτες κλειστές τώρα πια και άγρια μαύρα σκυλιά παραφυλάνε, εγώ βλέπω λίγο μπλε πολύ μαύρο και λευκό το φόρεμά σου. Είναι λένε θάνατος ανδρός, γενναίου πιθανόν το γυναικείο το κορμί, όπως και ναχει.