Τι είναι σκοτάδι;;;

 

Τώρα στέκεις εκεί που δεν ακούς, δεν βλέπεις, δεν μιλάς. Ανάμεσα σε δρόμους με αγάλματα και κάθε λογής εσταυρωμένους. Ενας που ξεκινάει το σημείο της προσευχής. Μέσα από αγκάθια και αχυράνθρωπους. Πίσω από τα σύννεφα και ότι με θλίψη τα γεμίζει. Χωρίς παραβάν, χωρίς ελικοειδείς δρόμους, χωρίς καμιά νοσταλγία για ζωή. Φωνές μόνο και περπάτημα. Τμηματικά, σαν σε παρέλαση ηττημένων στρατιωτών. Σαν ένας δυστυχής. Καχεκτικός ανεμοστρόβιλος, να στέκει στην άκρια των γκρεμνών και να θαυμάζει το τώρα. Να είναι τρωτός και να επιδιώκει την αθανασία. Τι είναι το σκοτάδι αν όχι η μήτρα που γεννάει φως; Τι τα βήματα και τι ο δρόμος; Εκεί στα μέρη σου που η σιωπή κυριαρχεί, ο ήχος ξεθωριάζει. Εκεί μένει χωρίς να αντιστέκεται, χωρίς ένα παράθυρο καν. Πόση ώρα ακόμα θα προσεύχεται. Το απολαμβάνω, μου είπες, το κάνω πρόθυμα. Σαν τη δύναμη που ενθαρρύνει το αύριο να γεννηθεί και να πεθάνει. Πως μιλάνε οι μάγισσες, πως σιγοτραγουδούν; Πως μετρούν τον ουρανό; Γιατί υφαίνουν κλάματα; Ακουσα φωνές από το υπόγειο και ήταν ποδηλάτες από το δρόμο. Στο υπόγειο εγώ βρισκόμουν.