δες τα αεροπλάνα πως πετούν

 

Οι ισόβιες σχέσεις είναι σαν το χασμουρητό,

Τι ωραιότερο από το εφήμερο άλλωστε σχεδόν πάντα μέσα στην αθλιότητα του ωραίου υπάρχει μία θλίψη.

Παραβίασες στα όρια εκείνα που Εσύ  έθεσες, εκείνα που έρπουν μεταξύ συνηθισμένου και αυτονόητου. Αρίθμησες το λευκό χρώμα της αδιαφορίας μη γνωρίζοντας πώς το λευκό είναι εκείνο το χρώμα που ζωντανεύει όλα τα άλλα. Το μαύρο που έδειχνες, το είχες μόνο για το φαίνεσθαι

Έβγαλες τα παπούτσια μόλις πάτησες την άμμο και άρχισες να μετράς τα αστέρια και τις φωτιές αψηφώντας την αλήθεια.

Από πού άραγε ξεκινάει η ψυχή σου και από πού το σώμα σου;

Ένα δάκρυ ανεπιθύμητο κυλάει στο Εγώ σου, μα δεν πληγώνεσαι, πληγώνεις.

Ξεπέρασες τελετουργίες και προσχήματα, μοιάζεις να θέλεις να δώσεις σχήματα στις φωνές. Εγώ Θα θυμηθώ μέσα από τον καθρέφτη μου να δω τον ουρανό, τι μπορεί  τώρα πια να με τρομάξει;

Η αναδίπλωση του μαύρου από την άλλη μεριά μοιάζει μονότονη, γέννα ανώδυνη και πάλι ξανά...

Να τολμήσω να φτιάξω το δικό σου πορτρέτο εγώ ο κατασκευαστής ανεικονικών εικόνων;

Δύσκολο. Είσαι απόλυτα αληθινή.

Ας προσπαθήσω λοιπόν, να φτιάξω και τα δύο πορτρέτα το δικό σου και το δικό μου, διά της ατόπου που λένε και στα μαθηματικά.

30 φορές, εκατόχρονες οι  δέσμες που σε δένουν και κάτι λίγα χρόνια ακόμα.

Ζεις μία άρρυθμη ζωή και ας προσπαθούσες για το αντίθετο. Τώρα η ζωή σου ρολάρει σε ξέφρενους ρυθμούς μέσα από μία ανήσυχη φιλοδοξία, εκείνη των αδύναμων, που θέλουν να φαντάζουν αρχηγοί μέσα από ψευδαισθήσεις μιας νωχελικής ονειροπαγίδας, πανυγιρτζήδικης.

Μέσα από γρήγορο κρυφό και αγχωμένο σεξ, μέσα από βλακώδη συναισθήματα, ανόητες δικαιολογίες,  συμμέτοχα όλα του χρόνου, σαν στίχο με ένταση έτοιμη να καταθέσεις...

Εσύ που τον εαυτό σου τόσο θαυμάζεις νιώθεις τώρα ευάλωτη, δεν αντιλαμβάνεσαι την καταιγίδα που πλησιάζει και ετοιμάζεσαι με τρεχαντήρι να διασχίσεις τον κόσμο, να χαράξεις πορεία πάνω σε λιωμένο χάρτη, να μείνεις κληρονομιά.

Τα μάτια σου που κάποτε φωτιά ήταν, τώρα τα έχει κυριεύσει μία  ηδονική μελαγχολία.

Θα έρθει η στιγμή πού η Τισιφόνη θα σταθεί εμπρός σου, θα σου φράξει το δρόμο και θα σου ζητήσει εξηγήσεις.

Τότε δεν θα χωράνε Τα μα και τα μου...

Ούτε οι φθηνές και ανισόρροπες δικαιολογίες τύπου δεν μπόρεσα, ήταν μεγάλο, να μείνουμε φίλοι και ούτε θα πιστέψει κανείς πως οι χαρές σε μία ζωή μονόχρωμες είναι.

Συμβατική και η είσοδος σου στην κοινωνία των ΄΄επιτυχημένων΄΄  μία κοινωνία κλειστή και ερμαφρόδιτη.

Το πάλεψες δεν λέω, δούλεψες, αγωνιστικές, πιθανόν και να κουράστηκες.

Δεν αντέχεις πια γύρω σου τους losers ούτε καν τους λυπημένους, ούτε τους τυχοδιώκτες.

Αλήθεια ξέρεις να τους ξεχωρίσεις ή όλοι για σένα το ίδιο είναι;

Εκεί είναι που διαφέρουμε.

Εμένα μου αρέσουν ακόμα οι πουτάνες, οι αδικημένοι και σέβομαι τα νεκροταφεία.

Εμπιστεύομαι περισσότερο τους χασικλήδες, τους παραμυθάδες και τους χαμάληδες, έτσι όπως τα λέει ο Πετρόπουλος έτσι όπως τα έχω ζήσει και εγώ. Όχι τους καθώς πρέπει, τους υποκριτές, τους ψεύτες.

 Μου αρέσει να τρώω το κρέας μου το χέρι και να το μοιράζομαι με τον σκύλο δίπλα μου.

Σιχαίνομαι όσους καθαρίζουν το μήλο με το μαχαιροπίρουνο, δεν ξυπνάω ζαλισμένος τα πρωινά και ας κοιμάμαι ελάχιστα, ούτε ονειρεύομαι εκκλησίες και διάδημα.

Δεν είναι μποέμ, μα μου αρέσει να κρασοπίνω και ειδικά με φίλους, μου αρέσει και το τσιγάρο κι ας προσπάθησα δυο-τρεις φορές να το κόψω.

Εξακολουθεί να μου αρέσει το φτερούγισμα του ανέμου ανάμεσα στα ρείκια και στις φτέρες

Δεν γουστάρω τα spa στα ακριβά ξενοδοχεία.

Μου αρέσει να προσπαθώ να με αντέχουν οι γύρω μου, χαμογελάω συχνά και ας μην το είχες προσέξει ποτέ.

Λατρεύω τον Byron και τους καταραμένους.

Μας άρεσε και στους δύο η θάλασσα.

Δεν νοσταλγώ, δεν ζηλεύω,  αντεύχομαι,  επιθυμώ και ψάχνω

Στήνει χορό γύρω μου το σκοτάδι και οι μέρες, μου αφήνουν στο μαξιλάρι μου τώρα, πια μία κόκκινη τουλίπα για κάθε λάθος ουρανό.

Να προσέχεις.

Να περπατάς από τη μεριά που έχει πάντα ξαστεριά και να προσέχεις.