Cadinda / Θάλασσα
Kοιτάχτηκαν πολύ πριν αρχίσει το κυνήγι και ο καιρός της ξηρασίας έπαιξε έναν κάποιο, μα σημαντικό ρόλο. Ένας κλέφτης σιωπής, ήρεμος σαν την Παταγονία, ήρθε από το πουθενά να βάλει ήχους στα διαζώματα, να ξεσπάσει η θάλασσα και αντί ταξίδι να σε πάει, πάνω σε βράχια κοφτερά να σβήσει τα συμβαίνοντα.
Η στεριά που την θάλασσα μισούσε γιατί ταξίδευε πολύ, απέναντι της στάθηκε, μα τούτη την φορά δεν την θαύμασε, τούτη την φορά την λυπήθηκε.
Σήμερα θα κυνηγήσω όσα περισσότερα σύννεφα μπορέσω
- Πως γίνεται αυτό;
- Τι ρωτάς τι πώς γίνεται;
Τι ρωτάς;
Τι πως γίνεται;
Γελάσαμε δυνατά και οι δυο μας μετά έπρεπε να κάνουμε ησυχία.
Ούτε άνεμος
Ούτε νερό
Όλα ακίνητα
Καθόλου φως
Μα Αν βρω την ανάσα σου γυμνή στο λέω θα την πάρω και ας συγκρουστώ με όλα τα ρολόγια.
Σε κοιτάζω και σβήνουν τα πουλιά στα πατώματα, όσα μέσα στο δωμάτιο περιφέρονται, μία σε ενοχλεί το φως, την άλλη το μπλουζάκι, δεν μπορώ να στέκομαι, δεν έχω και πολλές φωτογραφίες.
Έτσι κι αλλιώς να με κάψετε ζήτησα δεν θα χρειαστούν φωτογραφίες.
Πέφτει το φως σαν ραχάτι που το γνωρίζει η μάνα του σε μαύρο και λαδί.
Ξανά πάρε αργότερα χωρίς κανελλόματα. Πάρε απευθείας και αν θέλετε να έρθω θα έρθω και σταμάτα να απλώνεις το χέρι στο φεγγάρι, στο όλο και το άγνωστο.
Έλα λίγο πιο κοντά, σίμωσε, να ανταμώσουμε κάπως να συναντηθούν τα βλέμματα, στο λέω καιρό τώρα δεν είσαι εδώ, φοβάσαι,
Εκείνος Ο πλάτανος, θυμάσαι;
Σταθήκαμε εκεί στο παγκάκι, ήταν καθαρά όσα είπες, πεντακάθαρα. Θυμάσαι τον πλάτανο;
Γύρο το κόκκινο παντού, δρόμος δεν υπάρχει...
Γαβγίζουν παράξενα απόψε τα σκυλιά και στροφιλίκια με τα ποδήλατα να γοητεύουν τα αγόρια, να ξεμυαλίσουν τα κορίτσια, μανάδες, ερωμένες, περαστικοί, το ίδιο κόκκινο παντού.
Ήταν και εκείνοι που χόρευαν με τα άλογα σε κάθε στροφή, χαρούμενη και εσύ πού μέσα στο λαβύρινθο σου κονταροχτυπιέσαι με το μέσα σου, με τον δρόμο που δεν υπάρχει μοιάζεις.
Σήμερα έβαλες φόρεμα λευκό!!!
Εσύ λευκό;
Δεν μοιάζει να μπορεί το δρόμο για την έξοδο να σου δείξει, μα ούτε μέσα μπορεί να σε κρατήσει.
Βρήκες όμως τον τρόπο να μου πεις να φύγω.
Καφές πρωί στην πλατεία του Επαρχείου στον Πύργο.
Αλήθεια πώς σε προδίδουν τα μάτια σου, πώς γίνονται υγρά τα δάχτυλά σου, να φύγω θες να μου πεις καιρό τώρα μα κάτι σε κρατάει.
Κράτησε λίγο τούτο το καλοκαίρι ε;
Αλήθεια είναι κράτησε πολύ λίγο το δικό μας καλοκαίρι.
Οι υπολογισμοί του υπολοίπου, το μέτρημα, πάντοτε στενάχωρο θα είναι και πώς να του πεις στον άλλον
''Ο άνεμος δεν είναι πάντα ευνοϊκός''
Εσύ ήσουν που τον έβαλες πανιά νέα να ράψει, είναι εσύ που του έταξες να βρεις δρόμο για το όνειρο...
Να ξυπνήσεις όμορφα
Να έχεις μία όμορφη μέρα
Να με σκέφτεσαι Θα το νιώθω
Θα μου λείψεις
Πάρε εσύ τηλέφωνο όταν ξυπνήσεις
ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ
ΥΓ
μην πάρεις πακέτο...
Φεύγω φιλί
Το όνομά σου
Δικά σου λόγια δικά σου γράμματα και ήρθαν μετά οι ώρες που τους δικούς σου Θεούς συναναστρέφεσαι και εγκαταλείπεις.
...Cadinda
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου