Η @n/Να $tON kAiaFα ( σε συνέχειες ) .4.

 

Ένα δωμάτιο πίσω από τα μάτια.

Υγρασία.

 Μία καρέκλα φως.

 Ιδρώτας.

Ανάκριση.

Να βάλω τις ανάσες στην σειρά και ανακούρκουδα και μετά να σε αφήσω να με οδηγήσεις εκεί που η  άπνοια είναι σε λήθαργο.

Μπερδεύεσαι. Το παράθυρο είναι προς τα εκεί που ακούγονται οι φωνές, εδώ είναι το κρεβάτι.

Από κάπου κάπως ήρθες. Μου θύμισες τότε που αγόραζα βιβλία ποιητών έκοβα τις σελίδες και τις έδινα στον αέρα. Εκείνος ήξερε πάντα τι να τις κάνει.

Πιστεύω πως το λευκό στο αντάμωμα του Μάρτη ζωντανεύει. Πέρνει μορφή και περιφέρετε ασκόπως. Ίσα χώρο να πιάνει.

Εγώ να τρέφομαι με λήθη και συγνώμες. Αφήνω τώρα πια τα κορδόνια από τα παπούτσια μου ξέλητα και εκείνα αφήνουν ίχνη. Κανείς δεν μου παίρνει τώρα πια τα κορδόνια.

Είναι όμως ύπουλος ο καιρός και μου περονιάζει τα κόκαλα. Ανασταίνομαι και αντιστέκομαι.

Η Αμοργός να κυκλοφορεί παράνομα από χέρι σε χέρι και εγώ να φυλάω τσίλιες στα μπουγάζια. Να ρίχνω ματιές στα κλεφτά να σφυρίζω δήθεν αδιάφορα σαν κάτι να περιμένω.

Δίπλα μου οι άλλοι. Να ξαπλώνουν σε δωμάτια με ζωηρά χρώματα να αποφεύγουν το λυκαυγές και να κρύβονται επιμελώς από τα περίεργα βλέμματα έχοντας τις πόρτες ανοιχτές.

Να ακούνε Φόλκ και να ερωτεύονται ανά δεκάλεπτο με έναν ερωτισμό ηλεκτρικό και ωμό.

Εγώ να συνεχίζω να φυλάω τσίλιες στα μπουγάζια.

Τέλος. Αρκετά.

Από εδώ και πέρα να το ξέρεις όταν χαμογελάω θα σου δείχνω τα δόντια μου κορόιδο...