Χωρίς μουσικές, χωρίς ανάσες

 

Ανάμεσα στα προχώματα, φρόνιμη και σχεδόν αθόρυβα γλιστράς, χωρίς να αφήνεις πίσω σου ίχνη. Χωρίς μουσικές, χωρίς καν ανάσες.

Να παραπονιέται το χώμα, να υγραίνετε και να αντιστέκεται. Εσύ να χαμογελάς φιλάρεσκα, να σπέρνεις και να φυτρώνεις την ίδια στιγμή, πάνω σε όποια αρμύρα, εικόνα περίτεχνη σαν εκείνη των βωμών.

Σε συνάντησα τυχαία μια φορά. Τυχαία σε συνάντησα και μια δεύτερη και ήταν η τρίτη που απ[ό τα πόδια των δρομέων ξεκινούσε ένα μικρό μα υπέρλαμπρο ουράνιο τόξο που μόνο εμείς είχαμε την τύχη να το βλέπουμε. Εκεί κρίθηκαν όλα, μέσα από πολλά αν και άλλα τόσα ίσως.

Κοίταξες τον ουρανό και άλλαξες προς τους δείκτες του ρολογιού. Φοβάμαι είπες, είμαι εδώ σου απάντησα και θα είμαι εσαεί...

Τώρα και οι δυο δείκτες δείχνουν, ακριβώς, Κρίμα που ήρθε η ώρα

Χωρίς προχώματα πια.

Χωρίς προσχήματα, αν ή ίσως.

Εγώ τον λόγο μου τον κράτησα, έμεινα εδώ, για πάντα.