κάτι στροφές τις Κυριακές

 

Ανοίγει η Μαύρα την Κυριακή με παρέα κάτι Σούλες Γαλάζοπόδαρες, με μάτια γουρλωτά, από τα Γκαλαπάγκος και μοιάζει η οθόνη με σκηνή θεάτρου που στη χάρη του ανοίγει η Αυλαία και γκρεμίζεται από το ταβάνι ίσα με το πάτωμα.

Από τη σκόνη και την αντάρα της καταρρεύσης, ξεπροβάλλει το πρόσωπο ενός Καβάφη που στενάζει και συνθλίβεται μέσα σε ένα μπουκέτο λουλουδόμορφων μηχανών.

Το Πρόσωπο ενός Καβάφη στη νοσταλγία.

Μέσα λέξη συνθέτη Νόστος + 'Άλγος.

Ίσως και να κάνω λάθος.

Γέμισε η αίθουσα γυμνούς θορύβους και με Το Πρόσωπο ενός Καβάφη.

Στα διαλείμματα ζεις και προσεύχεσαι σαν κάποια άγκυρα να σε κρατάει μακριά από τη στεριά, σαν τον αγαλμάτων την νωθρή κινητικότητα και όταν καταλαγιάσει η σκόνη και σιωπήσουν οι πλεονάζοντες θόρυβοι θα έχει έρθει η ώρα που θα εμφανιστούν οι κλόουν.

Τώρα οι κλόουν θα μας κάνουν να γελάσουμε.

Αφήνω  με θόρυβο να πέσει στο βάθος ότι λευκό στα χέρια μου κρατούσα.

Ανάσα

Βλέμμα

Άγγιγμα

Ελάχιστα από εκείνα που έχουν αξία θα καταλήξουν στο τέλος.

Θυμάμαι ακόμα την αλμύρα του πρώτου  σου φίλιου. Εκείνες τις σταγόνες  που αγκαλιάζουν όπως ο  ουρανός τοπίο ημιτελή  μα ζωηρό.

Και από το Πάνθεο του προσώπου σου, θαύμαζα το πέταγμα των γλάρων που από μπροστά σου περνούσαν.

Δεν υπήρχαν ίχνη γύρω σου, ούτε σκιές. Ίσα με εκεί που φτάνουν τα μάτια, τα πάντα έμοιαζαν με παρομοιώσεις.

Θέλω να φτάσω εκεί στα αγάλματα εκεί που οι άνθρωποι αφήνουν λίγο από την ψυχή τους.

Εγώ που δεν προσεύχομαι, που δεν ξεπλένω αμαρτίες, τις μέρες μου ανταλλάσσω.