ο ηλιος ειναι σταθερος, τα συννεφα περαστικα

 

- Μωρέ κρυφόγελάει ο σάλιαγκας;

- Είσαι  Βαζιμπουζούκος  έτσι...

...μετράω τα άστρα, τα προσθέτω και εκείνα πολλαπλασιάζονται.

Δεν βγάζω άκρη  με τα μαθηματικά πότε μου δεν τα συμπάθησα.

Κάπου είχα διαβάσει πώς οι αρχαίοι Έλληνες έμπαιναν στον Άδη οπίσθιοβατώντας.

Όχι πως έχει σημασία απλά εντυπωσιάστηκα.

Στον θόρυβο της νύχτας υπάκουες, μόνο σε εκείνον υπάκουες και γύρω σου πουλιά ησυχασμένα, άλαλα, να περιμένουν ένα σου νεύμα.

Ενα σου νεύμα θα ήταν αρκετό να κεντροόσουν τα πουλιά τη φύση ολάκερη και τότε θα έβλεπες οργασμό που θα έχει εκείνη.

Για τη φύση μιλάω, μη ρεύγεσαι. ι

Συγκριτικά,  διάθεση παράλληλη δεν υπήρξε ποτέ, ούτε ταυτότητα, μήτε ιδιοκτήτη έχουν τα μάτια σου τόση ώρα τα κοιτάζω.

Μόνο ο θόρυβος μιας νύχτας  έρπουσας είναι αυτός που σε εξουσιάζει, ένας θόρυβος.

Στις πόσες στροφές θα βρω τα ίχνη σου;

Δεν παραπονιέμαι.

Να βγω να τα μαζέψω λέω, χαμένα να μην πάνε, λίγο φως μα έγχρωμο να σε τυλίγει, να αφήνεις κατάχαμα κομμάτια πλακοσίδερο, πανί τριγωνικό  πάνω από σένα, με χρώματα για αυτό, να σκιώνει τους ανθρώπους γύρω σου και να μαρτυράει το κατά πού κοιτούν τα μάτια σου άδεια ποια χωρίς να νιώθουν χωρίς να ζητούν.

Δεν περνούν, προσπερνούν το όλον και τα μέτρα.

Δεν υποκλίνονται.

Μόνο συντροφεύουν τις ανάσες και τις κλείνουν σε ζευγάρια, δυο δυο, όχι περισσότερες από δύο τη φορά.

Ούτε μία περισσότερη, ούτε εκείνων που κάποτε χρειαζόσουν  για να είμαστε σήμερα εδώ.

Κρίμα.

Τι κρίμα.

Σώθηκαν οι μέρες έγιναν  νάνοι οι προσδοκίες.

Σωθήκαμε.