Η @n/Να $tON kAiaFα ( σε συνέχειες ) .5.

 

Άκουσα  πώς φόρεσες φόρεμα λευκό

Δεν το πίστεψα, εσύ με το λευκό είσαι μαλωμένη.

Τώρα όμως βλέπω στην καρδιά σου.

Οι διαμαρτυρίες μου ανώδυνες και στη θέση των ευχών κατάρες παράφρονες με ψευδώνυμο ή όχι Τι να ζητάς στις παρυφές μίας άσχημης ζωής; Ούτε καν μέσα σου.

Ποιος ξέρει;

Πιο σιωπηλοί από την ίδια τη σιωπή και ποιος είναι εκείνος  που αμνηστία θα δώσει σε όλους εμάς που τόσο νωρίς μας καταδίκασαν  το σκήνωμα πρόστυχου  άγιου να ταράζουμε.

Σύρθηκα στην πανσέληνο της φράουλας κάτω στις άγριες θάλασσες ήθελα δεν ήθελα, κάτω από τα εικονίσματα για να ακούω τους ψαλτάδες.

Εκείνο το φως πουθενά.

Την επόμενη τα δέντρα είχαν κοπεί, τα πόδια και τα χέρια στη θέση τους, οι φωνές περιττές.

Κοντά στα μεσάνυχτα, μάζεψες ότι είχε απομείνει από τα σωθικά σου, τα φόρτωσες στο φορτηγό του δήμου και με ευκρινείς θορύβους χαιρέτησες  τους περαστικούς και αποχώρησες οικειοθελώς

Circo Level 3. Ούτε άχνα.

στεκόσουν στην άκρη στου δρόμου κάτω από τις μπολιασμένες νεραντζιές με ύφος σαν και εκείνο που  είχες πριν σε γνωρίσω, με διάθεση ελάσσονα και ταχυκαρδία.

Τα μάτια σου να σκουραίνουν σε κάθε φως, να σέρνονται, να μην προσδοκούν.

Να βυθίζεσαι στις κορφές στα διάσελα με μοναδική μαεστρία και να θαυμάζεις τους χάρτες καθώς αλλοιώνονται την ώρα που αλλάζουν χρώμα και υπόσταση.

Ύστερα το έριχνες στις προσευχές.

Άννα,

Άννα με λένε, πρόσθεσες...