photographer

  Επί αιρετού Ετεοκλή, γιος του Οιδίποδα και της Ιοκάστης, πατέρας του Λαοδάμαντα και παρόντος  Παρθενοπέους στρατηγού, συνέβησαν τα συστριγκλα. Εκεί στην πόλη με τους επτά λόφους, στους επτά επί Θήβας ταχαμου ταχαμου. Έτσι λοιπόν οι ...αμαρτίες γονέων, αφού ο Οιδίποδας παραιτήθηκε από το θρόνο της Θήβας, παρέδωσε την πόλη στους δυο γιους του, Ετεοκλή και Πολυνείκη, που συμφώνησαν να παίρνουν το βασίλειο εναλλάξ κάθε χρόνο. Μετά τον πρώτο χρόνο, ο Ετεοκλής αρνήθηκε να παραδώσει το θρόνο και ο Πολυνείκης επιτέθηκε στην πόλη των Θηβών με τους συμμάχους του (Επτά επί Θήβας). Τα δυο αδέρφια αλληλοσκοτώθηκαν σε μάχη, έξω από τις "Ηλέκτρες πύλες" της Καδμείας. Την εξουσία μου μέσα, ένα πράμα. Έμειναν πίσω οστεοφύλακες οι μεγάλες πόλεις, τα γεμάτα καπνούς δωμάτια, τα αναμασήματα, οι προστριβές και οι διχόνιες, μια δρασκελιά ζερβά η Υλίκη η ποτίστρα, στα δεξιά στους νεροβαλτοδρομους, μια λίμνη παρθένα και μικρή, η Παραλίμνη και στα μάτια μου εμπρός να χάσκει η λάσπη που σιγά σιγά με

  Στριμώχνεται ο αέρας, λοξοδρομεί και κάνει τους παπάδες από τα μοδάτα τζάκια της πόλης να βγάζουν φωνές σαν κλάμα στο καταμεσήμερο. Σαν τότε που η μάνα μας φώναζε να βγούμε από τη θάλασσα στη ντάλα του μεσημεριού, να φάμε ότι υπήρχε στο τραπέζι και να πέσουμε για το μεσημεριανό ύπνο. Να ανασάνει γειτονιά, να γλιτώσουμε το μπερτάκι. Μαρτύριο εκείνος ο ύπνος που κάνεις μας τότε δεν ήθελε. Αργότερα κυριαρχούσε η νύχτα πάνω στο βαθύ μπλε του ουρανού, πάνω στο βαθύ μπλε της θάλασσας. Λίγο πριν, πυρακτωμένοι σωρείτες εμφανιζόταν ξαφνικά και σε λιγότερο από χρόνο παρακείμενο εξαφανίζονταν στα εξ ων συνετέθη. Ο βραδινός ύπνος ήταν αλλιώς. αποκαμωμένος από το ποδοβολητό της μέρας ένιωθες να βυθίζεσαι σε μία μεγάλη αγκαλιά. Πέρασαν τα χρόνια η αγκαλιά εκείνη έγινε ανάμνηση. Απόψε είδα στο όνειρο, πώς σε έναν κήπο φύτρωναν ποδήλατα και πάνω τους λουλούδια σε κλουβιά. Και ύστερα  ξημέρωνα πάνω σε οικογενειακές φωτογραφίες. Τα σήματα ασθενικά παρόλο πού ο  ουρανός ήταν μεγαλειώδης, δεν έδινε καμί

 

  Οι ρυτίδες τρεμουλιάζουν, χαμογελούν Πάνω στα κοιμισμένα νερά. Γιατί να έχω φτάξει από όνειρα Τη μόνη ζωή που έχω; Φερνάντο Πεσσόα

  Νύχτωνε στην πλατεία, κάτω από τα γέλια, τις φωνές, τα ραντεβού. Εκείνος έστεκε εκεί, κοσμικός απόστολος, που ήθελε να βλέπει, όχι να φαίνεται. Κάτι σαν Σαμάνος, που είχε μυστικά από την ζήση του, βαλμένα στο φως που προεξείχε. Με μια σειρά επαναλαμβανόμενων απέλπιδων κινήσεων, κοιτούσε λίγο πάνω, τέντωνε το δεξί σαν χορευτής, μέρος ξεχασμένης χορογραφίας. Υπάρχουν τόποι που δεν φυτρώνουν, που δεν ευδοκιμούν οι προσευχές, υπάρχουν και άλλοι τόποι, που ούτε καρφί δεν πιάνει. Έσκυψε μάζεψε δυο τρεις γόπες και όρμηξε στο πάρκο, με τρεις δρασκελιές τα είχε καταφέρει. Ώσπου ένα γέλιο τρικούβερτο, χωρίς γωνίες, φωβιστικό, όπως το γέλιο των Σαμάνων, ήρθε και κούρνιασε παντού. Ένα γέλιο που έχασε τον δρόμο του.

  ...ότι έρχεται είναι καλύτερο                                    από αυτό που  έφυγε ...

  Ο ήλιος μπροστάρης πριν, τώρα ίσα που σχηματίζεται. Ιούλιος, Αύγουστος, λίγο από Σεπτέμβρη. Διακοπές. Ζούμε ένα παραμύθι, έτσι όπως πρέπει να είναι τα παραμύθια , σε μία γκρι πραγματικότητα, χωρίς ωραίο τέλος, κάτι σχεδόν σαν δύο παράλληλες ζωές. Ένα ξεχασμένο πριν, ένα αόρατο παρόν. Θα ήθελα να μένω σε μετόχι, δεν τα μπορώ τα διαμερίσματα, τα τετραγωνικά με το συμφέρον, μα έχουν φροντίσει να έχω διακοπές από την μέγκενη και μόλις ξεμυτίσω, μία άλλη μέγκενη με περιμένει με το στόμα ανοιχτό. Προορισμοί για όλα τα Target group. Διακοπές για όλους έστω και για λίγο, έως να μείνεις τσέτουλας. Τσέτουλας, στεγνός μάνα μου πώς το λένε; Του άλλου του είχε κληρονομιά, σπιτάκι δίπλα στο εκκλησάκι του Αγίου, πάνω στο κύμα, μα άμα τον άκουγες αντί καλημέρα, ξεκινούσε την  μέρα με καντήλια και σιχτίρια. Ένα για τους λουόμενους άλλο για τις πάπιες. Είχε και κάποια ειδικά για τους τουρίστες. Το σπίτι το βρήκε από τους προγόνους, ανατράφηκαν γενιές εκεί. Τώρα είναι των διακοπών, αύριο θα είναι της σ

  Μαύρα βόλια πίσω μας, χειμώνα καρτερούν, να μιλήσουν στο χώμα, στα ξέφτια και στις ράχες και ότι χάνει η ζωή ξέρει και το κερδίζει πάλι, όχι στα ίσια πάντα, μα πάντα νικητήρια. Θυμάσαι τα στεριανά πουλιά, θυμήσου το πέταγμα τους. Έτσι και εσύ, τα καλοκαίρια που  έχει φως περισσευούμενο ξόρκιζες τις σκιές και τους έδινες υπόσταση, με γνωμικά, με φωτογραφίες, με ψέματα και με τραγούδια. Τους χειμώνες, παραμόνευες το έβγα τους.

  Δένω κόμπο το σχοινί και το βάζω στην τσέπη, τη δεξιά. Στη δεξιά τσέπη βάζω ότι πρέπει να θυμάμαι. Στην αριστερή εκείνα που πρέπει να πληρώσω. Πισθάγκωνα δεμένες οι ευκαιρίες και στην ώχρα τα πλάσματα του μπλε να χτίζουν έναν άλλο κόσμο. Για την ακρίβεια, άλλοι τους χτίζουν για τη δικιά τους τέρψη για το θέαμα, την ιδιοκτησία, την προσωπική ευχαρίστηση. Μπορώ και το κάνω... Για την τέρψη των ματιών, των ισχυρότερων απ' όσα πλάσματα ζουν στον κόσμο αυτό. Αυγατίζουν πάνω τους οι ζωντανοί, φωτάκια στα σκοτάδια, όλο και περισσότερα που δεν φωτίζουν πια, ίσα που χωράνε, μα δεν φωτίζουν. Πιο πολύ φωτίζουν τα καντηλέρια στα μνήματα. Της κρατούσε το χέρι, λες και γλιστρούσε στο χιόνι κι εκείνη είχε αφεθεί στο χέρι του και στις σκιές. ΄Εσκυψε, της ψιθύρισε κάτι στο αυτί, εκείνη γύρισε το κεφάλι προς το μέρος του αέρα, σαν να έψαχνε κάτι. Το σύρσιμο όμως των ποδιών της έκανε τις εσπαντρίγιες να μοιάζουν με γκρίνια. Το φως που περνούσε από τα φύλλα των ψηλών δέντρων στο δάσος της Φολόης, ορ

Τέτοιες μέρες, λίγο μετά τις γιορτές, έρχεται πάντα στο μυαλό μου αυτή η φωτογραφία.   Πριν μερικά χρόνια βρισκόμουν στην Γάζα. Ήταν μέρες αποκλεισμού και πολεμικών επιχειρήσεων του ισραηλινού στρατού και αεροπορίας, κατά την προσφιλή τους τακτική. Εγώ είχα καταφέρει να μπω στην Λωρίδα, παρά τον αποκλεισμό, από την Αιγυπτιακή στην Παλαιστινιακή Ράφα. Το πώς, δεν θα το γράψω εδώ. Έμενα στο σπίτι του Τζάφαρ και της Χαμπίμπα που με φιλοξενούσαν. Το σπίτι βρισκόταν στο βόρειο κομμάτι της Λωρίδας, μετά την Τζαμπάλια, ανάμεσα Μπείτ Λαχία και Μπείτ Χανούν μια ανάσα κυριολεκτικά από τα σύνορα με το Ισραήλ, δίπλα στο φυλάκιο Ερέζ. Οι "μεγάλοι" πίναμε τσάι και οι μικρότεροι έπαιζαν στην πίσω αυλή του σπιτιού, με τους βόλους που είχα φέρει δώρο στον Χαμτίμ, τον μεγάλο γιο της οικογένειας, μόλις 7 ετών. Στον Χαμτίμ, μα και στα αλλά παιδιά στην Λωρίδα της Γάζα αρέσουν οι μπίλιες, οι βόλοι, γιατί "στέκονται" στην άμμο και κάνουν το παιχνίδι δυσκολότερο... Ξαφνικά σιωπή!!! Μια σιω

  Την σημαία αυτή την κατέβασα με τα χεράκια μου από το βομβαρδισμένο αρχηγείο της Χαμάς, στους βομβαρδισμούς του 2012 (όποιος ξέρει λίγο, καταλαβαίνει τι σημαίνει κατεβάζεις και απαλλοτριώνεις σημαία από χώρο που ελέγχει η Χαμάς), στην πόλη της Γάζα. Είχε ξημερώσει για τα καλά, οι βομβαρδισμοί των Σιωνιστών καλά κρατούν κι εγώ περνάω μπροστά από το αρχηγείο των Brigades Al-Qassam. Το προηγούμενο βράδυ η περιοχή είχε βομβαρδιστεί, παντού ερείπια και καπνοί, στον ιστό έστεκε κρεμασμένο ένα πανί που θύμιζε σημαία. Σχισμένο, καμένο, πονεμένο όπως ο λαός της Παλαιστίνης. Προσπέρασα. Κοντοστάθηκα, δεν μου έκανε καρδιά να το αφήσω έτσι στην μοίρα του. Είχα ένα σουγιαδακι μαζί μου, το έβγαλα, έκοψα το σχοινί και κατέβασα την σημαία. Εκεί που δεν υπήρχε ψυχή ζώσα, στο μηδέν και από το πουθενά, ο τόπος γέμισε μαυροφορέμενους ενόπλους με fullface και την πράσινη κορδέλα στο μέτωπο, σύμβολο των μαχητών της Χαμάς. Με πλησιάζει ένας τύπος και σε κατεστραμμένα αγγλικά μου λέει: -"Γνωρίζεις τι ε

  μερικές φορές όσο σκατά και να είσαι ψυχολογικά, η ζωή έτσι στα καλά καθούμενα, σου πετάει λίγο ...χρώμα. Με αφορμή την αποφυλάκιση του Παλαοκωστα ο  William, φίλος και εξαιρετικός συνάδελφος από εκείνους τους φωτογράφους με ΗΘΟΣ, παιδεία και βάθος, ψάχνοντας το αρχείο του πέφτει πάνω σε μια φωτογραφία και ξαφνικά σε θυμάται...!!! ΄΄ΕΙΔΑ ΤΙ ΚΡΑΤΑΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΘΥΜΗΘΗΚΑ΄΄ έγραψε Πόσο όμορφη και συγκινητική είναι μια τέτοια κίνηση, πόσο ανθρώπινη και ας έχει κλείσει η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ μας τόσα χρόνια σε ευχαριστώ από καρδιάς  William Faithful  η φωτογραφία και η θύμηση ανήκουν στον William Faithful *η χαρά και η τιμή, σε μένα *η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, σε όσους την αγάπησαν

 

  Την γνώρισε μέσα σε ένα μισό ξεχασμένο όνειρο.  Όχι τίποτα σπουδαίο, μα ήταν εκείνο της ζωής του. Είχε αφήσει ένα υπέροχο πρωινό χαμόγελο να σταθεί στο πρόσωπό της.  Έκανε να μιλήσει μα φτερουγίζαν τα γράμματα στο στόμα της. Ασύνταχτα, ντροπαλά, χωρίς τάξη. Είχαν τον ήχο της φωτιάς όταν τα φρύγανα διαιρεί. Περπάτησαν χέρι-χέρι πέρα από τους  κύκνους. Μοσχομυρίζαν τα πεσμένα φύλλα. Φθινοπώριασε. Πίστευε εκείνος πως το τέλος της ζωής του θα τον βρει ευτυχισμένο. Μοσχοβολούσαν τούτα τα πεθαμένα ότι και να ναι. Μα τα πράγματα δεν παίρνουν πάντα το δρόμο που τους δείχνεις και επειδή δεν βλέπεις το κακό δεν σημαίνει πως δεν θα έρθει. Μικρός ΄΄έκλεβε΄΄ τα παγκάρια  από τα ξωκλήσια, πήγαινε τις δεκαρούλες στου Μπογδάνου, αγόραζε μπογιές και έβαφε τα λουλούδια, ένα προς ένα. Ύστερα στεκόταν στα ασβεστωμένα και παρακάλαγε το Θεό να βρέξει. Να τρέξουν τα χρώματα, Εκείνη είχε ένα περιστέρι να την ακολουθεί στο κατόπι, είτε στο παιχνίδι, είτε το σχολείο,  του είχε  δώσει και όνομα βασιλικό, ποτέ

  Δεν έκλεισε μάτι εκείνο το μπλε βράδυ . Ήξερε πως είναι το τελευταίο του. Το τελευταίο βράδυ της ζωής του. Αυτής της ζωής. Γέμισε το δωμάτιο γυμνούς θορύβους. Έμοιαζε με ακροβάτη στη φωτιά η μοναξιά, εκείνη η μοναξιά που λίγο πριν ολόγυρα του χόρευε. Κρύβονται οι σαλεμένοι στους ίσκιους μαζί και εκείνη. Πόσες φωτιές να αφήσει να τρέξουν στο νερό, έτσι όπως κάνουν οι πιστοί στα σύνορα του Γάγγη Εκεί που αγγίζουν οι ζωντανοί, τις πύλες του άλλου κόσμου. 4.53 π.μ. Κανόνισε για ότι ήταν να πάρει μαζί του, ταχτοποίησε τα χρωστούμενα, έστειλε τα γράμματα που ποτέ έως τώρα δεν είχε καταφέρει να στείλει, μόνιασε και με τις συγνώμες που όφειλε Η μιλιά του είχε κόψει μέρες πριν. Τώρα έχανε και την ακοή. Του έμεινε η όραση και η αφή. Με την αφή συνεννοήθηκε και την παράχωσε για άλλους καιρούς κατοπινούς, μα κράτησε σφιχτά την όραση. Ένα μικρό σακίδιο πλάτης ήταν αρκετό. Λίγο χώμα, αρκετά δάκρυα, έναν ανθό γιασεμιού, από εκείνο που στήριζε την πόρτα, τρεις τέσσερις λευκές σελίδες, καθόλου ονόματ

  "Λέω για τους ποιητές της παραγγελιάς ή της γυάλας, λέω πως δεν είναι η ίδια η ζωή, αλλά ο ρόλος. Λέω για εκείνους που οι ίδιοι δεν είχαν ποτέ δημιουργικό έργο και καταφέρανε να οδηγούν την τέχνη, τα γράμματα και την παιδεία, εκεί που η εξουσία μπορεί να τα οικειοποιείται για δικό της όφελος. Λέω γι' αυτούς τους κοριούς που η ιδεολογική τους ταυτότητα έχει το χρώμα του χιλιάρικου. Όχι. Δεν φαντάζομαι μία ζωή χωρίς το ποίημα, γιατί η ζωή ΕΙΝΑΙ το ποίημα. Ο ποιητής φυλάει την ψυχή του, όχι γι'αυτόν, αλλά για όλους μας. Η τέχνη αγαπάει τον άνθρωπο. Αγαπάει τη ζωή. Με έρωτα βαθύ, απεγνωσμένο. Ο ποιητής είναι ο ενδιάμεσος. Παίρνει και φέρνει το "μήνυμα" με φτεράκια στα πόδια, σαν τον Ερμή. Κρυώνει τις νύχτες πολύ, είναι μακρινή διαδρομή, πάει μακριά, στις πιο απόκρημνες ράχες, είναι παιδί, είναι τόσο εύκολο να χαθεί, ξέρει όμως πως πρέπει να έρθει πάλι, κι αυτό είναι η αγάπη, που τον κάνει να αντέχει και τον κρατάει στη ζωή..  (Συνέντευξη στον Δημήτρη Νόλλα, περ. Τα

 

  Διέγραψα το καλοκαίρι από την ζωή μου.  Και εσένα. Μου μένουν ακόμα τρεις εποχές. Είναι αρκετές τρεις εποχές Και εσύ που χτες περίσσευες, σήμερα δεν φτάνεις.

 

  Στον δρόμο ένας νεαρός άνδρας συναντά έναν ηλικιωμένο κύριο - Καλή σας μέρα, του λέει ο νεαρός, Τι κάνετε; με θυμάστε; - Όχι απαντά ο γηραιός κύριος - Ήμουν μαθητής σας κάποτε, του λέει - Αλήθεια;  και τι κάνεις τώρα, ρωτάει ο γηραιός κύριος - Είμαι δάσκαλος, του απαντάει - Καταπληκτικά σαν και μένα - Λοιπόν ναι, στην πραγματικότητα έγινα δάσκαλος γιατί εσείς με εμπνεύσετε και θέλησα να σας μοιάσω, είπε ο νεαρός Γεμάτος περιέργεια ο γηραιός κ ρωτάει το νεαρό γιατί ήθελε να του μοιάσει - Μία μέρα στο σχολείο όπου σας είχαμε καθηγητή, ένας συμμαθητής μου ήρθε με ένα πανέμορφο καινούργιο ρολόι Εγώ κατάφερα να του το κλέψω, το ήθελα, μου άρεσε πάρα πολύ Ο συμμαθητής μου το είπε στη φίλη του και εκείνη σε σας. Τότε εσείς σηκωθήκατε από την έδρα και είπατε - Πριν λίγο εδώ μέσα κλάπηκε ένα ρολόι. Θα σας παρακαλέσω όποιος το έχει πάρει να έρθει και να το αφήσει στην έδρα Φυσικά κανείς δεν σηκώθηκε, τότε εσείς πάλι είπατε - Λυπάμαι αλλά είμαι υποχρεωμένος να σας ψάξω έναν - έναν, αλλά πρώτα ό

  Κρυώνω απόψε και τα συρματοπλέγματα πολλά γύρω από τα  μνήματα. Έχουν πάρτι στην κόλαση απόψε, φωταψίες και μουσικές ακούγονται ως τα εδώ, ένα τοπίο άραχνο και μαύρο ολόγυρα ανθισμένο. Πειθαρχημένοι οι ναύτες στα κουμπιά είναι  εκείνοι που φέρνουν τα μηνύματα, μετάξια με αίμα γραμμένα και παπάδες στη σειρά τους και όσοι πολέμησαν και εκείνοι που ξοδέψανε, ακόμα όσοι τάξανε και όρκους πατήσανε. Πόσοι καταρράκτες Άλογα πόσα Φωνές τις μετρητοίς ή μήπως είναι γέλια η κλάματα; Ευχές που ποδοπατημένες, με άφησες πίσω κάποτε, θα λέω μα δεν θα είσαι εκεί να αποκριθείς. Ούτε δικαιολογία θα υπάρχει εύκαιρη στα χείλη σου. Βάλε στεγνά ρούχα τώρα. Βρέχει έξω, δεν σβήνουν με τίποτα απόψε οι φωτιές. Στο φευγιό του Σεπτέμβρη, το τέλος τώρα ορατό Τα πάντα αόρατων, εκείνα που εν σοφία ...  Όσο για πριν; Ξεφεύγουν οι μέρες και από δω και πέρα οι νύχτες θα στείλουν το χορό.