διακοπες τελος

 

Ο ήλιος μπροστάρης πριν, τώρα ίσα που σχηματίζεται. Ιούλιος, Αύγουστος, λίγο από Σεπτέμβρη. Διακοπές.

Ζούμε ένα παραμύθι, έτσι όπως πρέπει να είναι τα παραμύθια , σε μία γκρι πραγματικότητα, χωρίς ωραίο τέλος, κάτι σχεδόν σαν δύο παράλληλες ζωές.

Ένα ξεχασμένο πριν, ένα αόρατο παρόν.

Θα ήθελα να μένω σε μετόχι, δεν τα μπορώ τα διαμερίσματα, τα τετραγωνικά με το συμφέρον, μα έχουν φροντίσει να έχω διακοπές από την μέγκενη και μόλις ξεμυτίσω, μία άλλη μέγκενη με περιμένει με το στόμα ανοιχτό.

Προορισμοί για όλα τα Target group.

Διακοπές για όλους έστω και για λίγο, έως να μείνεις τσέτουλας.

Τσέτουλας, στεγνός μάνα μου πώς το λένε;

Του άλλου του είχε κληρονομιά, σπιτάκι δίπλα στο εκκλησάκι του Αγίου, πάνω στο κύμα, μα άμα τον άκουγες αντί καλημέρα, ξεκινούσε την  μέρα με καντήλια και σιχτίρια.

Ένα για τους λουόμενους άλλο για τις πάπιες.

Είχε και κάποια ειδικά για τους τουρίστες.

Το σπίτι το βρήκε από τους προγόνους, ανατράφηκαν γενιές εκεί. Τώρα είναι των διακοπών, αύριο θα είναι της σύνταξης.

Άλλοι έκαναν λεφτά στο διάβα τους, στο βουνό δεν πάταγαν, μα έκαναν τα λεφτά τους τζιπ.

Από την άλλη και οι βάρκες έγιναν σαν τα αυτοκίνητα είμαστε ... θαλασσινός λαός.

Γύρω μου εικόνες ασυνάρτητες, καταδικασμένες μαζί με το λιοπύρι. Σκιές ρημάδια, ανθρωπόμορφες, να περιφέρονται ερήμην με αφορμή τις διακοπές.

Μα για κάποιο λόγο και με τρόπο μαγικό τις νύχτες παύουν οι φωνές των ανθρώπων, ξεκινάνε άλλες φωνές αλλόκοτες.

Φωνές πουλιών, συρσίματα, χάδια και κύμα.

Από εκεί που σκόνταψε ο ήλιος, από εκεί που έρχονται τούτα τα δέντρα, τι να διακόψω από αυτά που αγαπώ;

Τι διακοπές να κάνω;

Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν μου βγήκαν σε καλό.