photographer

  Ο ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΠΛΗΓΩΜΕΝΟΣ ΛΙΩΝΕΙ ΣΤΑ ΦΙΛΙΑ ΣΟΥ ΤΡΩΕΙ ΤΗΝ ΓΥΜΝΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΣΑΛΕΥΕΙ ΣΤΙς ΑΥΛΕΣ. ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΟΙ ΑΜΑΡΤΙΕΣ, ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΑΦΡΥ ΤΟ ΧΩΜΑ ΤΟΥΣ. ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΧΩΜΑ ΕΙΝΑΙ ΒΑΡΥ. Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΕ ΠΡΟΔΏΣΕΙ ΠΟΤΕ, ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΨΕΥΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΤΤΑ

     Όλα ξεκινάνε από εδώ. Από το λευκό Στα αυτιά μου το τραγούδι ‘’ Casba  ‘’, των Clash , στα μάτια μου αιχμάλωτες θάλασσες από τα ταξίδια που δεν έγιναν.  Εκείνες που σε βρέχουν και οι άλλες που πέθαναν παρθένες. Και κάποιες λίγες που τα καλοκαίρια βρέχουν την θλίψη σου και τους τυχαίους έρωτες στο φως των περαστικών οργασμών. Εκείνες που σε τρομάζουν, στα χαμένα και σε κανουν να χάνεσαι σε αγκαλιές. Όλα ξεκινούν από το λευκό Ότι αγαπας και ότι μισείς να αγαπάς. Οι σελίδες που θέλεις να γεμίσεις, τα όνειρα που δεν ξημερωθήκαν ακόμα Οι φόβοι σου. Μπλαζέ ρούμπες γεμίζουν το οδόστρωμα απόψε και μοσχοβολάει το χώμα που στέκεται ολόγυρα. Εκεί που στάθηκαν καταραμένοι ποιητές, εκεί που πέρασαν αδύναμοι άνεμοι και άφησαν νέκρα άλλα ήσυχα τα ποιήματα να κείτονται. Εκεί που άτεχνα αλφάβητα σκαλίζουν σε δέντρα καρδίες σαν και εκεινε ς των χαμένων ναυτικών και των φυλακισμένων. Θάλασσες άλλων διαστάσεων με μαύρα βότσαλα σε σκοτεινά γκρεμνιά. Σαν τα σημάδια που αφήνουν τ...

     Υπάρχουν φορές που την ηρεμία σας ζηλεύω. Γιατί ρίζες δεν βγάζω στον αέρα κι όλο το χώμα κάτω με τραβάει... Μια από εδώ Μια από κει. Κρύο το μάρμαρο, διώχνω όλα τα ρεύματα, εθελοντές μάρτυρες που διάλεξαν για φόντο τα υπόστεγα. Αλλιώς μετράς την λατρεία. Έσβησα το φως, σου τηλεφώνησα πάλι. Ξαγρυπνώ μπροστά στην απειλή της έλλειψης σου. Το πυκνό σκοτάδι, ήταν ο μόνος παραλήπτης.

  "...Όμως ο ίδιος πάντα μένω... τα χρόνια που περάσανε μ'άφησαν.. παράξενο παιδάκι γερασμένο..."  Κώστας Καρυωτάκης

 ...Τα βράδια πλάγιαζαν μαζί μας, είναι σφραγισμένες, κυνηγούσανε ραφές της εφηβείας. Εγώ πέρασα αμίλητος. Μωρές παρθένες στολκαραν, ενίοτε τρακτέρ... Ασκήσεις εφαρμοσμένου συναισθηματισμού. Τώρα μένει να βρω την συνταγή για τα μύδια, μα ναναι πικάντικη, σαν εκείνο το σπίτι στην θάλασσα με την βροχή... Σου έλεγα πως σ΄αγαπάω. Εσύ έχεις ξεπεράσει ακόμα και το νόημα των κλειδώσεων Με προσέχεις; Ανοίγεις τα πόδια σου... Μπορούν να ξεκλειδώσουν περισσότερο το συναίσθημα. Θέλω να σου δείξω το αναπόφευκτο: ξυπνάμε μαζί                           ο ήλιος φεύγει Ύστερα, κρατώντας το γυαλί που η άνωση σου επέτρεπε να σέρνεις, στα νερά,                 το βλέμμα κάρφωσες Έχω υποκύψει στις πιέσεις Νόμιζα πως ισχύει το αντίθετο            ...

  Νομισα πως σε ακουσα να λες:  ΄΄Εμένα μου αρέσουν οι παράξενοι άνθρωποι. Οι παράξενοι άνθρωποι έχουν καλή καρδιά, είναι απρόβλεπτοι κι αληθινοί. Φτιάχνουν υπέροχα, παράξενα πράγματα και λένε όμορφες παράξενες κουβέντες. Ξυπνούν και κοιμούνται παράξενες ώρες και διηγούνται παράξενες ιστορίες. Οι παράξενοι άνθρωποι έχουν παράξενα μάτια που τα διαβάζουν μόνο άλλοι, παράξενοι, άνθρωποι. Οι υπόλοιποι τα κοιτούν μαγεμένοι και προσπαθούν να μαντέψουν. Οι παράξενοι άνθρωποι αγαπούν παράξενα. Αγαπούν τα πάντα. Ακόμη και τα πιο παράξενα. Κι εγώ αγαπώ τους παράξενους ανθρώπους. Παράξενα..........΄΄ ...μα ΟΧΙ, εσυ ειπες μονο, εισαι : γελοιος και ανεπαρκεις «Εγώ δε ούτε έρωτα δίκαιον ψέγω, ούτε τους κάλλει διαφέροντας φημί πεπορνεύσθαι, ούτε αυτός εξαρνούμαι μη ου γεγονέναι <τ’> ερωτικός και έτικαι νυν είναι? Ορίζομαι δ’ είναι το μεν εράν των καλών και σωφρόνων φιλανθρώπου πάθος και ευγνώμονος ψυχής, το δε ασελγαίνειν αργυρίου τινά μισθούμενον υβριστού και απαιδεύτου ανδρός έργον ε...

 Στενέψανε όλα τα κόκκινα και στην θέση τους τραγούδια χάρτινα πιάνουν τον τόπο. Μόνο τα πανιά έμειναν. Δεν υπάρχουν πια καράβια, τι ταξίδια να σχεδιάσεις καιν πόσοι χορηγοί δάκρυα να χύνουν. Σιγή ασυρμάτου στα πέρατα της θάλασσας του ασήμαντου, που στο άπειρο αξία δίνει, ακόμα και η υπερβολή. Έτσι το μάτι, πόνος ξένος, αδιάφορος, που σε φωτιά ζεσταίνει πάλι ότι οι άνθρωποι στις ταράτσες μνα στεγνώσει άφησαν. Δεν ξέρω στον ορίζοντα τι βήματα να βάλω... Βάλε εσύ τα χρώματα. 

 

 λοιπον πατερας + γιος πατερας: δεν το επνηγα στην γεννα... γιος: το γυφτικο σκεπαρνι , που λενε και πισω οι σκυλοι, τον χαβα τους!!!

 "Πιπιλάμε σαν καραμέλα, χρησιμοποιώντας μια καθαρά διαφημιστική γλώσσα, τα περί άνθισης της “πολιτισμικής διαφορετικότητας”. Ποιός πολιτισμός; Δεν έχει απομείνει στάλα. Ούτε χριστιανικός, ούτε μουσουλμανικός, ούτε σοσιαλιστικός, ούτε επιστημονικός. Ας μη μιλάμε λοιπόν για κάτι πεθαμένο. Αν εξετάσουμε, έστω και στιγμιαία τα στοιχεία και την πραγματικότητα, βλέπουμε πως δεν έχει απομείνει τίποτα πέρα από την παγκόσμια-θεαματική (Αμερικάνικη) κατάρρευση κάθε κουλτούρας και πολιτισμού." και πιο κάτω: "Μπορούμε να διαβεβαιώσουμε ότι το κύριο ζήτημα θα είναι το εξής: αυτοί οι μελλοντικοί λαοί, θα καταφέρουν, μέσω μιας απελευθερωτικής πρακτικής, να κυριαρχήσουν στην σημερινή τεχνολογία η οποία είναι γενικά όργανο εξαπάτησης και αποστέρησης; Ή θα κυριαρχούνται από αυτή με τρόπο ακόμα περισσότερο ιεραρχικό και υποδουλωμένο; Θα πρέπει να αναμένουμε το χειρότερο και να πολεμάμε για το καλύτερο."

 

  Hρθε η ώρα. Ξεπεζέματα και κοντεύει να μπει η Ανοιξη. Χυμός ανανάς, σχεδόν δροσερός. Μα ναι, για τότε λέω, τι τώρα; Τώρα δεν είναι πια της μόδας. Μπροστά μου ακριβής ορθώνεται η πόρτα και δεξιά όπως την κόβω, ένα μούλικο παράθυρο, με φως μέσα έξω να πηγαινοέρχεται. Σαν ταξίδι αλερετούρ. Εσένα; Εσένα φυσικά σε θυμάται. Μάτια σου προσευχητάρι, μελαχρινή μα ευκολόπιστη. Θυμάμαι που καραμέλωνες τα δέντρα τις νύχτες που είχε χιόνι. Φυσικά θυμάμαι. Σου άρεσε ο Ρεμπό και ο Καζαντζάκης. Σου άρεσε να με κοιτάς που έσκαβα βαθειά τον ουρανό και κάθε που εκιότευα μου φερνες δαχτυλίδια σε ποτήρι παγωμένο. Ησουν ευκολόπιστη όμως. Τέσσερις νύχτες σε ανάσες, την πρώτη φορά που γλυκοχάραξε χαμόγελο λούνα παρκ. Μετά η τρέλα. Μεθυσμένα βήματα να φράζουν όλους τους δρόμους. Οι Αγιοι να κάνουν θαύματα την κατάλληλη ώρα, εκείνη που εσύ πόναγες, μα εσύ την θάλασσα να αγαπάς όταν λυσσομανάει. Περιστρεφόμενο οικόπεδο σε γειτονιά που χάθηκε, ναι, ε και; Εγώ από  την άλλη μήνες τώρα αγιάτρευτος, παιδε...

  Τις παραμονές των Χριστουγέννων του 1895 ένας δημοσιογράφος επισκέφθηκε στο «Δρομοκαϊτειον Φρενοκομείον» τον μεγάλο λογοτέχνη Γεώργιο Βιζυηνό, ξεχασμένο από όλους. Ο δημοσιογράφος επισκέφθηκε τον Βιζυηνό για να του δώσει λίγη χαρά, στοργή, ζεστασιά όπως προσδοκούν οι δύσμοιροι τούτοι συνάνθρωποί μας τέτοιες μέρες… «Ερράγησεν η ψυχή μου και δάκρυα επλημμύρρησαν τους οφθαλμούς μου μόλις είδον εις μίαν γωνίαν, εξηπλωμένον επί κλιντήρος και ατενώς προσβλέποντα εις το κενόν με μίαν άφατον μελαγχολίαν διαχεομένην επί του προσώπου τον Γεώργιον Βιζυηνόν». ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΒΙΖΥΗΝΟΣ, Ἀφαιρεμένη Στ᾿ ἀνοιχτὸ τὸ παραθύρι, ὅπως ἔλαχ᾿ ἔχει γύρει λυπημένη κοπελιά. Δὲν τὴν μέλλει πὼς ἡ αὔρα παίζει καὶ σκορπᾷ τὰ μαῦρα τὰ λυμένα της μαλλιά. Στὸν ἀγκών᾿ ἀκουμβισμένη, στὴν παλάμη ἔχει γερμένη τὴν ὡραία κεφαλή. Καὶ βεβαίως δὲν τὸ ξέρει, πὼς τ᾿ ὁλόγυμνό της χέρι μύριους πόθους προκαλεῖ. Ἡ χλωμὴ μορφή της μοιάζει τὸ λευκάνθεμο, ποὺ σπάζει τοῦ βορηᾶ ἡ ψυχρὴ πνοή. Κόρη μόλις στὰ δεκάξη, ποιὰ φουρτοῦνα ἔχει ταράξε...

...Χειμώνα, στον χειμώνα έμεινες... Εκείνα τα γιαπωνέζικα πουλιά από χαρτί που σου άρεσε να φτιάχνεις τις μουσικές που ποτέ σου δεν τελείωσες, τις φωτογραφίες που δεν τράβηξες ακόμη, έτσι και τότε ποτέ δεν άπλωσες το χέρι, ποτέ δεν είπες "σε θέλω", ποτέ. Δεν χαμογέλαγες. Των αδυνάτων τάχα την πείνα συμμερίστηκες. Μία ίσως κι απ ότι λες μπορεί και δύο. Μα όταν ο αδύναμος στα πόδια σου προσκύνησε βιάστηκες ψεύτη να τον πεις να μην το θέλεις να πιστέψεις, παρά μόνο τους μνηστήρες με την προβιά του φίλου εκλιπαρείς, για παρηγοριά στης μοναξιάς τις νύχτες. Και τότε βροχή και τώρα βροχή. Κανένα πρόσχημα δεν είναι ικανό στα πράσινα λιβάδια της γης της Μογγολίας να σε φέρει. Κάθε φορά που συναντάει τα νησιά εκείνος ανάμεσα στο πουθενά και στο τώρα, τάμα και προσμονή.

  Έρχονται τα σύννεφα. Ραντίζουν με ότι βρουν το νότιο του Αιγαίου ίσαμε να ξαποστάσει η μέρα. Να κάτσει ο κουρνιαχτός, να σκιστεί. Ανάμεσα στο πουθενά και στο τώρα.  Ενα ποτήρι μουσικής σε άνυδρο ουρανό, άδειο κατά τεκμήριο. Κατηφορίζοντας από τον ισοφάγο στο στήθος που αναθαρρεί και γεύεται ένα μοναδικό ρεαλισμό λευκό στα θέλω και πιάνει στον ύπνο τις δροσερές παρθένες που ανθρώπινα μιλούν στα πουλιά. Ετσι μου΄λαχε να ζω. Σε λουλουδένιους τόπους. Σε δρόμους να στροβιλίζομαι και να μην χορταίνω να οσμίζομαι.. Να μη ζητώ ότι λαμπυρίζει και ότι με λεπίδες στο μέλλον επιτίθεται. Ερχομαι από τοτε και από εκεί που το κίτρινο χάνεται στους μεταξένιους σου μηρούς. Από τότε που ενωμένα τα κορμιά βάφονται στα πρωινά. Πόσα τάματα ακόμα περιμένω.  Ονειρευόσουν στα κρυφά, στα μουλωχτά. Εβαζες από πάνω σου τα σκεπάσματα και κρυβόσουν μέσα τους. Μια τρυπίτσα άφηνες ίσα να αναπνέεις. Μα στον καιρό των τεράτων φοβήθηκες τα όνειρα μην βγουν αληθινά και προφασίστηκες δικαιολογίες τόσες. Ω...

 Μια εικόνα φευγαλέα στο λυκόφως η πλαγιά ενός βουνού, ένα χωριό. Σπίτια εγκαταλελειμμένα. Μόνα τους αντάμα με το μεταλλικό βαρύ μπλε. Στο είχα πει, θα επιστρέψω. Δεν με πίστεψες. Εμεινες να κοιτάς ότι στα μάτια σου χώρεσε. Δεν είχες να δώσεις και δεν έδωσες. Και ότι πήρα το πήρα γιατί εγώ το ήθελα. Το χρειαζόμουν. Ποιο χαμόγελο στο άδειο κρεβάτι. Ποια σκιά στην σκιά να γέρνει και πόσα τσέλο πρέπει να παίζουν αρμονικά για το παράταιρο του είναι σου. Και κάθε που βραδιάζει μάταια να περιμένεις τον εραστή σου. Εκείνον που ποτέ δικό σου δεν είπες. Απλά έτυχε και πέρασε. Ούτε και τον ναό σου καθάριζες πια, άφησες τα τσόφλια από τις γέννες στις γωνιές και τόσα που μαζεύτηκαν έγιναν σώμα. Εγιναν ένα, το όλον. Σαν αριθμός. Ενας άντρας; Όχι!!1 Ένας άγγελος… Καλύτερα να ξαναδιαβάσεις τον Φαουστ και τούτη τη φορά, να δώσεις μεγαλύτερη προσοχή στα επιφωνήματα. Και στις αντωνυμίες σε παρακαλώ. Μην ξεχάσεις τις αντωνυμίες και ειδικά τις κτητικές. Εκεί στο βάθος του κόσμου σου, εσύ που ποτέ λάθη...

  Αλλαζουν μορφη τα τερατα μεσα μου Μα όλα καπως σου μοιαζουν. 'Αλλοτε στα ματια που με κοιτουσαν με αγαπη καλπικη Άλλοτε στη φωνη που ψευτικη με γλυκαινε πριν με δαγκωσει Άλλοτε στη μυρωδια τη γλυκεια που μου τρυπαει το μυαλο.......

 ...θα ήθελα να ανοίξουν οι ουρανοί και να πέσει τόσο νερό που να μου πάρει το δέρμα. Να το κάνει ξέφωτο, να το κάνει τραγούδι. Να μπορώ να φωνάξω: - μην φυλακίζεις τις πέτρες στα παρτέρια... Να σε δω να πλησιάζεις την φωτιά με δακρυσμένα μάτια -πιστεύεις πως έχει σύνορα η φωτιά; Κράτησα στα γόνατα τους νεκρούς μου και ικέτεψα. Τους μιλούσα ώρα πολύ, πριν στα μάτια νομίσματα τους βάλω. Πάλλονται οι ελευθερίες που απώλεσα ρίχνοντας το ένα βότσαλο μετά το άλλο στο φίλημα. Υπάρχουν άραγε πουλιά στον πηγαιμό για τον Αχέροντα. Όχι θανατοπούλια, μα τα άλλα, εκείνα τα πολύχρωμα που ζουν στην καρδιά της λάμψης, εκείνα που φτύνουν κεραυνούς. Υπάρχουν άραγε;;; Ζωγράφησα στον τοίχο του Μορφέα έναν άγγελο προστάτη, να στέκει εκεί να μας προσέχει. Με προσέχει, μα ανήμπορος θρηνεί. Πόσο πολύ θέλω να φύγω...

 ...πως το γιασεμί σκαλίζει δρόμους πάνω στο λευκό σου δέρμα. Πως η ζωή μου ξέφυγε και τώρα θαυμάζω τα κωλόπουλα που και την πλάτη γυρισμένη μου έχουν και ούτε καν πετάνε...

  Την χειραγώγηση ενός συγκριτικού καταναλωτισμού την βάφτισες γιορτή και ξοδεύεις απρόσκοπτα ματιές και συναισθήματα. Κατάφερες να σε πείσεις την θλίψη γιορτή να λες, να κάνεις την ανάγκη φιλότιμο, να ακούς τα βήματα στους άδειους δρόμους τα ξημερώματα, σκιές; να μετράς κι ας μην υπάρχει φως και όσο διαρκεί η απραξία, τόσο να αγριεύει η γιορτή. Τώρα, τέτοιες μέρες, η μόνη ευχή που πιάνει τόπο είναι: - ΄΄και του χρόνου να ανταμώσουμε΄΄. Αφού έτσι είναι, έτσι νομίζεις, δρόμοι άδειοι από μεθυσμένα ξωτικά και οι άνθρωποι κριμένοι στις ελπίδες και στις προσευχές. Άντε Λευτεράκη, για σένα φτιαχτήκανε ετούτοι οι δρόμοι. Για να τους καταχτήσεις, τους στρώσανε.

 live, ορισμός: liver, livest, ,living, lived, lived The king is not dead! He lives!  Ο βασιλιάς δεν είναι νεκρός! Ζει (or: Είναι ζωντανός)! Is this broadcast live or pre-recorded?  Αυτή η μετάδοση είναι ζωντανή (or: λάιβ) ή μαγνητοσκοπημένη; You can't work all your life; you have to live!  Δεν μπορείς να δουλεύεις όλη σου τη ζωή. Πρέπει και να ζήσεις! Κι άλλες προσπάθειες και περισσότερα ακόμη παραδείγματα, για να μπορέσεις να μάθεις να μεταφράζεις σωστά την ξενόγλωση λέξη λάιβ (live), με την σειρά μου να προσπαθήσω να βοηθήσω στην ...μετάφραση. Live: οι cHΩROS, στο Underflow Record Store & Art Gallery, επί της οδού Καλλιρρόης και στον αριθμό 39. Μάλιστα, τώρα συνενοηθήκαμε ! Οι cHΩROS παρουσίασαν στο ντεμπούτο τους ουσιαστικά, το ep με τίτλο "Α",  όπου συμπλέουν ambient, new age, ελληνική οργανική μουσική και art rock και το οποίο κυκλοφορεί από την A Man out of A Man.  Το δίδυμο των cHΩROS αποτελείται από τον Στυλιανό Τζιρίτα στα συνθεσάιζερ και κλαρ...

 ...και μπήκε το φως ανάμεσα στα σώματα και σουλατσάρισε μαζί του στο μάρμαρο παρέα με ρακόμελο στην χαρτοπετσέτα. Κοίταξε δυο φορές δεξιά, τρεις αριστερά τα δάχτυλα του και μετά την είσοδο του νου, Αγίασε...

  Πιστεύω εις ένα Ποιητήν εκτός ουρανού/ φυγάς θεόθεν και αλήτης, Εμπεδοκλής / και επί γης /εξόριστος πάνω στη γη κ.λπ. κλπ. κλπ, λέει ο Νίκος Καρούζος και ας είναι η πόλη ΄΄σημαιοστολισμένη΄΄ με ψευτοπροσωπα γιορτής, μαραμένα χαμόγελα, προσπάθειες ατυχούσες ως άλλοθι Πονάνε οι ξένοι, οι Φίλοι μου πονάνε και όλοι μας στα καμώματα πως είναι ωραίες οι γιορτές. #tsakiris .photography