...με μια ΥΠΟΣΧΕΣΗ, με μια λαχτάρα...

 Μια εικόνα φευγαλέα στο λυκόφως η πλαγιά ενός βουνού, ένα χωριό. Σπίτια εγκαταλελειμμένα. Μόνα τους αντάμα με το μεταλλικό βαρύ μπλε.

Στο είχα πει, θα επιστρέψω.

Δεν με πίστεψες. Εμεινες να κοιτάς ότι στα μάτια σου χώρεσε.

Δεν είχες να δώσεις και δεν έδωσες. Και ότι πήρα το πήρα γιατί εγώ το ήθελα. Το χρειαζόμουν. Ποιο χαμόγελο στο άδειο κρεβάτι. Ποια σκιά στην σκιά να γέρνει και πόσα τσέλο πρέπει να παίζουν αρμονικά για το παράταιρο του είναι σου.

Και κάθε που βραδιάζει μάταια να περιμένεις τον εραστή σου. Εκείνον που ποτέ δικό σου δεν είπες.

Απλά έτυχε και πέρασε.

Ούτε και τον ναό σου καθάριζες πια, άφησες τα τσόφλια από τις γέννες στις γωνιές και τόσα που μαζεύτηκαν έγιναν σώμα. Εγιναν ένα, το όλον. Σαν αριθμός.

Ενας άντρας;

Όχι!!1

Ένας άγγελος…

Καλύτερα να ξαναδιαβάσεις τον Φαουστ και τούτη τη φορά, να δώσεις μεγαλύτερη προσοχή στα επιφωνήματα.

Και στις αντωνυμίες σε παρακαλώ.

Μην ξεχάσεις τις αντωνυμίες και ειδικά τις κτητικές.

Εκεί στο βάθος του κόσμου σου, εσύ που ποτέ λάθη δεν έκανες, εκεί στο βάθος να κοιτάξεις και μέτρα το φως. Αν δεις το χάος μέσα σου εκείνο που με βάραθρο μοιάζει, δεν θα είναι ο …Γιούχτας, ούτε οι ανθρωποθυσίες. Είναι το δικό σου βάραθρο, εκείνο που διψάει για συνειδήσεις.

Σαν ένα ρολόι.

Δες.

Δες τι όμορφο που είναι.

Σαν κόσμημα

Μα γυμνό, χωρίς το περπάτημα του

Είναι εντυπωσιακό σαν εργαλείο.