...χαμόγελο λούνα παρκ...

 

Hρθε η ώρα. Ξεπεζέματα και κοντεύει να μπει η Ανοιξη. Χυμός ανανάς, σχεδόν δροσερός. Μα ναι, για τότε λέω, τι τώρα; Τώρα δεν είναι πια της μόδας.

Μπροστά μου ακριβής ορθώνεται η πόρτα και δεξιά όπως την κόβω, ένα μούλικο παράθυρο, με φως μέσα έξω να πηγαινοέρχεται.

Σαν ταξίδι αλερετούρ.

Εσένα;

Εσένα φυσικά σε θυμάται.

Μάτια σου προσευχητάρι, μελαχρινή μα ευκολόπιστη.

Θυμάμαι που καραμέλωνες τα δέντρα τις νύχτες που είχε χιόνι. Φυσικά θυμάμαι.

Σου άρεσε ο Ρεμπό και ο Καζαντζάκης.

Σου άρεσε να με κοιτάς που έσκαβα βαθειά τον ουρανό και κάθε που εκιότευα μου φερνες δαχτυλίδια σε ποτήρι παγωμένο.

Ησουν ευκολόπιστη όμως.

Τέσσερις νύχτες σε ανάσες, την πρώτη φορά που γλυκοχάραξε χαμόγελο λούνα παρκ.

Μετά η τρέλα. Μεθυσμένα βήματα να φράζουν όλους τους δρόμους.

Οι Αγιοι να κάνουν θαύματα την κατάλληλη ώρα, εκείνη που εσύ πόναγες, μα εσύ την θάλασσα να αγαπάς όταν λυσσομανάει.

Περιστρεφόμενο οικόπεδο σε γειτονιά που χάθηκε, ναι, ε και;

Εγώ από  την άλλη μήνες τώρα αγιάτρευτος, παιδεμένος, αιμόφυρτος, περιστρέφομαι σαν να υπάρχω.

Ο ιδρώτας φωτίζει τη βροχή κι εκείνη ανταποδίδει.

Τα πόδια αντιστέκονται στην ανηφόρα, μουλαρώνουν και στυλώνονται.

Νυν και αεί,σχεδόν.

Το όπιο να κυλάει από φλέβα σε φλέβα, σαν ποτάμι και να παρασύρει στο διάβα του κάθε ανθρώπινο φόβο.

Του κόσμου, τούτου, περασιά να μπερδεύω τις πόρτες και έτσι καλόπαθα στα δεν και στα όχι.

Μυξομεγάλωσα στην θάλασσα και χώριζα τον ήλιο από την νύχτα με ένα χάδι.

Λύπες ανεβαίνουν στα μαλλιά μου, που ρίζες έχουν σαν αυτά που τρέφονται με λιπάσματα.

Ούτε καν βιολογικά τα χαμερπή.

Γι αυτό ταξιδεύω τα άστρα, σε κάθε νεκροφίλημα.