6 του Μάρτη τότε 6 του Μάρτη σήμερα

 

6 του Μάρτη τότε

6 του Μάρτη σήμερα

Τα 60 χρόνια είναι μια σωστή στιγμή να κάνεις αποτίμηση της ζωής σου. Σε ολόλευκο πεντακάθαρο τραπεζομάντιλο, αποθέτεις τα κιτάπια, βάζεις και  ένα ποτήρι Αγιωργίτικο και αρχίζεις τις προσθαφαιρέσεις. Πιάνεις δουλειά το λοιπόν και ξεκαθαρίζεις τη ζωή σου όπως έκανε ο Ηρακλής με τον κόπρο του Αυγεία.

Τώρα χάρες δε χωράνε, όλα με το Νι και με το Σίγμα Ποιος ήρθε, ποιος έμεινε, ποιος εγκατέλειψε, τι πήρε...

Μπαίνω λέει στα 60, εντάξει δε με λες και Porsche, μα και ποιος θα ήθελε να ΄΄τρώει΄΄ γρήγορα τα χρόνια της ζωής του; Η ουσία κάθε ταξιδιού είναι να πάς μακριά, όχι γρήγορα και η ζωή μας, ταξίδι είναι, 60ρησα λοιπόν. Με τούτα και με τα άλλα μπήκα σε εκείνο το κομμάτι, που αρχίζεις να νταραβερίζεσαι τα μαθηματικά. Προσθέτεις, αφαιρείς, διαιρείς, μετράς με προσοχή ακόμα και τους δεκαδικούς, τώρα όλα έχουν μεγαλύτερη αξία ή έτσι δείχνουν τέλος πάντων. Να γυρίσεις πίσω να διορθώσεις δεν είναι εφικτό, ΄΄ω γέγονε, γέγονε΄΄.

Περισσότερο μοιάζει όλη αυτή η διαδικασία, με πόρτα που ανοίγεις ενός τρελά ακατάστατου δωματίου, παρά με απολογισμό, μα έχει και την πλάκα του.

 Ενός δωματίου που σχετικά σύντομα πρέπει να τακτοποιήσεις, να τα βάλεις όλα στην  θέση τους, να ΄΄καθαρίσεις τις βρομιές ΄΄, να το κάνεις όμορφο και δελεαστικό για εκείνον που ...έρχεται

Εσύ ξέρεις πως ανά πάσα στιγμή, θα παρουσιαστεί μπροστά σου ο ιδιοκτήτης και θα σου ζητήσει να παραδώσεις τα κλειδιά.

Είπα όμως, πως αυτή η διαδικασία έχει και την ΄΄πλάκα΄΄ της, όχι πως είναι αστείο, μα διασκεδαστικό είναι σίγουρα.

Σκέφτομαι πως κατά την διάρκεια της μέχρι τώρα ζωής μου, πολλοί συν+ανθρωποι προσπάθησαν να μου δώσουν συμβουλές. Άλλες υιοθέτησα, άλλες πάλι όχι, εντάξει δεν ήμουν και το καλύτερο παιδί του πλανήτη, αλλά και Κρόνο δεν με λες.

Σκέφτομαι αν μου ζητούσε κάποιος να κάνω την ζωή μου μια εικόνα, μια φωτογραφία, ένα ποίημα, ένα τραγούδι, τι θα διάλεγα;;;

Εδώ να δεις comfuzio!!!

Στα μάτια, στα αυτιά μου, μα κυρίως στο μυαλό μου, μπερδεύονται οι στίχοι από ένα ποίημα και από ένα τραγούδι, δυσκολεύομαι να βάλλω την μουσική επένδυση, αλλά οι στίχοι  τρέχουν ποτάμι.

Θα καταλάβεις ποιο  ποίημα είναι και ποιο τραγούδι και αν δεν καταλάβεις θα το γράψω στο τέλος Και θα πηγαίνει κάπως έτσι:

Ακούστε. Δεν είμαι τίποτα σπουδαίο δεν ξεχωρίζω γενικώς Έχω χίλιες παραξενιές είμαι κι αντικοινωνικός Ο πιο καλός ο μαθητής πάλι δεν ήμουνα ποτέ Μα ούτε και κάνας μαλάκας φιλόσοφος του φραπέ  Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατ’ είμ’ εγώ κι ο χτίστης, ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης. Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι. Στου μίσους τα μεσάνυχτα τρέμει ενός πόθου αστέρι. Κι αν είμαι της νυχτιάς βλαστός, του χαλασμού πατέρας, πάντα κοιτάζω προς το φως το απόμακρο της μέρας. Η δεξιά με μισεί με την αριστερά τα 'χω καλά Μα τα όνειρά μου πάνε πιο πέρα απ' την εξουσία κι είναι πολλά Γύρω από μένα υπάρχει ένας μύθος όμως εγώ πιο μεγάλη μου νίκη Κρατάω τους στίχους μου στην έκθεση ενός δεκάχρονου στη Σαλονίκη Άλλοι νομίζουν πως είμαι αυθεντία, αλλά στα αλήθεια μα τη μπέσα μου Εγώ μονάχα τιθασεύω δαίμονες που κρύβω μέσα μου Εγώ ο σεισμός ο αλύπητος, εγώ κι ο ανοιχτομάτης· του μακρεμένου αγναντευτής, κι ο κλέφτης κι ο απελάτης· και με το καριοφίλι μου και με το απελατίκι την πολιτεία την κάνω ερμιά, γη χέρσα το χωράφι. Τα κορίτσια νομίζουν πως έχω τρεις- τέσσερις σε κάθε πόλη Μα είναι φορές που η ερωτική μου ζωή θυμίζει πτώμα στη φορμόλη Δεν έχω σπίτι δικό μου, ούτε λεφτά να αγοράσω αμάξι Μα όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη τα πρωινά νιώθω εντάξει Ότι κατάφερα μέχρι τώρα ας είναι λίγο το 'κανα μόνος μου Δε με κουβάλησε κανείς στις πλάτες του Όσο μακρύς κι αν ήταν ο δρόμος μου Κάλλιο φυτρώστε, αγριαγκαθιές, και κάλλιο ουρλιάστε, λύκοι, κάλλιο φουσκώστε, πόταμοι, και κάλλιο ανοίχτε, τάφοι, και, δυναμίτη, βρόντηξε και σιγοστάλαξε, αίμα, παρά σε πύργους άρχοντας και σε ναούς το Ψέμα. Κάποιοι με λένε υπερβολικό κι οτι ζω έντονα χαρά και λύπη Είμαι λέει κι ανήσυχος πολύ και συνεχώς κάτι μου λείπει Το 'χε και πει κι ο Σέξπυρ, ότι φανταστείς Μπορεί να σου πω για να σε φλερτάρω Κι ίσως τις μόνες μου αλήθειες να τις λέω όταν ραπάρω Μπαίνω στα ζόρια και γουστάρω τα μπερδέματα Δεν ξεχωρίζω τις αλήθειες απ' τα ψέματα Είμαι στα όρια και κοντεύω να σαλτάρω Βγαίνω στο δρόμο τον ανοίγω με τα βήματα Έχω μπροστά μου σταυροδρόμια και διλήμματα Κι όποτε θέλω να τον ξεγελώ τον χάροΤων πρωτογέννητων καιρών η πλάση με τ’ αγρίμια ξανάρχεται. Καλώς να ’ρθεί. Γκρεμίζω την ασκήμια. Είμ’ ένα ανήμπορο παιδί που σκλαβωμένο το ’χει το δείλιασμα, κι όλο ρωτά και μήτε ναι, μήτε όχι δεν του αποκρίνεται κανείς και πάει κι όλο προσμένει το λόγο που δεν έρχεται, και μια ντροπή το δένει. Μα το τσεκούρι μοναχά στο χέρι σαν κρατήσω, και το τσεκούρι μου ψυχή μ’ ένα θυμό περίσσο. Τάχα ποιός μάγος, ποιό στοιχειό τού δούλεψε τ’ ατσάλι και νιώθω φλόγα την καρδιά και βράχο το κεφάλι, Είμαι αγύριστο κεφάλι κι άμα μου μπει μια ιδέα δε βγαίνει Έχω ένα όνειρο τρελό το καβαλώ και με πηγαίνει Μέχρι και τοίχους κουτουλώ και που θα πάει θα τους γκρεμίσω Κι ας φάω τα μούτρα μου απλώς για μια κλεφτή ματιά εκεί πίσω Μ'αρέσει να γυρνώ τον κόσμο και να συλλέγω ιστορίες Κι ας σου τις είπε κάποιος άλλος, όπως σε όλες τις κυρίες Έβαλα στοίχημα πως θα φιλιώσω το μπορώ με το θέλω Γιατί είμαι ανάποδο παιδί μαζί κι αλλιώτικο καπέλο Κάνω παρέα τους μουρλούς κι οι κουζουλοί μ' αγαπούνε Όλοι οι άλλοι δεν έχουνε τίποτα αλλιώτικο για να μου πούνε και θέλω να τραβήξω εμπρός και πλατωσιές ν’ ανοίξω, και μ’ ένα Ναι να τιναχτώ, μ’ ένα Όχι να βροντήξω; Καβάλα στο νοητάκι μου, δεν τρέμω σας, όποιοι είστε· γρικάω, βγαίνει από μέσα του μια προσταγή: Γκρεμίστε! Κάνω παρέα τους μουρλούς κι οι κουζουλοί μ' αγαπούνε Όλοι οι άλλοι δεν έχουνε τίποτα αλλιώτικο για να μου πούνε Σ'ένα μου όνειρο τρελό ήμασταν μπουλούκι όλοι μαζί Και στήναμε λέει συναυλία από νησί σ' άλλο νησί Κι ήσουν κι εσύ κι ο χρόνος για να μη σε πάρει Σαν άραβας αλχημιστής σε έκλεισα στο κεχριμπάρι Έχω ένα επίμονο πάθος και μην τα βάζεις με εμένα Γιατί έχω λόγο μαχαίρι και μια αυτόνομη πένα Τα παιδιά στο σχολείο μα και στο δρόμο μ'ακούνε Κι όλοι οι ράπερ του ντουνιά εμένανε μ'αγαπούνε Και αν στα καθημερινά αγκομαχώ και φρικάρω Όλα αλλάζουν σαν ανέβω στη σκηνή Μπαίνω στα ζόρια και γουστάρω τα μπερδέματα Δεν ξεχωρίζω τις αλήθειες απ' τα ψέματα Είμαι στα όρια και κοντεύω να σαλτάρω...

Κωστή Παλαμά ΄΄ ο γκρεμιστής ΄΄  +  Social Waste  ΄΄ Όταν ραπάρω ΄΄