...ειναι πολυ το ''λευκο'' γυρω μας..., μεσα μας περισσοτερο!!!

 

Τις παραμονές των Χριστουγέννων του 1895 ένας δημοσιογράφος επισκέφθηκε στο «Δρομοκαϊτειον Φρενοκομείον» τον μεγάλο λογοτέχνη Γεώργιο Βιζυηνό, ξεχασμένο από όλους.

Ο δημοσιογράφος επισκέφθηκε τον Βιζυηνό για να του δώσει λίγη χαρά, στοργή, ζεστασιά όπως προσδοκούν οι δύσμοιροι τούτοι συνάνθρωποί μας τέτοιες μέρες…

«Ερράγησεν η ψυχή μου και δάκρυα επλημμύρρησαν τους οφθαλμούς μου μόλις είδον εις μίαν γωνίαν, εξηπλωμένον επί κλιντήρος και ατενώς προσβλέποντα εις το κενόν με μίαν άφατον μελαγχολίαν διαχεομένην επί του προσώπου τον Γεώργιον Βιζυηνόν».

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΒΙΖΥΗΝΟΣ, Ἀφαιρεμένη

Στ᾿ ἀνοιχτὸ τὸ παραθύρι,

ὅπως ἔλαχ᾿ ἔχει γύρει

λυπημένη κοπελιά.

Δὲν τὴν μέλλει πὼς ἡ αὔρα

παίζει καὶ σκορπᾷ τὰ μαῦρα

τὰ λυμένα της μαλλιά.

Στὸν ἀγκών᾿ ἀκουμβισμένη,

στὴν παλάμη ἔχει γερμένη

τὴν ὡραία κεφαλή.

Καὶ βεβαίως δὲν τὸ ξέρει,

πὼς τ᾿ ὁλόγυμνό της χέρι

μύριους πόθους προκαλεῖ.

Ἡ χλωμὴ μορφή της μοιάζει

τὸ λευκάνθεμο, ποὺ σπάζει

τοῦ βορηᾶ ἡ ψυχρὴ πνοή.

Κόρη μόλις στὰ δεκάξη,

ποιὰ φουρτοῦνα ἔχει ταράξει

τὴν ἀθῴα σου ζωή;

Ἡ ματιά σου σὲ ποιὰ χώρα

ταξειδεύει τόση ὥρα

κι᾿ ἀφαιρέθῃς σκυθρωπή;

Καὶ γιατί τ᾿ ἁγνά σου χείλη,

ποὺ ἡ χαρὰ μὲ δαῦτα ὠμίλει,

τὰ κλειδώνει ἡ σιωπή;

Ἀπὸ τῶν ματιῶν τὴν ἄκρη

ἁρμυρὴ δροσιὰ τὸ δάκρυ

σιγαλὸ κατρακυλᾷ.

Πότισμα ἀπὸ τέτοια αὐλάκια

κάθε κόρης μαγουλάκια

τὰ χλωμιάζει τὰ χαλᾷ.

Κι᾿ ὅταν ἡ καρδιὰ στὰ στήθη

ἀγαπᾷ, μὰ ἐλησμονήθη

ἀπ᾿ ἐκεῖνον, ποὺ ἀγαπᾷ,

μόνο αὐτὴ μπορεῖ νὰ ξέρῃ

πόσο πάσχει κι᾿ ὑποφέρει,

καὶ γιὰ τοῦτο σιωπᾷ.