Ολες οι θάλασσες δικές μας

 

Έρχονται τα σύννεφα. Ραντίζουν με ότι βρουν το νότιο του Αιγαίου ίσαμε να ξαποστάσει η μέρα. Να κάτσει ο κουρνιαχτός, να σκιστεί. Ανάμεσα στο πουθενά και στο τώρα.  Ενα ποτήρι μουσικής σε άνυδρο ουρανό, άδειο κατά τεκμήριο. Κατηφορίζοντας από τον ισοφάγο στο στήθος που αναθαρρεί και γεύεται ένα μοναδικό ρεαλισμό λευκό στα θέλω και πιάνει στον ύπνο τις δροσερές παρθένες που ανθρώπινα μιλούν στα πουλιά. Ετσι μου΄λαχε να ζω. Σε λουλουδένιους τόπους. Σε δρόμους να στροβιλίζομαι και να μην χορταίνω να οσμίζομαι.. Να μη ζητώ ότι λαμπυρίζει και ότι με λεπίδες στο μέλλον επιτίθεται. Ερχομαι από τοτε και από εκεί που το κίτρινο χάνεται στους μεταξένιους σου μηρούς. Από τότε που ενωμένα τα κορμιά βάφονται στα πρωινά. Πόσα τάματα ακόμα περιμένω.  Ονειρευόσουν στα κρυφά, στα μουλωχτά. Εβαζες από πάνω σου τα σκεπάσματα και κρυβόσουν μέσα τους. Μια τρυπίτσα άφηνες ίσα να αναπνέεις. Μα στον καιρό των τεράτων φοβήθηκες τα όνειρα μην βγουν αληθινά και προφασίστηκες δικαιολογίες τόσες. Ωραία. Και τώρα που θα ξανάρθει ο χειμώνας ποια εξίσωση τη λύση θα σου δώσει. Για σκέψου. Μια στιγμή σκέψου. Τόσο αξία έχουν για σένα τα χωρικά σου ύδατα; Πάρε λίγο ουρανό και πάμε νότια, πάμε βόρεια. Ολες οι θάλασσες δικές μας.