photographer

  Η Ζαχάρω είναι ο τόπος που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Η Ζαχάρω είναι μια κωμόπολη της νοτιοδυτικής Ελλάδας, στη δυτική Πελοπόννησο.  Υπάγεται στην Περιφερειακή Ενότητα Ηλείας της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδος.  Την πόλη διασχίζει η Εθνική Οδός GR-9/E55, που συνδέει την Πάτρα με την Καλαμάτα.  Η Ζαχάρω απέχει από τον Πύργο 32 χιλιόμετρα (νοτιοδυτικά), από τα Κρέστενα 17 χιλιόμετρα (νότια), 24 χιλιόμετρα από την Ολυμπία (νοτιοδυτικά), περίπου 30 χιλιόμετρα από την Κυπαρισσία (βόρεια) και 90 χιλιόμετρα από την Καλαμάτα (βορειοδυτικά). Φημίζεται για τις μεγάλες αμμώδεις παραλίες, την παρακείμενη Λίμνη Καϊάφα και τα Ιαματικά Λουτρά Καϊάφα. Κατά τις τελευταίες δεκαετίες, αποτελεί μία από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες κωμοπόλεις της Ηλείας.  Οι περισσότεροι από εσάς την μάθατε μέσα από τις φωτιές του 2007 στην Ηλεία ή από το ντοκιμαντέρ Sugartown: Οι Γαμπροί  ή από διάφορα δημοσιεύματα όχι κολακευτικά για τον τόπο. Η ιστορία της Ζαχάρως αρχίζει στα μέσα του 19ου αιώνα, κατά τη διάρκεια του αιώνα η

Ο των Σερβήρων Ηλιόγαβαλος, Ρωμαίος, ρωμαλέος, όμορφος και αυτοκράτωρ, δολοφονηθείς άγρια λόγω των ΄΄έκλυτων΄΄ ηθών του. Ανήλικοι εμπροσθογεμίδες μανιακοί, με γεμάτο το στόμα νερό και χώμα, θυμούνται κάθε Άνοιξη την αλμύρα του πρώτου τους φιλιού. Μα ως διά μαγείας το πρώτο φιλί ερχόταν πάντα καλοκαίρι. Απλωμένη μπουγάδα στην ταράτσα του Hotel d'amour, κάτω από την φωτεινή ταμπέλα, ένα χαλασμένο κόκκινο. Στη λάθρα η πλύση,  λάθρα και εμείς. Είπες, ΄΄είναι πολύ άρρωστοι οι άνθρωποι, τρεις εσταυρωμένοι τοίχο - τοίχο στη σειρά.΄΄ Το φως να φτάνει λιγοστό και φοβισμένο, ανελέητα λευκό από το πλαϊνό παράθυρο. Λάθρα και αυτό. Οι φωτογραφίες των ζωντανών χωριστά, στο σερβάν,  σε άλμπουμ, στους τοίχους. Των ΄΄φευγάτων΄΄,  στα παπουτσόκουτα, στην ησυχία τους και όσες έμειναν στους τοίχους, σκεπασμένες με πανί λευκό. Με λευκό πανί σκεπασμένοι και οι καθρέφτες. Στο εικονοστάσι τα στέφανα και οι φωτογραφίες των γονιών. Εκείνος σε  καμία, πουθενά. Τον αγάπησες όμως, όπως τη μοναξιά σου, με τα αρ

  Εκείνα τα μάτια ηλίου, ατάραχα, στις προσμονές. Τώρα, εδώ στα πεδινά,  σταγόνες της βροχής πολύτιμές. Βήματα τόσα και όλα μετρημένα, δεκαδικός κάνεις. Στη βόλτα στην Πλάτσα να σπάζεις με τα τακούνια τα κορόμηλα και να στριφογυρίζει η γης μεθυσμένη. Μου ζήτησες φωτιά, αντιστέκομαι. Χαμογελάω από αμηχανία, στιγμιαία σταμάτησες το άναμμα του τσιγάρου ακόμα και τώρα χαμογελάω. Το τραπέζι μου κουτσό και από κάτω μάχη. Μία στρατιά ντόπιων μυρμηγκιών πολιορκεί μισό φιστίκι, κινούνται αποφασιστικά, η μάχη στα Γαυγάμηλα φαντάζει με παιδικό πάρτι, μόνο που εδώ εχθρός δεν υπάρχει. Κατάχτηση μόνο. Το θύμα και τρόπαιο ταυτόχρονα,  από ώρες απόλυτα νεκρό και η μάχη άνευ ιστορικής σημασίας. Επιβίωση μόνο. Κατηφόριζε ο αέρας, έπιανε στροφή, χανόταν στο μπουγάζι, αποκτούσε δύναμη και ορμούσε να σβήσει τα σημάδια από το δρόμο. Ήξερε πώς κατέστρεφε μία αυθόρμητη γλυπτική, μα δεν του καιγόταν καρφί, ανθρώπων σημάδια ήταν άλλωστε, γιατί να τον νοιάζει. Ύστερα  έκανε καινούργια σχήματα πάνω στην άσφαλτο α

  #tsakiris.photography Η φωνή δεν μοιάζει εδώ να κατοικεί, δεν υπάρχει, δεν ακούγεται. Δεν καταλαμβάνει κανέναν χώρο, ούτε εκείνον που αυτοπροσδιορίζεται ως ζωτικής σημασίας. Το σώμα ακολουθεί και παραδόξως όλες εκείνες οι άγνωστες χαρές κατοικούν στις άκρες των δαχτύλων σου, στα μάτια σου, φτιάχνουν στεφάνια στα μαλλιά σου, όχι ανάμεσα στα πόδια σου. Κάνουν τον κόσμο αυτόν τον άχαρο, ομορφότερο. - Θα σε πάρω τηλέφωνο - Εντάξει. Μην με απειλείς.

  - Έχει πανσέληνο, κοντά σου; ρώτησε, χωρίς να την κοιτάζει. Εκείνη, έσκυψε λίγο το κεφάλι προς τα κάτω, έγειρε το σώμα της περισσότερο και με απλωμένο το χέρι, άγγιξε το χώμα. Η θάλασσα αλφάδι, ήρεμη τώρα πια, είχε κάνει νωρίτερα την ΄΄δουλειά΄΄ της. Γιατί είναι δουλειά της θάλασσας, να κρατάει την κοντινή στεριά, υγρή. Άλλες φορές την μοιράζεται αυτή την δουλειά, με τα μάτια, κυρίως με τα μάτια νεαρών κοριτσιών. Όσο περιμένεις τα χείλη να μιλήσουν, τα μάτια έχουν διανύσει χιλιόμετρα και έχουν γράψει τόμους ολόκληρους. Μονοκοτυλήδονα  λόγια, γεμάτος ο τόπος και με υποσχέσεις γεμάτος. Κοίταξε το ρολόι του, σκέφτηκε, είναι νωρίς ακόμα. Εδώ είναι τόπος αλλού, γολγοθάς, τόπος μαρτυρίου. Μουσική, κίνηση, έρωτας. Τα συνηθισμένα δηλαδή. Αισθήματα φυλλοβόλα και με χρώμα καφέ - κίτρινο, ακονισμένα νύχια, δόντια κοφτερά, ήχοι, τηλεοράσεις, επιθυμίες ορατές και με φουσκάλες στα δάχτυλα. Να μην χαθεί κανείς στην απόγνωση, να μην λησμονηθεί. - Η πανσέληνος, που πέρασε, ήταν εκείνη του λύκου, ακού

  Τέσσερα κορίτσια σε ένα σπίτι όχι παραπάνω από 60 τετραγωνικά. Ζωή άκαμπτη. Έξω ήχος από κομπρεσέρ ισχυρότατος και ευθυτενής, γίνονται εργασίες σε μια ταράτσα μακριά στους πρόποδες του λόφου μετά το μεγάλο δρόμο, διακρίνω τους εργάτες με εκείνες τις πορτοκαλί φόρμες. Στολίζονται με τιμαλφή οι άνθρωποι στις μέρες μας και οι γείτονες και οι μακρινοί και οι ξένοι, έτσι νιώθουν κομμάτι της αγέλης, κραυγές, χρώματα, θόρυβος. Μια μανόλια ορθώνεται ομορφότερη από όλα τα άλλα άδεια δέντρα της χοάνης και έχει αυτή η μανόλια μία κάψα στο ανάστημα σαν χορεύτρια του Flamenco, σαν ανδαλουσιανή, νυχτέρια με δύο μάτια απροστάτευτα. Μάτια. Μάτια στο θέαμα. Τέσσερα κορίτσια σε ένα σπίτι μεγαλώνουν σαν πεινασμένη φωτιά που βρήκε τροφή. Όλο και μεγαλώνουν. Στα ξαφνικά έκαναν δύο στροφές, όλες μαζί μπορεί και τρεις με εκείνη την ταχύτητα που δεν σε αφήνει να ονειρευτείς. Βγήκαν από το σώμα τους και σφυροκόπησαν το δωμάτιο. Καμία ανοχή. Καμία μαρτυρία, όλα γίνονταν στα σκοτάδια, ναι με ταχύτητα, φωτός αλ

  Η ιστορία φυγαδεύτηκε με ένα χέρι να ρημάζει στο μέλλον της κοιλάδας με τους βάλτους,  εφόσον ζεις. Έχασες όλα σου τα υπάρχοντα και πάλι με φιλιά στο στόμα προσπαθείς να χαράξεις τον κορμό στη μέση της θάλασσας δένοντας τα βήματά σου. Ζέστη, πολύ φως, με κόφτες αναπνοές, μάτια που αστράφτουν, πασχίζεις να ανασάνεις. Όλα γυρνούν πάλι πίσω στις αλλοιώσεις του μυαλού. Φωτίστηκε ο δρόμος θα έρθουν οι χαρές με τα μάτια κλειστά, τους πίστεψες. Νίκη της θλίψης μπρος από τον θάνατο. Το σώμα κατεβαίνει να ματαιώσει το ταξίδι και εσύ στα σπλάχνα των λέξεων ψάχνεις για χορτάρι. Το φως επίμονα σπάζει της χαμηλής ορατότητας τα προστατευτικά και ας έζησε ο εραστής σου τη ζωή του, μια συνωμοσία έμμονης ιδέας, στο κόκκινο των λερωμένων μέσα στη νύχτα που δεν λέει να ξημερώσει, το νερό ξεπλένει δεσμίδες φωτός. Σε μία νύχτα χωρίς άστρα που κανείς δεν παίζει.  Ο τοίχος είναι, μη φοβάσαι. Η φωτιά που όλα τα φωτίζει και τα καίει με την  βροχή ανάμεσα τους, οι φύλακες κοιμούνται, κανείς δεν κλαίει εδώ που

  Λυσίκομη εκείνη, θαρραλέα, περιχαρής και γοητευτική σαν έβενος, σαν σμάλτο, σαν χρυσός. Εκείνος, ήμερος, ψηλός, λιγνός σαν κυπαρίσσι θαλασσινό ή Ίμερος δοξασμένος. Αδελφός του Έρωτα του θεού, όχι εκείνου της καθημερινότητας των ανθρώπων και του Αντέρωτα και γιος της Αφροδίτης και του Άρη του πολεμοχαρή. Προσωπική ευτυχία, φιλοδοξίες, αφυδατωμένες επιθυμίες, ιδιαίτερη ταυτότητα, βραχνοί προφήτες, μηνύματα χαραγμένα με σουγιά στους κορμούς των δένδρων και άλλες παρεκκλίσεις. Ζωή σεσημασμένη. Ζωή, σηματοδοτούμενη από τις απουσίες. Οι παρόντες μια ειρωνεία, σε υγρά σύμπαντα με υγρές απολήξεις, να κάνουν ότι ζουν, να πειραματίζονται και να υπομένουν. Εξαρτάτε φυσικά, από πια πλευρά τα σύρματα κοιτάς σαν πρέπει. Αν θα είσαι μέσα ή θα βγεις. Όταν ο ήλιος μικροφαίνετε, τότε που τα βήματα σωρό αφήνουν οι άνθρωποι, οι πολλοί, τότε αρχίζουν τα ζόρια και σαν οι άνθρωποι οι πολλοί, θα μείνουν με το ελάχιστο, το δάκρυ δεν στερεύει. Θα αναρωτιέσαι, τι στα βελούδινα συμβαίνει εδώ πέρα, αφού όλα κατά

  Σαν σήμερα ήταν που νίκησε το χρόνο και μεταλλάχτηκε σε ένα τυπικό campus novel, χωρίς περικοκλάδες και σεμεδάκια. Σαν σήμερα πέθανε απρόθυμα και σαν ενθύμιο χάθηκε, στις εσωτερικές μετακομίσεις. Κατέληξε ηττημένος, σαν ήρωας, σαν είδωλο. Δεν έτυχε καμιάς προσπάθειας διάσωσης, ούτε χωρίς, ούτε με προσχήματα, οπότε, τίποτα δεν διασώθηκε. Υπήρχε όμως ένα μέρος της ιδιωτικής του ζωής, άχαρο και άνυδρο μεν, αλλά επιούσιο δε. Όλοι του οι έρωτες αδιέξοδοι, αδύνατον να ταυτιστεί με ότι θα μπορούσε να συναντηθεί και αυτή η συνάντηση τέλος πάντων Aν ! προέκυπτε, τότε, στον αξιακό του κώδικα, το πάθος γινόταν τραμπάλα σαν εκείνες που υπάρχουν στις παιδικές χαρές. Μόνο που από την άλλη μεριά, καθόταν όλο το βάρος του κόσμου τούτου, του ευμετάβλητου. Θυμάμαι. Κάπου διάβασα, δεν θυμάμαι, πως οι υποσχέσεις αναίτιων γυναικών, ακουμπισμένες στο κορμί θλιμμένου φεγγαριού, πληγές ανοίγουν και σαν την μοναξιά των προσδοκιών της Άνοιξης, χτίζουν ζωές θλιβερές που δύσκολα γκρεμίζονται. Εσύ όμως, σαν ξωτι

 

 

  ΜΕ ΤΟ ΣΥΜΠΑΘΙΟ Περπατούσα δίπλα στα ξερόχορτα, άκουσα λίγο πριν ένα νιαούρισμα, δεν έδωσα σημασία. Συνέχισα να περπατώ, μόλις είχα προσπεράσει την πλάτη μια γάτας. Τι κάνει μέσα στα ξερόχορτα, αναρωτήθηκα. Έμεινα εκεί για μερικά δευτερόλεπτα πιστεύοντας πως θα είχε ΄΄στριμώξει΄΄ κάποιον ποντικό.  Δεν κινήθηκε αυτή, δεν κινήθηκα και εγώ, μόνο κάποια στιγμή γύρισε το μεγάλο κεφάλι της προς τα πίσω, προς τα μένα και με κοίταξε με βλέμμα που μαρτυρούσε: Τι θέλει τώρα τούτος εδώ, γιατί σταμάτησε, τι περίεργος.  Αυτά με κάποια δόση αγριάδας, του στιλ: Τι ζόρι τραβάς ρε πεθαμένε ;, ψιτ κάντηνε, τώρα όμως πριν σου κατεβάσω την μούρη. Έκανα να φύγω, έτσι κι αλλιώς ήμουν σε λάθος σημείο φωτογραφικά, μα... Μερικά βήματα πίσω, με έκαναν να παγώσω. Η γάτα δεν ήταν γάτα, μα γάτος (και σορυ δηλαδή) και εκείνη ακριβώς την στιγμή είχε ΄΄ρήξει ΄΄ μια πανέμορφη γατούλα με κάτι ματάρες. Πω πω, ντράπηκα. Έκανα ένα νεύμα με το κεφάλι, ζητώντας ταπεινά συγνώμη και ...συνέχισα τον δρόμο μου Εύχομαι να συνέχ

  Πρώτη φωτογραφία, την πρώτη μέρα του νέου χρόνου. Τι άλλο πέρα από τον ποιο αγαπημένο σύντροφο. Ο Λευτεράκης ήταν η αφορμή για να υποσχεθώ στον εαυτό μου πως φέτος θα με αγαπήσω, όπως αγάπησα. Λέω αφορμή, γιατί η αιτία είναι πως περίμενα 60 χρόνια για να συναντηθώ με το 2023 !!!