δηλαδή αν;

 

Σαν σήμερα ήταν που νίκησε το χρόνο και μεταλλάχτηκε σε ένα τυπικό campus novel, χωρίς περικοκλάδες και σεμεδάκια. Σαν σήμερα πέθανε απρόθυμα και σαν ενθύμιο χάθηκε, στις εσωτερικές μετακομίσεις. Κατέληξε ηττημένος, σαν ήρωας, σαν είδωλο.

Δεν έτυχε καμιάς προσπάθειας διάσωσης, ούτε χωρίς, ούτε με προσχήματα, οπότε, τίποτα δεν διασώθηκε.

Υπήρχε όμως ένα μέρος της ιδιωτικής του ζωής, άχαρο και άνυδρο μεν, αλλά επιούσιο δε. Όλοι του οι έρωτες αδιέξοδοι, αδύνατον να ταυτιστεί με ότι θα μπορούσε να συναντηθεί και αυτή η συνάντηση τέλος πάντων Aν ! προέκυπτε, τότε, στον αξιακό του κώδικα, το πάθος γινόταν τραμπάλα σαν εκείνες που υπάρχουν στις παιδικές χαρές. Μόνο που από την άλλη μεριά, καθόταν όλο το βάρος του κόσμου τούτου, του ευμετάβλητου.

Θυμάμαι.

Κάπου διάβασα, δεν θυμάμαι, πως οι υποσχέσεις αναίτιων γυναικών, ακουμπισμένες στο κορμί θλιμμένου φεγγαριού, πληγές ανοίγουν και σαν την μοναξιά των προσδοκιών της Άνοιξης, χτίζουν ζωές θλιβερές που δύσκολα γκρεμίζονται.

Εσύ όμως, σαν ξωτικό, κοιτάς βαθιά μέσα στα μάτια και ξέρεις χρόνια τώρα πως τα μάτια ψώματα δεν λένε. Και ας διψάνε και εκείνα για υποσχέσεις.

Οι υποσχέσεις που σε όλους αρέσουν και σε αυτούς που τις απολαμβάνουν μα και σε εκείνους που ανάγκη τις έχουν, δεν μοιάζουν με το άγγιγμα...

- τι;

το άγγιγμα, τι;;;

- να, θέλω να πω, πως πάντα παίζει ρόλο και η θερμοκρασία περιβάλλοντος, η θερμοκρασία δωματίου.