02012023
ΜΕ ΤΟ ΣΥΜΠΑΘΙΟ
Περπατούσα δίπλα στα ξερόχορτα, άκουσα λίγο πριν ένα νιαούρισμα, δεν έδωσα σημασία.
Συνέχισα να περπατώ, μόλις είχα προσπεράσει την πλάτη μια γάτας.
Τι κάνει μέσα στα ξερόχορτα, αναρωτήθηκα. Έμεινα εκεί για μερικά δευτερόλεπτα πιστεύοντας πως θα είχε ΄΄στριμώξει΄΄ κάποιον ποντικό.
Δεν κινήθηκε αυτή, δεν κινήθηκα και εγώ, μόνο κάποια στιγμή γύρισε το μεγάλο κεφάλι της προς τα πίσω, προς τα μένα και με κοίταξε με βλέμμα που μαρτυρούσε: Τι θέλει τώρα τούτος εδώ, γιατί σταμάτησε, τι περίεργος.
Αυτά με κάποια δόση αγριάδας, του στιλ:
Τι ζόρι τραβάς ρε πεθαμένε ;, ψιτ κάντηνε, τώρα όμως πριν σου κατεβάσω την μούρη.
Έκανα να φύγω, έτσι κι αλλιώς ήμουν σε λάθος σημείο φωτογραφικά, μα...
Μερικά βήματα πίσω, με έκαναν να παγώσω.
Η γάτα δεν ήταν γάτα, μα γάτος (και σορυ δηλαδή) και εκείνη ακριβώς την στιγμή είχε ΄΄ρήξει ΄΄ μια πανέμορφη γατούλα με κάτι ματάρες.
Πω πω, ντράπηκα.
Έκανα ένα νεύμα με το κεφάλι, ζητώντας ταπεινά συγνώμη και ...συνέχισα τον δρόμο μου
Εύχομαι να συνέχισε και αυτός
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου