και τούτο το νερό δυσοίωνο είναι

 

Τέσσερα κορίτσια σε ένα σπίτι όχι παραπάνω από 60 τετραγωνικά.

Ζωή άκαμπτη.

Έξω ήχος από κομπρεσέρ ισχυρότατος και ευθυτενής, γίνονται εργασίες σε μια ταράτσα μακριά στους πρόποδες του λόφου μετά το μεγάλο δρόμο, διακρίνω τους εργάτες με εκείνες τις πορτοκαλί φόρμες.

Στολίζονται με τιμαλφή οι άνθρωποι στις μέρες μας και οι γείτονες και οι μακρινοί και οι ξένοι, έτσι νιώθουν κομμάτι της αγέλης, κραυγές, χρώματα, θόρυβος.

Μια μανόλια ορθώνεται ομορφότερη από όλα τα άλλα άδεια δέντρα της χοάνης και έχει αυτή η μανόλια μία κάψα στο ανάστημα σαν χορεύτρια του Flamenco, σαν ανδαλουσιανή, νυχτέρια με δύο μάτια απροστάτευτα.

Μάτια.

Μάτια στο θέαμα.

Τέσσερα κορίτσια σε ένα σπίτι μεγαλώνουν σαν πεινασμένη φωτιά που βρήκε τροφή.

Όλο και μεγαλώνουν.

Στα ξαφνικά έκαναν δύο στροφές, όλες μαζί μπορεί και τρεις με εκείνη την ταχύτητα που δεν σε αφήνει να ονειρευτείς.

Βγήκαν από το σώμα τους και σφυροκόπησαν το δωμάτιο.

Καμία ανοχή.

Καμία μαρτυρία, όλα γίνονταν στα σκοτάδια, ναι με ταχύτητα, φωτός αλλά στα σκοτάδια.

Ο θόρυβος του κομπρεσέρ φτάνει ακόμα στα αυτιά μου, τέσσερα κορίτσια, πότε χώρια, πότε μαζί.

Εγώ θαυμάζω τη χοάνη με τη μανόλια, προσπαθώ να προσπεράσω στο πέταγμα το άρωμα της που ακόμα προηγείται.

Κοιτάζω μακριά, πέρα, έρχονται στρατιώτες, τους βλέπω στο βάθος του διαδρόμου, ας μην έρχονται και τούτη την φορά για μένα, δεν πείραξα πουλί του ουρανού σήμερα.

Ας μην έρχονται για μένα.

Τους βλέπω καθαρά πια, είναι δύο και δύο φορούν, την επίσημη λευκή στολή τους.

Δεν έχουμε παρέλαση σήμερα, για μένα θα έρχονται, πάλι και πάλι, δεν πείραξα κανένα πουλί σήμερα όλα είναι στα κλουβιά τους δεν άνοιξα κανένα κλουβί.

 Γιατί τα λέει για μένα;

Τέσσερα κορίτσια σε 60 τετραγωνικά, όλα τα πουλιά στα κλουβιά τους, οι στρατιώτες με τα λευκά πλησιάζουν, 

τρία κορίτσια,

δύο τα κορίτσια,

κορίτσι 1.

Γιαγιά, μάνα, κόρη, ερωμένη, σύντροφος, όχι δική μου.

Φως λευκό μονότονο.

Οι στρατιώτες με προσπέρασαν, εκείνοι οι στρατιώτες με τις λευκές στολές με προσπέρασαν,

δεν ερχόντουσαν για μένα με προσπέρασαν έφυγαν πάνε.

Το φως είναι πολύ δυνατό.

 Αν φόραγαν μαύρα θα κρυβόντουσαν καλύτερα στα σκοτάδια, θα ερχόντουσαν αθόρυβα, θα με πλησίαζαν και τσουπ...

Αυτοί όμως δεν θέλουν να κρύβονται, θέλουν να τους βλέπεις όταν έρχονται. Να τους βλέπεις και εσύ μα και οι άλλοι, θέλουν να λάμπουν στο φως,

θέλουν

Μα είναι στρατιώτες αποκαλύφθηκαν.

Άρχισε πάλι να βρέχει και τούτο το νερό δυσοίωνο είναι.