δοθείσης της ευκαιρίας

 

Εκείνα τα μάτια ηλίου, ατάραχα, στις προσμονές.

Τώρα, εδώ στα πεδινά,  σταγόνες της βροχής πολύτιμές.

Βήματα τόσα και όλα μετρημένα, δεκαδικός κάνεις.

Στη βόλτα στην Πλάτσα να σπάζεις με τα τακούνια τα κορόμηλα και να στριφογυρίζει η γης μεθυσμένη.

Μου ζήτησες φωτιά, αντιστέκομαι.

Χαμογελάω από αμηχανία, στιγμιαία σταμάτησες το άναμμα του τσιγάρου ακόμα και τώρα χαμογελάω.

Το τραπέζι μου κουτσό και από κάτω μάχη. Μία στρατιά ντόπιων μυρμηγκιών πολιορκεί μισό φιστίκι, κινούνται αποφασιστικά, η μάχη στα Γαυγάμηλα φαντάζει με παιδικό πάρτι, μόνο που εδώ εχθρός δεν υπάρχει.

Κατάχτηση μόνο.

Το θύμα και τρόπαιο ταυτόχρονα,  από ώρες απόλυτα νεκρό και η μάχη άνευ ιστορικής σημασίας.

Επιβίωση μόνο.

Κατηφόριζε ο αέρας, έπιανε στροφή, χανόταν στο μπουγάζι, αποκτούσε δύναμη και ορμούσε να σβήσει τα σημάδια από το δρόμο.

Ήξερε πώς κατέστρεφε μία αυθόρμητη γλυπτική, μα δεν του καιγόταν καρφί, ανθρώπων σημάδια ήταν άλλωστε, γιατί να τον νοιάζει.

Ύστερα  έκανε καινούργια σχήματα πάνω στην άσφαλτο ανάμεσα στα τραπέζια των θαμώνων και έμοιαζε να μην είχε άλλες βλέψεις παρά να μπερδέψει τα συναισθήματα.

Πάντα ο Χαρμαντάν θα χαλάει τα σημάδια.

Όσο διαρκεί να ανάψεις το τσιγάρο, κοιτάζω το χρώμα των νυχιών σου και σκέφτομαι την αλλαγή. Όσες φορές άλλαξε η ρότα της ζωής μου, έγινε έντονα και με βίαιο τρόπο.

Θυμάμαι ακόμα, μετρημένες ανάσες και τα δάκρυα να πέφτουν στην φωτιά και εκείνη η πουτάνα να φουντώνει.

Τώρα περιφέρομαι ασκόπως ανάμεσα στους ζωντανούς, μα είναι γνωστό ακόμα και στα μικρά παιδιά, πως είναι πολλές οι φορές που τα φαινόμενα απατούν.

Σε ακούω να ψιθυρίζεις, σαν από καπνό που βγαίνει από τα χείλη σου

- Μια παράκαμψη ξεπαρθένεψε την νύχτα και βάλθηκες Εσύ να βάλεις τα άστρα σε σειρά και σε τροχιά τα ζόρια...

- Με γνωρίζεις;

Ακόμα καπνίζεις;