ο τόπος που γεννήθηκα

 

Η Ζαχάρω είναι ο τόπος που γεννήθηκα και μεγάλωσα.

Η Ζαχάρω είναι μια κωμόπολη της νοτιοδυτικής Ελλάδας, στη δυτική Πελοπόννησο. 

Υπάγεται στην Περιφερειακή Ενότητα Ηλείας της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδος. 

Την πόλη διασχίζει η Εθνική Οδός GR-9/E55, που συνδέει την Πάτρα με την Καλαμάτα. 

Η Ζαχάρω απέχει από τον Πύργο 32 χιλιόμετρα (νοτιοδυτικά), από τα Κρέστενα 17 χιλιόμετρα (νότια), 24 χιλιόμετρα από την Ολυμπία (νοτιοδυτικά), περίπου 30 χιλιόμετρα από την Κυπαρισσία (βόρεια) και 90 χιλιόμετρα από την Καλαμάτα (βορειοδυτικά). Φημίζεται για τις μεγάλες αμμώδεις παραλίες, την παρακείμενη Λίμνη Καϊάφα και τα Ιαματικά Λουτρά Καϊάφα. Κατά τις τελευταίες δεκαετίες, αποτελεί μία από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες κωμοπόλεις της Ηλείας. 

Οι περισσότεροι από εσάς την μάθατε μέσα από τις φωτιές του 2007 στην Ηλεία ή από το ντοκιμαντέρ Sugartown: Οι Γαμπροί  ή από διάφορα δημοσιεύματα όχι κολακευτικά για τον τόπο.

Η ιστορία της Ζαχάρως αρχίζει στα μέσα του 19ου αιώνα, κατά τη διάρκεια του αιώνα η Ζαχάρω ήταν αραιοκατοικημένη. Ωστόσο, τις επόμενες δεκαετίες πληθυσμοί από τα γύρω ορεινά βουνά άρχισαν να κατεβαίνουν και να εγκαθίστανται σ' αυτή. Το όνομά της λέγεται ότι το πήρε από ένα χάνι που υπήρχε στην περιοχή, στο οποίο κατέφευγαν και διανυκτέρευαν διάφοροι ταξιδιώτες. Το Χάνι ανήκε σε κάποια γυναίκα ονόματι Ζαχαρούλα, από την οποία έλαβε και το όνομα ο οικισμός. Το 1881 επίσημα ανακηρύχθηκε κοινότητα. 

η απογραφή του 2011 την βρήκε με  πληθυσμό πόλης: 5.407 και πληθυσμό του δήμου: 8.953

Ρωτάω, αν έκλεισα την πόρτα πίσω μου.

Χρόνια τώρα η ίδια απορία. Όταν πετάς το βότσαλο στη θάλασσα, ποιος πονάει περισσότερο, το βότσαλο ή η θάλασσα;

Ο πλάτανος έστεκε εκεί πολύ πριν έρθω εγώ σε αυτή τη γη. Πριν από εμένα, υπήρχε ο Φώτης. Ζήτησα από την Μαύρα δυο τρεις φωτογραφίες του, περισσότερο για να ημερέψει το μέσα των ματιών μου. Δεν τον φωτογράφησα ποτέ εγώ, αν και θα το ήθελα.

Ο τόπος μου, ο γενέθλιος τόπος που λένε, είναι ένα κομμάτι δώρου, που από τη μια πλευρά το λούζει η θάλασσα του Ιονίου, από την άλλη τα κρινάκια του Καϊάφα, είναι το πρώτο ανάχωμα πριν τους πρόποδες του Λαπίθα. Κάτι δεντρογαλιές που θυμάμαι παιδί, τώρα έχουν μείνει στα δέματα της λήθης. Έτσι τα λιοστάσια και τα μεγάλα δένδρα αγκαλιάζουν τον τόπο από την άλλη μεριά. Θυμάμαι ακόμα εκείνη την αποχαύνωση που ερχόταν τις ώρες του μεσημεριού, μετά το κολύμπι και την μπάλα στην άμμο και ερχόταν πάντα μετά την κατανάλωση μικρών λευκών μυδιών, που «φύτρωναν» στο σκάσιμο του κύματος και εμείς παιδιά με βουλιμία τα κατασπαράζαμε.

Η γειτονιά μου, η Κορδόρουγα στον Άγιο Σπυρίδωνα και απέναντι στο αγνάντι ο λόφος του Προφήτη Ηλία. Στο ενδιάμεσο, μια δρασκελιά η γράνα, μετά άρχιζαν τα σπίτια της ΜΟΜΑ και μετά από αυτά ξεκίναγαν οι ελιές.

Από παιδί μου άρεσε να τον μπερδεύω ηθελημένα με όποιον παράταιρο ήρωα. Κυρίως με εκείνους της μυθολογίας και της ιστορίας. Με τον Μονοσάνδαλο της Ιωλκού, με τον Αρταξέρξη, με τον Σολομώντα. Ναι με τον Σολομώντα. Θυμάμαι μια φορά που μόνο ο Τρίκης με υποστήριξε, όταν ο Ντρίλιας και οι άλλοι δεν με πήραν στην ομάδα. Και ήταν σοβαρός αγώνας εκεί στο Ειρηνοδικείο. Μόνο ο Τρίκης λοιπόν και ο Κατσιφόλης. Εντάξει δεν ήμουν και κανένας ποδοσφαιρισταράς, αλλά το παιχνίδι το ήθελα. Σκασίλα μου αν δεν ήμουν τόσο καλός, όπως ο Χαρίλης ή ο Γιώργος ο Ζήρος ή ο Λότσης, ή ο Μήτσος ο Dog, αλλά άμα έπιανα κατηφόρα, κατρακυλούσα...

Τα κούτσουρα κομμένα στο σωστό ύψος. Παρατεταγμένα σαν τιμητικό άγημα μπρος από τον τοίχο, δεξιά από το έμπα. Πέντε έξι και στο πρώτο, αυτό δίπλα στην πόρτα, ο Φώτης. Ο δικός μου ήρωας. Στα υπόλοιπα κούτσουρα όποιος ή όποια προλάβαινε, εξαιρουμένων των τεταρτημορίων, δηλαδή εμάς τους μικρούς. Εμείς όρθιοι στο ένα πόδι ή στο ρείθρο, να τρίβονται τα πληγωμένα γόνατα στον ασβέστη, αφού τα κοντοβράκια δεν έφταναν μέχρι εκεί...

Η συνέχεια  έρχεται σύντομα με έναν δικό της τρόπο!!!