30 χρονια ΥΠΟΓΕΙΑ ΡΕΥΜΑΤΑ

 

 Μία φορά και έναν καιρό σε ένα κάστρο αληθινό, στης Καλλιθέας τα στενά βρέθηκαν 6 παιδιά και τα έξη ερωτευμένα με την ίδια πριγκίπισσα.
Την μουσική.
Μία φορά και έναν καιρό λοιπόν, κάπως σαν παραμύθι.
Πριν 30 χρόνια στην Καλλιθέα μία παρέα νεαρών μουσικών, με έναν αγέρα δραπέτη, σε άγνωστους δρόμους κρατώντας ένα άδειο μυστικό, ανάμεσα στον καιρό και σε μία ανάσα που σβήνει, στη βροχή, ερωτευμένοι με την ασημένια σφίγγα για μία περήφανη στιγμή.
Δεν είναι αρκετό, δεν έχει χώρο με εικόνες στα σύννεφα.
Στην κοιλιά της σιωπής, η μπαλάντα του οπερατέρ φωνάζει δυνατά, Θα με αγαπάω, θα με βρεις εδώ ξανά, θέλω να χάσω τον εαυτό μου, μα μ΄αρέσει να μη λέω πολλά.
Έτσι, μία κακή φωτιά, στην καινούργια σελήνη, με εντροπία, στο χειμώνα, στη γη που αφήνω, στην δίκοπη ζωή, μία φυλακή.
Μαύρες γραμμές, μικρά μυστικά, μικρά που είναι τα όνειρα.
Ένα κινέζικο πορτρέτο, κοιτά μακριά, είναι Κυριακή.
Λυπήσου με Μαρία, είναι κάτι μικρές χαμένες μέρες, στον μικρό πλανήτη, με μισή ζωή, μπλε.
μένει να έρθει ο γκρεμιστής.
Μωρό μου στάσου να σου πω, μπορεί να μοιάζεις, να γελάς, σαν σε ναυάγιο, σαν νανούρισμα, σε μία νέα μέρα, τη νύχτα.
Ξένος εγώ, μάγος που κοιτάζει την πόλη.
Ο Όρθρος των ψυχών, να ονειρεύομαι, όνειρα σιλικόνης, να μαθαίνω, πως πονάει ένα χάδι, στη Ρώμη, σαν έρημα καράβια.
εσύ να πολιτεύεσαι, με παραστάσεις, σαν φως.
Πάλι εγώ, πάντα θα είμαι, πολικός. για μία περήφανη στιγμή.
Ειρωνικόν.
Ένα φεγγάρι του, είμαι μία σκέψη.
Σε περιμένω, στη βροχή.
Άλλη μία φορά.
Αλήθεια.
Κάπως έτσι λοιπόν
Σαν παραμύθι 30 χρόνια μετά τα υπόγεια ρεύματα γιορτάζουν και μαζί τους γιορτάζει ένα κοινό που τους ακολουθεί πιστά από την πρώτη μέρα.
Στη σκηνή θα περάσουν πάνω από 30-35 μουσικοί, συνθέτες, τραγουδιστές, που κατά καιρούς είχαν συνεργαστεί μαζί τους. μαζί και τα μέλη της αρχικής σύνθεσης, εκτός από...
Η μουσική έτσι κι αλλιώς, είναι ζωή η μουσική, είναι και θάνατος μαζί με όλα τα ενδιάμεσα, αθάνατα είναι μόνο το τραγούδια.
Τα υπόγεια ρεύματα δεν είναι ένα ακόμα rock συγκρότημα της εγχώριας σκηνής.
Ο ηλεκτρισμός τους, ο δηκτικός και λυρικός συνάμα στίχος τους, οι στροβιλοειδείς συνθέσεις τους, η "κλειστή" συμπεριφορά τους, η άρνηση τους να ενταχθούν, έχουν δημιουργήσει ένα μουσικό σχήμα που συνδιαλέγεται με το κοινό του εύκολα και με πολλούς άλλους τρόπους πέραν της μουσικής.
Μία απόδειξη είναι το κοινό τους μα και οι μουσικοί πού βρίσκονται στη σκηνή. τρεις γενιές plus, με τα ακούσματα των Υπογείων Ρευμάτων.
Παρακολουθώ ώρα τον νεότερο μουσικό.στην σκηνή, είναι ένας κιθαρίστας με καταπληκτικό παίξιμο, πολύ ωραία σκηνική παρουσία και παρόλο τον νεαρό της ηλικίας του μοιάζει να έρχεται από εκείνους τους κιθαρίστας παλιάς κοπής.
μέχρι που άκουσα το όνομά του
Σπύρος Σπυρόπουλος, γιος ένας άλλου σπουδαίου κιθαρίστα του Τάκη  και ανιψιός φυσικά του Νίκου Σπυρόπουλου, του ντράμερ.  εδώ λοιπόν έχουμε το μήλο κάτω από τις μηλιές η μουσική στο dna του.
Για το μεγαλύτερο στην ηλικία μουσικό δεν θα κάνω αναφορά δεν θα το ρισκάρω.
Από κάτω όμως στον κόσμο είναι συγκλονιστικό αυτό που συμβαίνει, οικογένειες ολόκληρες τρεις γενιές στάνταρ.
Η μαγεία της μουσικής των Υπόγειων Ρευμάτων.

ΥΓ.  Τα Υπόγεια Ρεύματα κέρδισαν το στοίχημα, ήταν μια γιορτή από αυτές που μένουν στην ιστορία, μα εδώ να πούμε πως τα εύσημα δεν τα παίρνουν μόνο οι μουσικοί, μα και οι τεχνικοί που κατάφεραν να διαχειριστούν όλο αυτό το κόσμο στην σκηνή, με εξαιρετικό αποτέλεσμα και φυσικά ένα μεγάλο μπράβο στην εταιρία παραγωγής, στην Goodheart Productions για την άψογη διοργάνωση.