κάτι συνήθειες δανικές

Οι πέρα από μένα εποχές τυφλές μπροστά σε σύνορα κυνηγημένες από τα χαμόγελα εκείνα του παντός καιρού, στεγνές, ξερακιανές, δύσπιστες, σαν διψασμένες θάλασσες, στέκουν ώρα τώρα και με κοιτάζουν.
πες μου πώς τα χέρια να σωπάσω και αν δύναμαι να αρνηθώ;
είναι που από μέρες τώρα άλλοι βαρούν τα σήμαντρα,
άλλοι διαβάζουν τα σημάδια.
λοιπόν το γράμμα στο νερό στην ανατολή το συνηθίζουν και εγώ  θα το μαζέψω
και σαν η μέρα έφτασε, έφτασε και το μήνυμα
σκοτάδι
οιωνός με κραυγές
περιφέρεσαι μέσα σε σκιές, σαν  πουλιά κερασφόρα που φτερουγίζουν αδιάκοπα χωρίς ενοχές, δίχως ενδοιασμούς
μέσα σε γράμματα ερωτευμένων μισόγυμνων επιθυμιών,
στέκεις και βάζεις όρια στο απέραντο,
σαν σε όνειρο.
στέκω δίπλα σου κι εγώ στο αύριο, εκείνος που περιμένει να δει πράγματα αλλόκοτα δικά του.