photographer

  Ένας σχεδόν ξυλοπόδαρος, μία νεαρά που σταματημό δεν έχει, ένας ιμάντας θορυβώδης. Οι σκιές, καλά κρυμμένες, περιμένουν την σειρά τους. Η είσοδος στην μικρή σκηνή, πες την Ωμέγα, νιώθεις! Μία αύρα με χρώματα και δυναμικές σε υποδέχεται, προς στιγμή την μπερδεύεις με την ψιλή όμορφη ταξιθέτρια μα δεν κρύβεται εκεί το μυστικό.  O Ρακίνας έγραψε την Θηβαΐδα ή "Τα αδέλφια εχθροί" και παρ΄ότι ήξερε για τον εμφύλιο, δεν γνώριζε τίποτα για τη Βάρκιζα και το θεατρικό αυτό που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, μια Ελλάδα ματωμένη από εμφύλιους αλλά και λίγα χιλιόμετρα από την πληγή που δεν λέει να κλείσει και ακούει στο όνομα το όνομα Βάρκιζα. Ένα έργο αρχαιόθεμο, με πρωταγωνιστή όχι τα ονόματα, μα το αδελφικό μίσος που έθρεψε η τρέλα για την εξουσία, να κάνεις εχθρό τον αδερφό, για αυτή την πρέπουσα πόρνη, που με τον έναν ή τον άλλον "πάει".  Τι πρίγκιπας, τι βασιλιάς, τίτλοι είναι που και αυτούς μια πρότερη εξουσία απένειμε, γιατί ως εξουσία οφείλει συνέχεια να έ...

  Περίτεχνοι κήποι με ιβίσκους φουρκισμένων αγοριών, πού θυμωμένα, έτσι δίχως λόγο και αιτία, κρύβουν στα χέρια τους κωλοφωτιές και τρέχουν δίπλα στα κύματα και αφού νυχτερίδες δεν είναι εκείνα τα είδα δεν είδα τι τα θέλουν; Τα χώματα ίδια πάππου προς πάππου, τα βήματα είναι που αλλάζουν, τα βήματα και οι σκιές. Στα σημάδια λοιπόν, αυτών των νεαρών αγοριών, Βελλεροφόντης αργόσυρτος και οκνηρός, μα τιμωρός, χάσκει και σημαδεύει με σταυρούς τα θύματα του, που πριν θύματα τα κάνει με ανθρώπινη μορφή τα αφήνει να περιπλανηθούν ανάμεσα σε καπνούς και σε ομίχλες, έτσι νεκροζώντανα. Έτσι τα μάθαμε, αφού τα βρήκαμε. Σαν και εκείνο το μολύβι του σκονισμένου ουρανού στο σούρουπο, που μάτι δεν το πιάνει και κρατάει λιγότερο από ανάσα έτσι τα βρήκαμε έτσι το μάθαμε 

  Ένας ήλιος περιούσιος, πρόσχαρος και δυνατός, έλουζε το απόγευμα της Αττικής Κυριακής, προορισμός το ΨΝΑ – Δαφνί. Μέσα, στην καρδιά του. “Ο προορισμός μου δεν είναι πλέον ένας τόπος, αλλά ένας καινούριος τρόπος να βλέπω τα πράγματα”, είχε πει ο Marcel Proust και μάλλον δίκιο είχε ή τουλάχιστον το να δεις έτσι τα πράγματα έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Η πρώτη φορά που είχα επισκεφτεί τον χώρο αυτό, ήταν πριν πολλά χρόνια, εργαζόμενος τότε στην Ελευθεροτυπία, για τις ανάγκες ενός ρεπορτάζ, που από ότι θυμάμαι, είχε προκαλέσει μεγάλη αίσθηση. Σε εμένα πάντως, είχε χαράξει τέτοιες εικόνες μέσα μου, που τις θυμάμαι ακόμα και τώρα πεντακάθαρα. Η γεωγραφική τοποθεσία του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής (ΨΝΑ – Δαφνί) ορίζεται επί του άξονα της αρχαίας Ιεράς Οδού που συνδέει την πόλη της Αθήνας με την Ελευσίνα. Από εκεί διερχόταν η τελετουργική πομπή των Ελευσίνιων Μυστηρίων κατά την αρχαιότητα. Ακριβώς απέναντι βρίσκεται το ιερό του θεού Απόλλωνα (Δαφναίου Απόλλωνα) πάνω στο οποίο χτίστηκ...

  ...μου θυμίζει η μέρα σήμερα, τον Γκατούζο, τον Ιταλό αμυντικό, ή η μπάλα θα περάσει ή ο παίχτης και τα δύο μαζί, σε καμία περίπτωση... Ξύπνησα από πολύ πριν χαράξει, οι αγωνίες των φίλων μου και δικές μου αγωνίες και στις δικές μου αγωνίες ένας Προμηθέας πρωταγωνιστής, νύχτα μέρα. Θνητός από τους θεούς, Θεός από τους ανθρώπους, μα μην έχει πρόσωπο και σώμα γυναίκας; μάνας; ερωμένης; συζύγου ή συντρόφου; Που να πλησιάσει ο Μορφέας... ...και το δίκαιο τι πάει να πει, που το δίκιο βρίσκεται; ο λόγος; η μπέσα; Δεν γίνεται να πατάς σε δύο βάρκες και ακροβάτης να είσαι και να τα καταφέρνεις, μόνο την εξουσία, την όποια εξουσία και το άδικο υπηρετείς. Γιατί «χωρίς θέαμα εξουσία δεν υπάρχει», έτσι τουλάχιστον έλεγε ο Patrice Chéreau. Από την άλλη έχει πιάσει στασίδι δίπλα μου και εκείνη η Γαλλίδα η Μαρί- Πιέρ, που την γνώρισα σε ΄΄τεύχη΄΄ κάτι νύχτες βαριές, που στο δικό της άδικο, το άδικο πήρε σχήμα και πρόσωπο. Με πρόσωπα και προσωπεία και κατάλαβα πως και οι λέξεις και πράξεις πληγώ...

 από το merlins.gr Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας "Όταν πάψουμε να λατρεύουμε τον Θεό και τους εκμεταλλευτές, μόνο τότε θα ζήσουμε συντροφικά με αμοιβαίο σεβασμό και αγάπη" (Φρανθίσκο Φερέρ) Σήμερα ο Φρανθίσκο Φερέρ (Francisco Ferrer i Guàrdia, 1859–1909) αναγνωρίζεται ως ένας από τους σημαντικότερους παιδαγωγούς στην ιστορία και το έργο του Η Προέλευση και τα Ιδανικά του Μοντέρνου Σχολείου θεωρείται πρωτοποριακό στις μέρες μας, πόσον μάλλον στην εποχή που γράφτηκε. Ο Φερέρ ήταν ένας αναρχικός στοχαστής και οραματιστής μιας καλύτερης κοινωνίας και όπως ήταν φυσικό η παιδαγωγική του μέθοδος προκάλεσε τη μήνη του βαθιά καθολικού ισπανικού κράτους με αποτέλεσμα να εκτελεστεί ως "αιρετικός", κατηγορούμενος για μια εξέγερση στην οποία ο ίδιος ούτε καν συμμετείχε.  Ο Φερέρ γεννήθηκε στην μικρή καταλανική πόλη Αλέγια, κοντά στην Βαρκελώνη, από γονείς πιστούς καθολικούς, αλλά πριν καν ενηλικιωθεί ήταν ήδη αφοσιωμένος δημοκράτης και οπαδός του ελεύθερου πνεύματος χάρη στην επιρ...

  Κάποτε κυκλοφορούσες στους δρόμους της πόλης και δίπλα σου περπατούσαν μαζί με τους εργάτες και τους υπαλλήλους, ποιητές, ζωγράφοι, συνθέτες, συγγραφείς. Οι χωμάτινοι δρόμοι ήταν πεντακάθαροι και έφτιαχναν ταξίδια. Σήμερα μέσα στην ΄΄ λάσπη ΄΄ της ασφάλτου, μιας πόλης ανοίκειας, βρόμικης, περπατάς δίπλα με δικαστές, βιαστές, αστυνομικούς και πολιτικούς. Τι μέλλον μπορεί να έχουν τα βήματα σου; Πόσο μακριά μπορούν να σε πάνε; Τρέχω, πετάω, κυνηγάω πουλιά και όνειρα,  και κάθε μέρα κολυμπάω σε πιο βαθιά νερά Θέλω τον κόσμο να αγκαλιάσω με ένα ζεστό φιλί,  και από τη δύση μου να φτάσω ως την ανατολή. Μα είναι φίδι το ταξίδι  είναι χολή μαζί και ξύδι,  σε ένα μεγάλο αγκάθινο σταυρό όμως εγώ δεν κάνω πίσω  ούτε τον δρόμο μου θ’ αφήσω, ώσπου λιμάνι σίγουρο να βρω….  Είναι το τελευταίο τραγούδι της συνεργασίας του Μ. Χατζιδάκι με τον Ν. Γκάτσο. 

   Γ υναίκα ξαπλωμένη μόνο με τη μορφή της σε έφθειρε. Μια εικόνα στο σκοτάδι. Φαντασιώσεις. Μια αστραπή, η πλάνη της ημέρας, μάτια κλειστά. Το παιχνίδι μένει. Το άνθος να εισπνεύσω, μα δεν έχει άρωμα το δέρμα μου. Πέρα από τα κορμιά που αγαπήθηκαν, τώρα, έπρεπε μεταξύ συνεννόησης και με συνέπεια οριζόντια, να πακεταριστούν οι αναμνήσεις και τα εκθέματα. Σειρά έχει τώρα να θαυτούν μαζί και όλα τα παρακάλια. όλα τα θέλω. όλοι οι όρκοι. ένα μόνο ήταν γραφτό να διασωθεί και μόνο αυτό ζητούσες τώρα πια. ζωντανές να μείνουν όσες ημέρες τρίκλζαν.Εκείνος, ο ένας, είναι τώρα ήσυχος, σαν αέρας καθώς πρέπει και όμως εχθές έδωσε και πήρε. Εσύ μαζεύεις πασχαλίτσες άστεγες, τις βάζεις σε σπιρτόκουτο και ύστερα μεθυσμένες αυτές μπαίνουν στη σειρά και παρελαύνουν. Σαχλαμάριζες και δεν αντιλήφτηκες την κίνηση της ουράς του λεμονιού επάνω στην καρέκλα. Μέχρι που η καρέκλα έπεσε και βρέθηκε μπροστά στο φως με τα φτερά της πεταλούδας δανεικά σαν παραμύθι σε αφήγηση. Χλόμιασε το φεγγάρι, σαν...

 

  Υπήρχε κάποτε ένα όμορφο κορίτσι που μια θάλασσα με χώριζε απ'αυτή μια λεμονιά, ένα ξημέρωμα κοντά στο Κυπαρίσσι είχε δυο μάτια που φαντάζανε γιορτή.  Είχε και μια φίλη εκείνο το κορίτσι που δεν το ηξερα μα ζουσανε μαζί Θλίψη τη φωναζε τη φίλη της της νύχτες, το κοριτσι, μα εγώ το έμαθα μια Κυριακή πρωί. Και τώρα χορό στήσανε γυρω μου τα φίδια να πλησιασω δεν μαφηνουν να την δω ούτε η θάλασσα μου κάνει τωρα μανα τα χατίρια και μεστο πελαγο παλευω να σωθω  Όλοι μου λένε να θυσιασω το κορίτσι Και απ'την θυσία της να ξαναγεννηθώ μα εγώ ονειρεύομαι τις μέρες με ένα κιτρινο φουστάνι και λεμονιάς ανθους γορδόνι στο λαιμό. Ένα κορίτσι είχα τάξει στο κορίτσι από το χέρι του εσύ να το κρατάς, να το φροντίζεις μάνα εκεινο τανθοστολιστο κορίτσι και στις ανάσες του μαζι να ξενυχτάς.

  Ήταν αφοσιωμένος μουσικός. Χρόνια τώρα ταγμένος στην τέχνη και στη μούσα του, την Ευτέρπη. Τη θαύμαζε από τότε που εκείνη εφηύρε τον αυλό, πριν φτιάξουν με το Στρυμόνα το Ρήσο. Απόψε όπως κάθε βράδυ, πάνω από τις ανθισμένες νεραντζιές της Πινδάρου, μέσα από τους τοίχους έπαιζε για κάποια κόκκινα μαλλιά. Τι πάει να πει πως το κατάλαβα, ερώτηση τώρα είναι αυτή; Τόσες φορές έχω ακούσει ετούτα τα κενά στις ίδιες παρενθέσεις. Κι ενώ οι νότες λιγοστεύουν, εκείνα τόσο αναθεριάζουν και γίνονται ένα με τη σιωπή εως το φως να μεγαλοδείξει. Η Αργωιγή συνεπής βοηθός στην υλοποίηση των συνεπειών της νύχτας, εκεί στην ώρα πριν τον ύπνο. Των συνεπειών, να το θυμάσαι.  Κι αν είναι να φύγεις να χαθείς, μη κοιτάξεις το λευκό ταβάνι. Εκείνο που το ορίζει μια λάμπα φθορίου κάθετη, σαν ξαπλωμένος τη κοιτάς, κοντά στα δύο μέτρα και φωτίζει τα μηνύματα ολόγυρα στους τοίχους. Μηνύματα που κάποτε την προσμονή ξόρκιζαν και με τις λέξεις στη σειρά, μακριά την είχαν διώξει. Τώρα φτερά αγγέλων από τη μί...

  Υπάρχουν κάτι μικροί ανόητοι, τυχαίοι κορμοράνοι, που κοιτάζονται με χάρη στον καθρέφτη τους και πιστεύουν πως είναι γύπες. Όμως, ούτε την δικαιοσύνη του ράμφους τους διαθέτουν, ούτε την δύναμη των νυχιών τους κατέχουν και φυσικά αγνοούν πλήρως την αντοχή των ώμων τους και των φτερών τους. Το μπούλινγκ ΔΕΝ είναι "προνόμιο" του θεάτρου ή του χώρου των τεχνών. Το μπούλινγκ είναι χαρακτηριστικό, των αλαζόνων και των ανόητων, που για μια κάποια στιγμή, πίστεψαν πως έχουν δύναμη. Μα την δύναμη την έχουν αυτοί που έχουν γνώση υπομονή, επιμονή και τρέφουν συναισθήματα. Είχα την τύχη, γιατί περί τύχης πρόκειται, όσο σκληρό και εάν είναι, να "ζήσω" μια τέτοια κατάσταση τις προηγούμενες μέρες, συμμετέχοντας ως φωτογράφος στην παράσταση "Την Τρίτη στο σούπερ μάρκετ", του Νταρλέ. Το θέατρο και ο κόσμος του, είναι μια βαθιά γαλάζια θάλασσα. Πιθανόν όχι τόσο γαλάζια, μα κυρίως, το σκοτεινό βαθύ μπλε να είναι το χρώμα που ταιριάζει και αυτή η Βαθιά θάλασσα, είναι όπως ...

  Η πέτρα από χέρι ανθρώπου στοιβαγμένη να κλείσει την πληγή, βαλμένη με σειρά, με ησυχία. Βρόμικο σαν άνθρωπος το χώμα που αγαπάς, μα η πέτρα είναι αλλιώς και λίγο στο κέντρο, μαζί δυο ακόμα στα δεξιά, αυθάδικα, συναισθηματική διαρροή και βλασταριάζει η παλιά. Φυσούσε ο άνεμος κατά πως του έκανε κέφι λες και δεν είχε να δώσει λογαριασμό σε κανέναν. εγώ έστεκα  κάπου στη μέση των πραγμάτων τέλος πάντων και κοιτούσα μία εσένα μία τη θάλασσα. πιθανόν να έπρεπε να στέκω εκεί και εγώ γυμνός όπως εσύ όπως η θάλασσα. Τότε ίσως καταδεχόταν ο ουρανός να ρίξει και μία ματιά προς τα κάτω. για τύχη ούτε λόγος. δημιουργεί ο αέρας ο παντοδύναμος κάτι εχθρούς αόρατους ιερόσυλος που χωρίς καμία τρυφερότητα ούτε προειδοποίηση κλέβουν τα σχήματα από τα συναισθήματα τα κάνουν εκμαγεία και τα επιστρέφουν σε αυτόν να έχει να σπάζει εκείνος τότε με μία δύναμη σαν κεραυνός στο χώμα, χώμα τα κάνει. Το χώμα πάντα διψασμένο, Όσο και αν έχεις αγκάλες ανοιχτές όσο καταδεχτικό και να είναι στο νερό διψασ...