κάτι μικροί ανόητοι, τυχαίοι κορμοράνοι

 

Υπάρχουν κάτι μικροί ανόητοι, τυχαίοι κορμοράνοι, που κοιτάζονται με χάρη στον καθρέφτη τους και πιστεύουν πως είναι γύπες.

Όμως, ούτε την δικαιοσύνη του ράμφους τους διαθέτουν, ούτε την δύναμη των νυχιών τους κατέχουν και φυσικά αγνοούν πλήρως την αντοχή των ώμων τους και των φτερών τους.

Το μπούλινγκ ΔΕΝ είναι "προνόμιο" του θεάτρου ή του χώρου των τεχνών. Το μπούλινγκ είναι χαρακτηριστικό, των αλαζόνων και των ανόητων, που για μια κάποια στιγμή, πίστεψαν πως έχουν δύναμη. Μα την δύναμη την έχουν αυτοί που έχουν γνώση υπομονή, επιμονή και τρέφουν συναισθήματα.

Είχα την τύχη, γιατί περί τύχης πρόκειται, όσο σκληρό και εάν είναι, να "ζήσω" μια τέτοια κατάσταση τις προηγούμενες μέρες, συμμετέχοντας ως φωτογράφος στην παράσταση "Την Τρίτη στο σούπερ μάρκετ", του Νταρλέ.

Το θέατρο και ο κόσμος του, είναι μια βαθιά γαλάζια θάλασσα. Πιθανόν όχι τόσο γαλάζια, μα κυρίως, το σκοτεινό βαθύ μπλε να είναι το χρώμα που ταιριάζει και αυτή η Βαθιά θάλασσα, είναι όπως η άλλη η κανονική που ξέρουμε και με όσα δεν ξέρουμε.

Ξέρουμε ακόμα πως ότι λάμπει δεν είναι συνήθως χρυσός και όπου βλέπεις βράχια, δεν σημαίνει πως πατώνεις κιόλας.

Τον Φαίδωνα Καστρή, τον Ηθοποιό, τον γνώρισα πριν τρεις δεκαετίες, εκεί στο παλιό παγοποιείο του Φιξ, Γαλατσίου και Πατησίων, μέλος της σπουδαίας Ομάδας Θέαμα.

Ένας ακούραστος εργάτης του θεάτρου. Ταπεινός, υπομονετικός, εργατικός, απίστευτα ταλαντούχος άνθρωπος. Κι όμως, σε αυτόν έμελλε να βιώσει μια βία, όχι πρωτοφανή, μα Βία και μάλιστα στις πρόβες του αγαπημένου του έργου, που όσοι τυχαίνει να είμαστε κοντά του, γνωρίζουμε  πως το περίμενε...

Θα αφήσω τον ίδιο να περιγράψει αυτά που βίωσε και αυτά που ο ίδιος δημόσια θέλει να καταθέσει:

"Είχα αυτό το όνειρο δέκα χρόνια μετά να ξαναμπαίξω τον μονόλογο του Νταρλέ,  την Τρίτη στο σούπερ-μάρκετ, που έπαιξα πρώτος στην Ελλάδα με μεγάλη επιτυχία τότε, με προσέγγισε αυτός ο δήθεν τελικά σκηνοθέτης, που δεν θα συνεργαζόμουν ποτέ μαζί του, με "μαλαγανιές" και αλίμονο θαυμασμούς, με έκανε να τον εμπιστευθώ να αναλάβει την παραγωγή της παράστασης, εγώ είχα ήδη έτοιμο δουλεμένο τον ρόλο, θα έκανε εκείνος μια μιζανσέν σκηνική, να συναντηθούμε σε μια νέα συνθήκη, μη σας  τα πολυλογώ, όταν πήρε τα δικαιώματα του έργου έγινε ένας άλλος, αγενής, νευρικός, προσβλητικός, έκανα υπομονή γιατί καταλάβαινα πως θέλει να σφετεριστεί τη δουλειά μου, την ερμηνεία μου, ένιωθα την απειλή, θα είχα φύγει πολύ νωρίτερα αν δεν ήταν αυτό το έργο, το πάλεψα σκληρά,  με έφτασε όμως σε τέτοια χαμηλά επίπεδα πτήσης, που αισθητικά, καλλιτεχνικά αλλά και ανθρώπινα δεν μπορούσα πια, μου σκότωσε τη χαρά, το Μαρί Πιεράκι μου, το ρόλο μέσα μου, παραιτήθηκα και τώρα θα κάνει την παράσταση μου χωρίς εμένα, με άλλον ηθοποιό, ένα αρπακτικό, είμαι κομμάτια, αλλά έχω τις πρόβες μου στον Κρέοντα της Θηβαΐδας του Ρακήνα, στο Δημ. Θέατρο Πειραιά, θα πασχίσω να γλυκάνω την πληγή, το Θέατρο είναι πάντα η πανάκειά μου, θα συγχωρήσω, θα προχωρήσω και θα είμαι γρήγορα έτοιμος να ξαναονειρευτώ. {θα μιμηθούν επιδερμικά την δουλειά μου αλλά δεν θα είναι τίποτε παρά ένα τσόφλι, χωρίς ζωή, οταν παίζω εγώ το αίμα μου είναι στη σκηνή ζωντανό } Σας φιλώ, πήρα δύναμη και κουράγιο από την αγάπη σας, ευχαριστώ."

Αυτός είναι ο Φαίδωνας Καστρής, αυτός είναι ο δικός μας Φαίδωνας και προσωπικά είμαι πολύ περήφανος γι αυτόν το Φίλο μου.

Θυμώνω όμως. Θυμώνω τόσο πολύ που παρακαλούσα να ζούσαμε τον καιρό της Άγριας Δύσης, όχι να να "μιλήσουν τα εξάσφαιρα", μα για να δω αυτούς τους ελεεινούς, ατάλαντους, ανθρωποφάγους, να περιφέρονται αλειμμένοι πίσσα και πούπουλα παίζοντας τον ρόλο που τους αρμόζει.