Κάποτε

 

Κάποτε κυκλοφορούσες στους δρόμους της πόλης και δίπλα σου περπατούσαν μαζί με τους εργάτες και τους υπαλλήλους, ποιητές, ζωγράφοι, συνθέτες, συγγραφείς. Οι χωμάτινοι δρόμοι ήταν πεντακάθαροι και έφτιαχναν ταξίδια. Σήμερα μέσα στην ΄΄ λάσπη ΄΄ της ασφάλτου, μιας πόλης ανοίκειας, βρόμικης, περπατάς δίπλα με δικαστές, βιαστές, αστυνομικούς και πολιτικούς.

Τι μέλλον μπορεί να έχουν τα βήματα σου;

Πόσο μακριά μπορούν να σε πάνε;

Τρέχω, πετάω, κυνηγάω πουλιά και όνειρα, 

και κάθε μέρα κολυμπάω σε πιο βαθιά νερά

Θέλω τον κόσμο να αγκαλιάσω με ένα ζεστό φιλί, 

και από τη δύση μου να φτάσω ως την ανατολή.

Μα είναι φίδι το ταξίδι 

είναι χολή μαζί και ξύδι, 

σε ένα μεγάλο αγκάθινο σταυρό

όμως εγώ δεν κάνω πίσω 

ούτε τον δρόμο μου θ’ αφήσω,

ώσπου λιμάνι σίγουρο να βρω…. 

Είναι το τελευταίο τραγούδι της συνεργασίας του Μ. Χατζιδάκι με τον Ν. Γκάτσο.