ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΣΜΟΥ Νο8

 
 Γυναίκα ξαπλωμένη μόνο με τη μορφή της σε έφθειρε. Μια εικόνα στο σκοτάδι. Φαντασιώσεις. Μια αστραπή, η πλάνη της ημέρας, μάτια κλειστά. Το παιχνίδι μένει. Το άνθος να εισπνεύσω, μα δεν έχει άρωμα το δέρμα μου. Πέρα από τα κορμιά που αγαπήθηκαν, τώρα, έπρεπε μεταξύ συνεννόησης και με συνέπεια οριζόντια, να πακεταριστούν οι αναμνήσεις και τα εκθέματα. Σειρά έχει τώρα να θαυτούν μαζί και όλα τα παρακάλια.
όλα τα θέλω.
όλοι οι όρκοι.
ένα μόνο ήταν γραφτό να διασωθεί και μόνο αυτό ζητούσες τώρα πια.
ζωντανές να μείνουν όσες ημέρες τρίκλζαν.Εκείνος, ο ένας, είναι τώρα ήσυχος, σαν αέρας καθώς πρέπει και όμως εχθές έδωσε και πήρε. Εσύ μαζεύεις πασχαλίτσες άστεγες, τις βάζεις σε σπιρτόκουτο και ύστερα μεθυσμένες αυτές μπαίνουν στη σειρά και παρελαύνουν. Σαχλαμάριζες και δεν αντιλήφτηκες την κίνηση της ουράς του λεμονιού επάνω στην καρέκλα. Μέχρι που η καρέκλα έπεσε και βρέθηκε μπροστά στο φως με τα φτερά της πεταλούδας δανεικά σαν παραμύθι σε αφήγηση. Χλόμιασε το φεγγάρι, σαν άρρωστο μοιάζει, εκεί, προσκεφάλι στο άγαλμα, να θαυμάζουν οι περαστικοί.