ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΣΜΟΥ Νο7

 

Η πέτρα από χέρι ανθρώπου στοιβαγμένη να κλείσει την πληγή, βαλμένη με σειρά, με ησυχία.

Βρόμικο σαν άνθρωπος το χώμα που αγαπάς, μα η πέτρα είναι αλλιώς και λίγο στο κέντρο, μαζί δυο ακόμα στα δεξιά, αυθάδικα, συναισθηματική διαρροή και βλασταριάζει η παλιά.

Φυσούσε ο άνεμος κατά πως του έκανε κέφι λες και δεν είχε να δώσει λογαριασμό σε κανέναν.

εγώ έστεκα  κάπου στη μέση των πραγμάτων τέλος πάντων και κοιτούσα μία εσένα μία τη θάλασσα.

πιθανόν να έπρεπε να στέκω εκεί και εγώ γυμνός όπως εσύ όπως η θάλασσα.

Τότε ίσως καταδεχόταν ο ουρανός να ρίξει και μία ματιά προς τα κάτω.

για τύχη ούτε λόγος.

δημιουργεί ο αέρας ο παντοδύναμος κάτι εχθρούς αόρατους ιερόσυλος που χωρίς καμία τρυφερότητα ούτε προειδοποίηση κλέβουν τα σχήματα από τα συναισθήματα τα κάνουν εκμαγεία και τα επιστρέφουν σε αυτόν να έχει να σπάζει

εκείνος τότε με μία δύναμη σαν κεραυνός στο χώμα, χώμα τα κάνει.

Το χώμα πάντα διψασμένο, Όσο και αν έχεις αγκάλες ανοιχτές όσο καταδεχτικό και να είναι στο νερό διψασμένο παραμένει.

χώμα ήταν όμως τόσα ήξερε έτσι έκανε.

Εδώ οι άνθρωποι με τόσες γνωριμίες και δεν εμπιστεύεται ο ένας τον άλλον, θα μου πεις άσχημα κάνουν.

Δεν βλέπουμε κάθε μέρα τόσα και τόσα που συμβαίνουν.

Να ήταν αλλιώς τα πράγματα να είχε πλημμύρα τώρα ας πούμε και όχι θάλασσα, δεν θα ήταν καλύτερος ο κόσμος;