photographer

  Tον είχα δει από την προηγούμενη μέρα. Είχε σκαλώσει στα κλαριά, είχε πεισμώσει. Ακίνητος. Νεκρός σχεδόν. Είπα: “θα αντρειέψει, θα ξεσκαλώσει, δεν μπορεί πουλί είναι…” Η πολύχρωμη κορμοστασιά του είχε γίνει ένα με την ξεχασμένη λεύκα. Πουλί στο σχήμα, μα τι πουλί είναι ετούτο που φτερούγισμα δεν έχει; Τριγύρω όμοιοί του όλων των ειδών, μέχρι και οπαδοί… Ήρθε η επόμενη, Κούλουμα. Κούλουμα στου Φιλοπάππου, για πολλοστή φορά. Το πέταγμα του αετού καλά κρατεί. Από κάθε γειτονιά της Αθήνας, εδώ κι ας είναι πια τα καλάμια από σωλήνες πλαστικούς, οι ουρές από εφημερίδες, πολύχρωμα γιορντάνια και οι κόλες, νάιλον ζωγραφιές με “παιδικούς” ήρωες και σήματα ομάδων. Κοιτάζω τους χειριστές, πατεράδες συνήθως, λίγοι πια οι παππούδες, στα χέρια οι καλούμπες, διπλές και τριπλές. Όλοι θέλουν να πάει ψηλά, ψηλότερα ο δικός τους αετός. Αγωνία. Να φυσήξει. Να πάει ψηλά να δακρύσει. Μόνο να σηκωθεί… Οικογένειες ανακούρκουδα στο χορτάρι, τα καλούδια που επιβάλλει η μέρα στρωμένα στο πανί. Όλα τα τάπερ...

  Ήρθαν κάτι γαμημένες λέξεις νυχτιάτικα και ήθελαν να γίνουν όνειρα και γιασεμιά. Να μυρίζουν όπως τα νυχτολούλουδα και να έχουν χρώμα κόκκινο, εκείνο το κόκκινο του σκοτωμένου αίματος. Βαθύ, βαρύ κόκκινο. Ανησυχήσαν τα πουλιά από την αντάρα και φτερουγήσανε πέρα και έμεινε μόνο μια ψύχρα στο δωμάτιο. Πέρασε ώρα μπόλικη που χαροπάλευε το χθες με το τώρα, κάποια στιγμή απόκαμαν. Κοιταχτήκανε ίσα στα μέσα τους, αντάλλαξαν και πέντε έξη λόγια,, μα δεν φιλιώσανε. Έφτασε η μέρα περιχαρής, καβαλικέψαν εκείνες την  λογική και έφυγαν μαζί. Χαθήκανε στο φως.

  ...έχω φανταστεί μια πραγματικότητα, λίγο το σώμα σου γυμνό, με την βροχή του και τα δένδρα του, το στήθος σου, παράθυρο. Μη βγει όμως ο ήλιος να θρέψει, μετά ΑΣ ΒΡΕΞΕΙ. Κι ότι επέστρεψες έπειτα στο στόμα του κόσμου, με την βροχή, το δυνατό αέρα και το κρύο στα πόδια σου. Θέλω το λαιμό σου και τη ζέστη του. ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΙ ΘΑ ΄ΛΕΓΕΣ ΑΝ Μ ΈΒΛΕΠΕΣ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ. Σ΄ αυτόν τον ελάχιστο χώρο που μας αναλογεί.  Είναι υπέροχη η βροχή, 4 μαρμελάδες, οι δύο κάστανο, βαμμένα κόκκινα μαλλιά και μια μέρα στην Αμοργό την νύχτα!!! Μόνο μη βρέξει, μετά, ας βγει ο ήλιος...

  ...εξω ο αέρας να τα παίρνει και να τα φέρνει Πήρε την στροφή, πέρασε τους πάγκους με τα ζαρζαβατικά και τα θαλασσινά, δεν άκουγε τις φωνές για την πραμάτεια. Σενιαρισμένος. Γραβάτα, ομπρέλα, παλτεσού. Κύριος. Άνοιξε με ευγένεια την πόρτα και με ευγένεια την έκλεισε, χωρίς θόρυβο. Κούνησε ελαφρά το κεφάλι, καλησπερίζοντας τους θαμώνες. Κάθισε στο πρώτο τραπέζι δεξιά. Παράγγειλε μισό ροζέ, κοιτούσε ίσα μπροστά με μια απίστευτη σιγουριά. η ορχήστρα έπαιζε το '' Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΟΛΗ '' του Ακη Πάνου, κούνησε με νόημα τρεις τέσσερις φορές το κεφάλι του... Δεν υπήρχε τίποτε άλλο...

  Με ρώτησε, τι για μένα είναι μυστήριο. Όσα δεν βλέπεις, της απάντησα, όσα δεν βλέπεις και ας είναι γύρω σου. Το κενό ανάμεσα σε χείλη που φιλιούνται. Εκείνο το ελάχιστο. Ο Σίντ Μπάρετ των Πινκ Φλόυτ και η αλμύρα της θάλασσας στο κορμί σου, της είπα. Ακόμα μυστήριο είναι τα διάσελα των βουνών και η τυφλή επανάληψη του Ντο Με κοίταξε με μια κάποια συμπόνια, μου χάιδεψε ελαφριά τα μαλλιά και χάθηκε στα πένθιμα. ...το λέει και το εορτολόγιο  "Δώρο του Θεού"  σήμερα  και ας είναι το 1ο Ψυχοσάββατο...

   Ήταν σαν σήμερα, 15 Φεβρουαρίου 1999 Περισσότεροι από 150 Κούρδοι, ανάμεσά τους γυναίκες με τα παιδιά τους, συγκεντρωμένοι έξω από τη Βουλή προκειμένου να ζητήσουν πολιτικό άσυλο και να μην παραδοθεί στους Τούρκους ο ηγέτης τους Αμπντουλάχ Οτζαλάν (ΑPO), ο οποίος βρισκόταν στο σπίτι του Έλληνα πρέσβη στην Κένυα. Η ατμόσφαιρα έκρυθμη, στη Λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας.  Γύρω στις 4 το απόγευμα οι δυνάμεις των ΜΑΤ ετοιμάζονται για έφοδο και την διάλυση της συγκέντρωσης. Εκεί ο χρόνος παγώνει. Ο 33χρονος Κούρδος Αγκάρ Σερχάντ, περιλούζεται με έφλεκτο υγρό και βάζει φωτιά Μια πύρινη μάζα έρχεται προς το μέρος μου, ξεχωρίζω για ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν πέσει στο έδαφος, πως τα δάχτυλα του σχηματίζουν το σήμα της Νίκης. Η φωτογραφία αυτή, συμπεριλήφθηκε στις σημαντικότερες φωτογραφίες του αιώνα που πέρασε, για την δεκαετία του 1990 στην κατηγορία Conflict, για το ίδρυμα GETTY και υπάρχει στην δεκάτομη έκδοση Ο Αγκάρ Σερχάντ, επέζησε. Ο  Αμπντουλάχ Οτζαλάν (ΑPO) τελικά "πα...

  Πάντως έτσι για τα λέμε όλα, πάντα, σε όλες τις κυβερνήσεις στο υπουργείο ΠΡΟ ΠΟ, υπήρχαν ΄΄φωστήρες΄΄. Φωστήρας σύμφωνα με το λεξικό: Ουσιαστικό φωστήρας αρσενικό έξυπνος, ευφυής, τετραπέρατος, πολυμαθής, σοφός και όπως γράφει και ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Μεγαλείων ὀψώνια, 1912: Τόσοι σοφοὶ ἄνδρες, φωστῆρες ἐκ τῆς Ἑσπερίας ἀνατείλαντες, μὲ τόσον παχεῖς μισθούς, καὶ νὰ μὴ μεταγγίσουν ὀλίγον ἀθεϊστικὸν πνεῦμα εἰς τὴν Ἑλλάδα! Αν όμως βάλεις στο ουσιαστικό φωστήρας εισαγωγικά, αφενός παύει να έχει κάτι το ουσιαστικό και αφετέρου αλλάζει η ετυμολογία του και μετατρέπεται σε: (ειρωνικό) δοκησίσοφος, ανόητος. Έτσι λοιπόν, οι ΄΄φωστήρες΄΄ του ΠΡΟ ΠΟ έβαλαν αυτούς τους νεαρούς αστυνομικούς, τους ΟΔΟΣ, αυτούς με τα γαλάζια που μοιάζουν με πωλητές της Wind, να ...φυλάξουν το Αρχαιολογικό Μουσείο, από τους Αρχαιολόγους του. Όταν οι διαμαρτυρόμενοι Αρχαιολόγοι έφτασαν μπροστά στα σκαλιά του Αρχαιολογικού Μουσείου, οι ένστολοι, στην πλειοψηφία τους χαμήλωσαν τα μάτια, μάλλον από ντροπή,συν...

  Το λες και συναλλαγή. Δίνεις, παίρνεις, γίνεται αλισβερίσι. Η αναζήτηση του ήχου που δεν είχε ως τότε βρεθεί, ήταν το ζητούμενο, ο λόγος και η αιτία της γιορτής. Οι μουσικοί, οι Κομπανιέρος, δεν ήταν με μετάκληση. Θα βρίσκονταν εκεί εάν τους έβγαζε ο δρόμος. Από την άλλη, ούτε ο δρόμος ήξερε πότε τι θα του τύχει να κουβαλήσει. Μεταξύ μας, είχε χρόνια που είχε σταματήσει να ασχολείται. Τις πιο πολλές φορές έκανε πως δεν έβλεπε καν. Άλλες πάλι, στα  χοντρά του κέφια, μόστραρε εκείνο το ύφος των χιλίων Καρδιναλίων. ΄΄Με έχεις ανάγκη τώρα. Θα σε στρώσω εγώ.΄΄ Τέτοιο καιρό χρόνια, τώρα από καταβολής του κόσμου που λένε, ρημάζαν τα κοράκια τα σπαρτά. Έτσι αν ζούσες σε αυτά τα μέρη δεν θα σου έκανε καμία εντύπωση τα κρεμασμένα σαν φωτιστικά, στα σύρματα μαύρα πουλιά. Δεν ήταν μόνο κάποιος τρόπος εκδίκησης, ήταν κύριος μία ενέργεια αποτροπής των κακόβουλων επιδιώξεών αυτών των αντιπαθών πτηνών.. Σε όλα αυτά αν προσθέσει κανείς και τα καθήκοντά του πταισματοδίκη τότε μπορεί να καταλά...

  Οι μέρες λιγοστεύουν και οι νύχτες γίνονται επιθετικότερες. Σήμερα μια πραγματικά δύσκολη μέρα, συνέχεια μιας ακόμα επιθετικής νύχτας. Μαζευτήκαμε εκεί στο κοιμητήριο του Χολαργού, για το τελευταίο Αντίο στον Άκη και ήταν μπερδεμένος ο ουρανός, λίγο από ήλιο, κάτι από σύννεφα Λευκές οι κορυφές των γύρω βουνών, λευκά και τα σημαίνοντα, είναι και ο χώρος τέτοιος που δεν γίνεται φιλικός. Από τα χείλη του ιερέα, ακούγονται λέξεις σε σειρά, κατανοητές, πολυδιασπούμενες και με ποικιλες ερμηνίες,  ΄΄ Ὁ Θεὸς τῶν πνευμάτων καὶ πάσης σαρκός, ὁ τὸν θάνατον καταπατήσας τὸν δὲ διάβολον καταργήσας καὶ ζωὴν τῷ κόσμῳ σου δωρησάμενος∙ αὐτός΄΄. Οι σκέψεις ατίθασες, το κρύο μπόλικο. Το κρύο. Δεν τιθασεύετε ο νους και δίνει μια και βρίσκεται στα κρύα ερείπια και σε όσες ψυχές έχουν σκεπάσει, εκεί στους τόπους της ανείπωτης καταστροφής. Στην περιοχή των σεισμών.  Μα εκεί ΄΄θύμωσε ΄΄ η γη. Εκεί ήταν μια φυσική καταστροφή, ένα γεωλογικό φαινόμενο. ΄΄Ἀγαλλιάσεται ἡ ψυχή μου ἐπὶ τῷ Κυρίῳ· ἐνέδυ...

  photo by Spyros Chatziaggelakis ...άλλο ένα βράδυ που ο Μορφέας μου κάνει κόνξες.  Τι τα θες, είναι και η διαφορά ηλικίας, πως να ταιριάξεις. Είναι εκείνο που λένε "χάσμα γενεών". Στέκομαι αμήχανος μπροστά στην  φωτογραφία,  του Spyros Chatziaggelakis, από την χθεσινοβραδινή συναυλία / διαμαρτυρία / κινητοποίηση των καλλιτεχνών, έξω από το κτίριο Τσίλερ, επί της Αγίου Κωνσταντίνου, εκεί που στεγάζετε το Εθνικό Μας Θέατρο.  Αμήχανος, μα με συναισθήματα γεμάτος και με χρώματα και με χαμόγελο και κυρίως με μια ελπίδα, εντάξει ασθενούσα δε λέω, μα με ελπίδα. Χαμόγελο, γιατί εκείνο το  "έλα μωρέ, οι καλλιτέχνες τώρα...", έχει εξαφανισθεί.  Ελπίδα και χαμόγελο, γιατί είμαι σίγουρος, πως κανείς και όταν λέω κανείς, εννοώ ΚΑΝΕΙΣ δεν πίστευε, πως κάτι πολύχρωμα παιδιά θα μπορούσαν να κάνουν κάτι τόσο μεγάλο. Μα τώρα ξέρω πως όταν στο μέλλον θα θέλουμε να πούμε για το Ωραίο που έγινε και Μεγάλο, θα λέμε: 10η Φλεβάρη του ΄23 !!! Αυτό το έμαθαν εχτές και εκείνοι...

  ...και αφού τις νύχτες δεν μπορείς να κοιμηθείς και πως να κοιμηθείς όταν μια ανάσα από εσένα κάνεις τέτοιες ώρες δεν κοιμάται, παρά μόνο θρηνεί ή πασχίζει να μείνει ζωντανός και αφού οι νύχτες δεν είναι πια καταφυγι, τι άλλο σου μένει παρά να κάνεις τις σκέψεις σου κολάζ λέξεων και εικόνων... μήπως και

  30 χρόνια επαγγελματίας φωτορεπόρτερ στα πράγματα που έμαθα είναι και τούτο Οι φωτογραφίες που συγκλόνισαν τον κόσμο, στην πλειοψηφία τους ΔΕΝ έγιναν από σπουδαίους φωτογράφους. Έτσι και τώρα

  ...έψαχνα στα χαλάσματα και μου βγήκε χιόνι, όσο ο Χριστούλης στα χαλάσματα πόζαρε σαν μέλος συμμορίας... μη φύγεις ξανά και ξανά , μέχρι που τον χτύπησα στο χέρι τατουάζ Μπαλακλάβα, Πασαμοντάνια, Κουκούλα, πέστην όπως θες και ένα φλογερό ΑΚ47 στα χέρια

  Τώρα που νύχτωσε και όλα είναι στο χρώμα τους, απόψε που το χιόνι δεν ήρθε να αφήσει το χρώμα του. Τώρα που οι φίλοι λιγοστεύουν και εγώ κάθομαι να τους μετρώ, να παίρνω απουσίες, να φωνάζω παρόν στις απουσίες, τώρα που έχω ανάγκη να θυμάμαι, τώρα είναι που αισθάνομαι σαν αγγελτήριο θανάτων. Τεντωμένα τα σχοινιά στα όρια τους, μια ατομική μαγνητική λογική, δημιουργεί θέα έξω από το δωμάτιο. Έξω είναι ζεστά, μέσα στο δωμάτιο το κρύο βασιλεύει αδιάφορα,  έτσι κι αλλιώς...

  Υπάρχει ένας μύθος Γιαπωνέζικος που μιλάει για μία μέθοδο, που αν χάσεις τη γάτα σου να μπορέσεις να την ξαναβρείς. Η τεχνική λέει, πώς πρέπει να μιλάς στις γάτες που συναντάς στο δρόμο, να περιγράφεις τη δική σου, να τους λες πόσο την αγαπάς, πόσο σημαντική είναι για σένα, πόσο σου λείπει. Να τους λες το όνομά της και πόσο πολύ θες να γυρίσει πίσω. Να περιγράφεις τη μουσούδα της, τα αυτάκια της, το χρώμα της. Τι της άρεσε και τις συνήθειες είχε. Λέει ακόμα ο θρύλος, πώς οι γάτες αυτές, οι ξένες, θα ψάξουν και με τρόπο μοναδικό, μαγικό, θα βρουν τη γάτα σου και θα προσπαθήσουν να την πείσουν να γυρίσει πίσω. Με τους ανθρώπους όμως τι γίνεται; Με εκείνους που φύγαν για πάντα από αυτή τη ζωή, που τους αγάπησες, που τους άγγιξες, που τους μίλησες, που μοιράστηκες μαζί τους τα όνειρά σου. Πού να τους ψάξεις;  Με ποιο τρόπο να τους αναζητήσεις;  Σε ποιον να το πεις και ποιος να σε ακούσει πώς αυτοί που ΄΄έφυγαν΄΄ σου λείπουν πιο πολύ.

  ...Όταν γεννήθηκα έγραψες για εμένα ένα νανούρισμα.  Τώρα που έφυγες, θα αφήσω εδώ τον Σείριο, από τα πιο αγαπημένα μου και φωτεινά (σου) κομμάτια.   Αντίο μπαμπά.  Στο φως. 28 λέξεις από την κόρη του Κωνσταντίνα, σε μια ανάρτηση που είδα πριν λίγο και ΔΕΝ θέλω να την πιστέψω. - Άκη Έβλεπα στον ύπνο μου απόψε, είχαμε μαζί ένα σχήμα λέει, εσύ τους ήχους σου, εγώ τις εικόνες και τα βίντεο μου και παίζαμε   support στους Einstürzende Neubauten. Παιχνίδια του μυαλού!!! ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ - Μέσα - Μέσα λοιπόν Μετά τις γιορτές βρισκόμαστε να το βάλουμε κάτω. Σκέψου - Που θα παίξουμε - χαχαχαχα.  Θα βρούμε ρε φίλε Λες να μην βρούμε; Το θέμα είναι να γουστάρουμε να κάνουμε ωραία πράγματα - γουστάρουμε πάντα Αυτός ο πρώτος διάλογος έγινε τις μέρες των γιορτών, αύριο θα μιλούσαμε για να τα πούμε από κοντά. Το Άκη τον γνώρισα πριν καμιά 30ρια χρόνια. Νέοι και οι 2 μας τότε. Εκείνος προσπαθούσε να βάλει τον θόρυβο σε τάξη, εγώ να το παλεύω με την εικόνα. Βρισκόμ...

  Τις σκέψεις που ακολουθούν, θα τις εικονογραφήσω με μια φωτογραφία του Μάριου Λωλου, την μόνη κατ΄εμέ Αληθινή εικόνα, από την σημερινή φιέστα στην Ελευσίνα. Από απόψε λέει, η Ελευσίνα, είναι η πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης, επονομαζόμενης και γηραιάς ηπείρου. Σκέφτομαι, από που γνωρίζω την Ελευσίνα; Που την συναντώ; Πως είναι το πορτρέτο της πόλης; Από την άλλη, για να την χρίσουν οι ...φωτισμένοι πολιτιστική πρωτεύουσα, θα είχαν τους λόγους τους, τα επιχειρήματα τους. Μα η Ελευσίνα δεν είναι η πρωτεύουσα του Θρηασιου πεδίου; Εκεί δεν είναι ένα σορό βιομηχανίες, ναυπηγία,διυλιστήρια; Και αυτό τι πάει να πει;  Δεν έχει  η πόλη δικαίωμα να στολιστεί και να γιορτάσει; Ναι ρε παιδί μου, αλλά να, πως να το πω;  Άλλο το μακιγιάζ της 40νταρας από την Βαλτική και άλλο της νότιο ευρωπαίας. Λίγες μέρες πριν δεν ήταν που οι ...φωτισμένοι ξήλωσαν το μνημείο, το καράβι και το πέταξαν στα σκουπίδια; Στην Ελευσίνα άραγε καλλιτέχνες ΔΕΝ υπάρχουν; Γιατί η ΄΄εισαγωγή΄΄ καλά κρα...

  Είχαν μαζευτεί όλοι οι Άγιοι στην  στροφή και του έκαναν νοήματα, να πάει προς εκείνους. Να προχωρήσει. Μα ο δρόμος πήγαινε στο δικό του δρόμο, ανάποδα και ήταν αρνητικός στις συναισθηματικές ανθρώπινες ανάγκες. Ούτε η ύλη αυτή καθαυτή τον ενδιέφερε, είχε δικό του τροπάρι. Δεν εμπιστευόταν τους ανθρώπους, δεν ήταν μάνα για να κανακέψει, ούτε δούλα για να ικετεύσει. Αντιπαθούσε την τρυφερότητα. άλλωστε οι άνθρωποι μόνο τον πατούσαν σε όφελος τους κάθε φορά. Έτσι είχε μάθει, να αμύνεται. Αχρήστευε τα βήματα και τις λέξεις, δεν καταλάβαινε από παρακάλια και συναισθήματα. Δεν άκουγε. Οι φραστικές τοποθετήσεις, τα ιδρωμένα χείλη και τα αδιέξοδα μπλα μπλα, τον άφηναν παγερά αδιάφορο, όση καύλα κι αν είχαν. Μέρα με τη μέρα επέβαλε ένα όχι που γινόταν αδιαμφισβήτητο. Βραχμάνος πατέρας, για όλα τα δώρα του Θεού υπεύθυνος. Μητέρα πoτέ μαζί του, Θεός τον έπλασε Θεό. Μικρό Θεό. Τα κορίτσια, ξυπόλυτα, ήθελαν μαζί του να υπάρχουν και ας είναι πάντα σχεδόν πληγωμένα από τη δουλειά.  Ε...