...στο Φως Φίλε...

 

Οι μέρες λιγοστεύουν και οι νύχτες γίνονται επιθετικότερες.

Σήμερα μια πραγματικά δύσκολη μέρα, συνέχεια μιας ακόμα επιθετικής νύχτας.

Μαζευτήκαμε εκεί στο κοιμητήριο του Χολαργού, για το τελευταίο Αντίο στον Άκη και ήταν μπερδεμένος ο ουρανός, λίγο από ήλιο, κάτι από σύννεφα Λευκές οι κορυφές των γύρω βουνών, λευκά και τα σημαίνοντα, είναι και ο χώρος τέτοιος που δεν γίνεται φιλικός.

Από τα χείλη του ιερέα, ακούγονται λέξεις σε σειρά, κατανοητές, πολυδιασπούμενες και με ποικιλες ερμηνίες, 

΄΄ Ὁ Θεὸς τῶν πνευμάτων καὶ πάσης σαρκός, ὁ τὸν θάνατον καταπατήσας τὸν δὲ διάβολον καταργήσας καὶ ζωὴν τῷ κόσμῳ σου δωρησάμενος∙ αὐτός΄΄.

Οι σκέψεις ατίθασες, το κρύο μπόλικο.

Το κρύο.

Δεν τιθασεύετε ο νους και δίνει μια και βρίσκεται στα κρύα ερείπια και σε όσες ψυχές έχουν σκεπάσει, εκεί στους τόπους της ανείπωτης καταστροφής. Στην περιοχή των σεισμών. 

Μα εκεί ΄΄θύμωσε ΄΄ η γη. Εκεί ήταν μια φυσική καταστροφή, ένα γεωλογικό φαινόμενο.

΄΄Ἀγαλλιάσεται ἡ ψυχή μου ἐπὶ τῷ Κυρίῳ· ἐνέδυσε γὰρ με ἱμάτιον σωτηρίου, καὶ χιτῶνα εὐφροσύνης περιέβαλέ με· ὡς νυμφίῳ περιέθηκέ μοι μίτραν καὶ ὡς νύμφην κατεκόσμησέ με κόσμῳ. ΄΄ 

Ποιος είναι ο θεός;

Ποιος τις αμαρτίες φέρει;

Και η απώλεια;

Άφησα ένα λουλούδι στο κρύο χώμα, ήξερα πως το φως τον περιμένει.

Ακόμα και τώρα μπερδεμένος είμαι και με απορίες πολλές, πολλοί και οι φίλοι που βιάστηκαν να φύγουν, μη ξέροντας το κρύο που πίσω τους άφησαν και φοβάσαι για τους λίγους, τους ελάχιστους που έχουν απομείνει.