Μόνο μη βρέξει

-

 


...έχω φανταστεί μια πραγματικότητα, λίγο το σώμα σου γυμνό, με την βροχή του και τα δένδρα του, το στήθος σου, παράθυρο. Μη βγει όμως ο ήλιος να θρέψει, μετά ΑΣ ΒΡΕΞΕΙ. Κι ότι επέστρεψες έπειτα στο στόμα του κόσμου, με την βροχή, το δυνατό αέρα και το κρύο στα πόδια σου. Θέλω το λαιμό σου και τη ζέστη του. ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΙ ΘΑ ΄ΛΕΓΕΣ ΑΝ Μ ΈΒΛΕΠΕΣ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ. Σ΄ αυτόν τον ελάχιστο χώρο που μας αναλογεί. 

Είναι υπέροχη η βροχή, 4 μαρμελάδες, οι δύο κάστανο, βαμμένα κόκκινα μαλλιά και μια μέρα στην Αμοργό την νύχτα!!!

Μόνο μη βρέξει, μετά, ας βγει ο ήλιος...

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

του Κιριμπάτι τα νερά

-
Εικόνα
  Στου Κιριμπάτι της ακτές νεράιδες δεν υπάρχουν  ούτε λουλούδια ολόλευκα φυτρώνουν στις σχισμές μόνο ανθρώπινες ψυχές χτίζουν με αίμα δρόμους μόνο προσφύγων οι ορδές, ζητάνε να σωθούν κι όταν τα χέρια απλώνουνε μπρος στα δικά σου μάτια καλά θα κάνεις να σταθείς, στο όνειρο κοντά Του Κιριμπάτι τα νερά δεν φτάνουν  στο Μπαϊρίκι Και με βαρκάδα δεν μπορείς να μείνεις ζωντανός.
Διαβαστε περισσοτερα »

30 χρονια ΥΠΟΓΕΙΑ ΡΕΥΜΑΤΑ

-
Εικόνα
   Μία φορά και έναν καιρό σε ένα κάστρο αληθινό, στης Καλλιθέας τα στενά βρέθηκαν 6 παιδιά και τα έξη ερωτευμένα με την ίδια πριγκίπισσα. Την μουσική. Μία φορά και έναν καιρό λοιπόν, κάπως σαν παραμύθι. Πριν 30 χρόνια στην Καλλιθέα μία παρέα νεαρών μουσικών, με έναν αγέρα δραπέτη, σε άγνωστους δρόμους κρατώντας ένα άδειο μυστικό, ανάμεσα στον καιρό και σε μία ανάσα που σβήνει, στη βροχή, ερωτευμένοι με την ασημένια σφίγγα για μία περήφανη στιγμή. Δεν είναι αρκετό, δεν έχει χώρο με εικόνες στα σύννεφα. Στην κοιλιά της σιωπής, η μπαλάντα του οπερατέρ φωνάζει δυνατά, Θα με αγαπάω, θα με βρεις εδώ ξανά, θέλω να χάσω τον εαυτό μου, μα μ΄αρέσει να μη λέω πολλά. Έτσι, μία κακή φωτιά, στην καινούργια σελήνη, με εντροπία, στο χειμώνα, στη γη που αφήνω, στην δίκοπη ζωή, μία φυλακή. Μαύρες γραμμές, μικρά μυστικά, μικρά που είναι τα όνειρα. Ένα κινέζικο πορτρέτο, κοιτά μακριά, είναι Κυριακή. Λυπήσου με Μαρία, είναι κάτι μικρές χαμένες μέρες, στον μικρό πλανήτη, με μισή ζωή, μπλε. μένει ν...
Διαβαστε περισσοτερα »

κάτι συνήθειες δανικές

-
Εικόνα
Οι πέρα από μένα εποχές τυφλές μπροστά σε σύνορα κυνηγημένες από τα χαμόγελα εκείνα του παντός καιρού, στεγνές, ξερακιανές, δύσπιστες, σαν διψασμένες θάλασσες, στέκουν ώρα τώρα και με κοιτάζουν. πες μου πώς τα χέρια να σωπάσω και αν δύναμαι να αρνηθώ; είναι που από μέρες τώρα άλλοι βαρούν τα σήμαντρα, άλλοι διαβάζουν τα σημάδια. λοιπόν το γράμμα στο νερό στην ανατολή το συνηθίζουν και εγώ  θα το μαζέψω και σαν η μέρα έφτασε, έφτασε και το μήνυμα σκοτάδι οιωνός με κραυγές περιφέρεσαι μέσα σε σκιές, σαν  πουλιά κερασφόρα που φτερουγίζουν αδιάκοπα χωρίς ενοχές, δίχως ενδοιασμούς μέσα σε γράμματα ερωτευμένων μισόγυμνων επιθυμιών, στέκεις και βάζεις όρια στο απέραντο, σαν σε όνειρο. στέκω δίπλα σου κι εγώ στο αύριο, εκείνος που περιμένει να δει πράγματα αλλόκοτα δικά του.
Διαβαστε περισσοτερα »