photographer

  #tsakiris.photography Σήμερα περπάτησα για λίγη ώρα στο κέντρο της πόλης. Εκεί που η εορταστική ατμόσφαιρα φαντάζει υποχρεωτική. Είχα και εγώ σήμερα μεγάλη ανάγκη να δω πρόσωπα χαρούμενα, γελαστά. Να παραμυθιαστώ και εγώ, πως αυτές τις μέρες πρέπει να είμαι ...γιορτινός. Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ, στο έρμο νησί, στο χείλος του κόσμου, δώθε απ' τ' όνειρο και κείθε απ' τη γη! Οταν απομακρύνθηκεν ο τελευταίος μας φίλος, ήρθαμε αγάλι σέρνοντας την αιώνια πληγή. Ήρθαν με ταχύτητα οι λέξεις από το πρώτο 4τραστιχο του Καριωτάκη, από το ποίημα με τίτλο  [ ΤΙ ΝΕΟΙ ΠΟΥ ΦΤΑΣΑΜΕΝ ΕΔΩ... ] και πριν προλάβω να αμυνθώ, να αντισταθώ, ήρθαν με την ίδια αιφνίδια θέληση και οι υπόλοιποι στίχοι: Με μάτι βλέπουμε αδειανό, με βήμα τσακισμένο τον ίδιο δρόμο παίρνουμε καθένας μοναχός, νιώθουμε τ' άρρωστο κορμί, που βάρυνε, σαν ξένο, υπόκωφος από μακριά η φωνή μας φτάνει αχός. Η ζωή διαβαίνει, πέρα στον ορίζοντα σειρήνα, μα θάνατο, καθημερινό θάνατο, με χολή μόνο, για μας η ζωή θα φέρει, όσο α...

  Έχεις προσέξει πως συλλαβίζουμε κάθε φορά που συναντιόμαστε, της είπε κοντά στο αυτί, γέρνοντας το σώμα του μπροστά, σαν να έψαχνε κομμάτια μουσικής μέσα στο νερό. Εκείνη, έσκυψε ακόμα περισσότερο, άπλωσε το χέρι στο σύννεφο και η καρδιά του άρχισε να χτυπάει δυνατά. Πίστεψε για μια στιγμή πως θα του έπιανε το χέρι. Σήκωσε τα μάτια του χωρίς να κουνήσει διόλου το κεφάλι, να δει αν βλέμματα αδιάκριτα κοιτάζουν προς τον βράχο τους. Τίποτα. Όλα ήσυχα. Έφτανε τόσο για να καταλάβει πως το χέρι της δεν πήγαινε στο δικό του χέρι, μα σε κάτι που λαμπύριζε μέσα στο νερό. Μια αρμαθιά κλειδιά και ένα κράνος από μια πανοπλία ιππότη ήταν αυτό που τράβηξε. - κοίτα, του είπε, Το γούρι μου, εγώ το βρήκα. Δεν έχω βρει ποτέ τίποτα στην ζωή μου. - Ματώνουν τα χείλη μου κάθε φορά που λέω το όνομα σου και εσύ μου μιλάς για τύχες και για γούρια... Δεν είπε τίποτα εκείνη, τον κοίταξε μόνο ίσα στα μάτια και χαμογέλασε - Έλα, τι είναι; Πες μου γιατί χαμογελάς; - Θα σου πω, του λέει χαμηλόφωνα, μα πες μου...

  Κοντεύει μεσημέρι. Έχω κάνει την βόλτα μου στην παραλία, πήρα και διπλό καπνό μη και ξεμείνω και ήρθε η ώρα του τσίπουρου. Βουρ λοιπόν, ίσα στου Μελέτη. Καθαρό τσίπουρο Μακεδονίτικο και μεζέδες σπέσιαλ. Πρώτο τραπέζι στο ξέβγαλμα, ο Στρατής.. Ο Στρατής, αγναντεύει τη θάλασσα, μετράει τα κύματα και κάθε τόσο μονολογεί: - Σωστά, κάθε 3 μικρά, ένα μεγάλο, ρε η πουτάνα, πως τα καταφέρνει; Λες και έχει μετρονόμο. Ζεμπέκικο χορεύει το νερό. Ο Στρατής ή Σταρ (παράφραση του Στρα- τής), για μας τους ΄΄ελευθέρας΄΄, είχε παλιά πολλά πάρε δώσε με τη θάλασσα και όχι πάντα από τα ΄΄καλά νερά΄΄, μέχρι και φυλακή έκαμε κάτι λίγο για τα πάρε δώσε που λέγαμε. - Καλή σου μέρα Στάρ, Χρόνια Πολλά, καλά Χριστούγεννα - Θα δείξει... - Ρε μέρα που είναι, πες μια καλή κουβέντα, ευχή είναι. - Α ευχή ε; Νόμισα πως ήταν διαπίστωση και είπα να κρατήσω πισινή, ποτέ δεν ξέρεις... - Κεφάκια έ; - Μπαααα, κεφάκια δε τα λες. Κάτσε. Κάτσε να κεράσεις ένα... - ...Να κάτσω. - Για πες το λοιπόν - Να εδώ, θαυμάζω τις πα...

  Και άμα μίκρυναν οι ώρες και αφού αποφάγαμε αρχοντικά σε δυστοπικους καιρούς, η οικοδέσποινα είπε: - Ξέρετε γιατί σήμερα, σας κάλεσα να φάμε και να πιούμε όλοι μαζί; Η νύχτα αυτή είναι σημαδιακή, 21 του Δεκέμβρη. Ξεκινάει το Χειμερινό Ηλιοστάσιο! Είναι 21 Δεκεμβρίου, στις 23:48 ώρα Ελλάδας, ο Ήλιος θα βρεθεί στο χειμερινό ηλιοστάσιο, έτσι θα ξεκινήσει και τυπικά ο φετινός χειμώνας στην Ελλάδα. Για μια ακόμη φορά το χειμερινό ηλιοστάσιο θα συμπέσει σχεδόν με την κορύφωση της τελευταίας βροχής διαττόντων του έτους, των Αρκτίδων. Το χειμερινό ηλιοστάσιο δεν «πέφτει» πάντα την ίδια ημερομηνία, αλλά κυμαίνεται μεταξύ της 20ής και της 23ης Δεκεμβρίου, με πιο πιθανές ημερομηνίες την 21η και την 22α. Οι ημερολογιακές αυτές διακυμάνσεις οφείλονται στο Γρηγοριανό Ημερολόγιο. Πολλά έχουν γραφτεί για αυτή την νύχτα, για τις νύχτες που γεννήθηκαν θεοί, για την νύχτα που μικραίνουν οι άνθρωποι και θεριεύουν οι ιστορίες. Για την μεγάλη νύχτα. Στο ετήσιο ταξίδι της Γης γύρω από τον Ήλιο, η μέρα ...

  Δεν ήξερε πως αβγάτιζαν τα σύννεφα. Δεν τον είχε απασχολήσει και ποτέ. Του έφτανε που υπήρχαν. Να είναι εκεί, να σπάνε την μονότονη ομορφιά του ουρανού. Να ντύνουν εκείνο το ορθολογικό μπλε του θόλου. Ώρα τώρα κοιτούσε πέρα, μακριά και μπέρδευε τις εποχές και τις καλοσύνες τους. Θυμήθηκε τότε που στεγνώνανε στο τσιμέντο μετά το μπάνιο, με το λάστιχο και ο παππούς του ο Γιάννης, μόλις τον έβλεπε να αργοστροφάρει του φώναζε: - Eεε, παιδί, το όνειρο ανήκει μόνο στο όνειρο και τα ψάρια στις θάλασσες.  Τότε εκείνος, έφερνε φούρλες και κυλιόταν πάλι στην άμμο, μέχρι να τον αγκαλιάσει η θάλασσα και άντε πάλι από την αρχή. Πέρασαν τα χρόνια, "έφυγε" ο παππούς, μονιάσανε τα μέσα του (ή έτσι ήθελε να πιστεύει), μα όπως και να΄χει, πάτησε τα ΄60 τώρα πια, δακρύζει μαζί με την βροχή, να κρύβεται από εκείνα που τον χαίρονται. Περάσανε τα χρόνια, μα ένα περίεργο πράγμα, τα στερνά, να μοιάζουν με τα "πρώτα". Και τότε και τώρα βιάζεται να ...ζήσει. Για διαφορετικούς λόγους δε λέω...

  Ήταν το βράδυ της 11ης του Σεπτέμβρη, πήγαινε για 12 του Άι Σπυρίδωνα μεγάλη χάρη του. Εγώ εκείνο το βράδυ, ΄΄έστηνα΄΄ τις φωτογραφίες μου σε μια έκθεση στην Καλών Τεχνών όπου ( θα ) συμμετείχα. Κάποια στιγμή αργά, εκεί στις μικρές ώρες που λένε, χτύπησε το τηλέφωνο και ακούστηκε η Φωνή !!! - Σπύρο, ΜΠΗΚΑΝ. Αυτό ήταν, την έκθεση, δεν την είδα ποτέ... ...τι κάνουν 3 ανόητοι υπουργοί, ένας πρωθυπουργός, άσε μην πω και ένας τοπικός μεγαλόσχημος πολιτικάντης, μαζί με έναν έκδοτη, μεγαλοεργολάβο, όταν βρεθούν μαζί;;; - Εισβολή στην Κερατέα... - ωραία, το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;;;; ΕΠΕΙΔΗ ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΘΕΙ ΑΜΝΗΣΙΑ ΕΠΕΙΔΗ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΕΠΕΙΔΗ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΟΣΟ ΤΟΥΣ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΕΠΕΙΔΗ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΕΠΕΙΔΗ  Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΗΣ ΚΕΡΑΤΕΑΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΦΩΤΕΙΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ Έτσι για την ιστορία, παραθέτω το κείμενο και τις φωτογραφίες που είχε δημοσιεύσει η LIFO στην επέτειο των 5 χρόνων, από την εισβολή των ΜΑΤ στην ...

  Τον είδα φευγαλέα με την άκρη του ματιού, σταμάτησα δεξιά το αυτοκίνητο, ευτυχώς είχε χώρο Κατέβηκα, τον κοίταξα από μια κάποια απόσταση. Μπορώ;, σκέφτηκα Σήκωσε το κεφάλι, με κοίταξε για λίγο και συνέχισε να σκαλίζει με την μύτη του τον βυθό Έψαξα τριγύρω να δω αν έχει ταίρι, όσο έφτανε το μάτι, δεν υπήρχε τίποτα, μόνο αυτός. Μόνος και αυτός. Πάνω μας το ασημοφέγγαρο βιαζόταν να ΄΄γεμίσει΄΄. Πήρα την μηχανή από το αυτοκίνητο και κινήθηκα προς αυτόν. Τα ξεχασμένα νερά της χθεσινής βροχής, έφτιαχναν μια λιμνούλα, πάνω από την θάλασσα. Με άφησε να πλησιάσω αρκετά, ήξερε πως δεν είχε λόγο να φοβάται, μόνο την χάρη του ήθελα να αποτυπώσω, την ομορφάδα του. Λίγα λεπτά μετά και αφού είχα τραβήξει κάμποσες φωτογραφίες, σήκωσε το κεφάλι και τον άκουσα να μου λέει: - Σας ξέρω εσάς, κάτι τύπους σαν και εσένα. Τυχοδιώκτης του ουρανού και εσύ, ψάχνεις την ομορφιά στα ζώντα όντα, μα χαμένος βρίσκεσαι, η ομορφιά είναι παντού. Και αφού κακό δεν θες να μου κάνεις, θα σου κάνω και εγώ ένα δώρο......

  Πρόσωπο Ένα Έμοιαζε με εκείνο το κίτρινο φεγγάρι των πεσμένων φύλλων, είχε την χλωμάδα του το πρόσωπο της. Είναι πολλές οι φορές που η μοναξιά σου δίνει μια μελαγχολική ελευθερία. Έτσι και τώρα. Μα είχε συνηθίσει η Άννα με τα χρώματα, τώρα πια όλα τις έμοιαζαν ίδια. Το λευκό κυρίαρχο. Δεν πίστευε πια στα θαύματα, δεν πενθούσε κανέναν χαμένο παράδεισο, όσο για την Αγία Υπομονή, δεν υπήρξε ποτέ δική της φίλη. Τα πράγματα που κάποτε της άρεσαν, τώρα δεν είχαν καμία σημασία, το μόνο που κράτησε ήταν να ψάχνει καβάτζα παραλία και να ακούει ρέγκε σαν βροχή. Δεν αναζητούσε αρώματα στο σφιγμένο δέρμα, ούτε χέρι να κρατηθεί. Τα σφαγεία άλλωστε, δουλεύουν νύχτα μέρα. Έπιανε πέτρα και όταν ο αέρας ησύχαζε και γαλήνευαν τα νερά, γύριζε ανακούρκουδα και χάζευε με τις ώρες που καθρεφτιζόταν πάνω τους ο ουρανός με τα σύννεφα του και τότε έβλεπε πως τα πετάγματα έχουν άλλη χάρη. Ένα Πρόσωπο ακόμα Από την αρχή του βράχου έβλεπε απ΄άκρη σε άκρη όλο τον Κυπαρισσιακό κόλπο, στα αυτιά του, το Animals...

  Μιλούσε λίγο μα ήταν τόσο πιστευτά τα παραμύθια του. Έσκυψε η Αντιγόνη στου Κρέοντα το αυτί να ψιθυρίσει... STOP Πάμε πάλι Δεν Έσκυψε στον Κρέοντα ποτέ η Αντιγόνη, ούτε στο αυτί, ούτε στην εξουσία του. Λόγια παραπανίσια δεν είχε να του πει, θηρίο σε αποκαθήλωση ήταν και οι στεναγμοί της γλώσσες φωτιάς παντού. Μα εκείνος πίστεψε τα μάτια της και ας είχαν πάψει από καιρό να τον κοιτάζουν. Εκεί στην άκρη των γκρεμών και των χαμένων ονείρων, που με πληγές ξυπνήσαμε από ύπνο βαθύ, εκεί στήνουν οι άνθρωποι θυσίες να εξευμενίσουν τους μουλωχτούς αέρηδες. Κεφάλια από χελώνες φονιάδες φυλάνε τα περάσματα και με αρρώστιες απάνθρωπες το έλος είναι γεμάτο. Μόνο ο μάντης στέκει λευκός με τα χέρια ανεστραμμένα και σιχτιρίζει κάτι σαν προσευχές, κάτι σαν κατάρες. Όσοι παραστέκονται ολόγυρα του, τρώνε από στόμα με στόμα, έχουν τα μάτια σφαλιστά και τα χέρια στις τσέπες. Σαβανοέτοιμοι από καιρό, έτοιμοι να καταθέσουν τον οβολό τους περιμένουν εκεί στις 12 στροφές του ποταμού να έρθει η σειρά τους...