προσωπα χαμενα εδω και εκει

 

Πρόσωπο Ένα

Έμοιαζε με εκείνο το κίτρινο φεγγάρι των πεσμένων φύλλων, είχε την χλωμάδα του το πρόσωπο της. Είναι πολλές οι φορές που η μοναξιά σου δίνει μια μελαγχολική ελευθερία. Έτσι και τώρα. Μα είχε συνηθίσει η Άννα με τα χρώματα, τώρα πια όλα τις έμοιαζαν ίδια. Το λευκό κυρίαρχο.

Δεν πίστευε πια στα θαύματα, δεν πενθούσε κανέναν χαμένο παράδεισο, όσο για την Αγία Υπομονή, δεν υπήρξε ποτέ δική της φίλη. Τα πράγματα που κάποτε της άρεσαν, τώρα δεν είχαν καμία σημασία, το μόνο που κράτησε ήταν να ψάχνει καβάτζα παραλία και να ακούει ρέγκε σαν βροχή.

Δεν αναζητούσε αρώματα στο σφιγμένο δέρμα, ούτε χέρι να κρατηθεί. Τα σφαγεία άλλωστε, δουλεύουν νύχτα μέρα. Έπιανε πέτρα και όταν ο αέρας ησύχαζε και γαλήνευαν τα νερά, γύριζε ανακούρκουδα και χάζευε με τις ώρες που καθρεφτιζόταν πάνω τους ο ουρανός με τα σύννεφα του και τότε έβλεπε πως τα πετάγματα έχουν άλλη χάρη.

Ένα Πρόσωπο ακόμα

Από την αρχή του βράχου έβλεπε απ΄άκρη σε άκρη όλο τον Κυπαρισσιακό κόλπο, στα αυτιά του, το Animals των Pink Floyd, ούτε θυμάται πια πόσες φορές το έχει ακούσει. Εμπρός του, το Ιόνιο χαλί στα πόδια, μια δρασκελιά να περάσει τον Καιάφα και ύστερα να χάνεται στο μπλε Από εκεί ψηλά, από το στόμα του σπηλαίου  των Ανιγρίδων Νυμφών, στην αγκάλη του Λαπίθα, ο Άρης μπορούσε να δει ότι πλεούμενο περνούσε από εκείνα τα νερά. Μα ήξερε πως η ακτή ήταν ήπια, δεν ήταν νερά για πειρατές αυτά.

Στους κόρφους που μεγάλωσε έμαθε τι είναι νάσαι ξένος, την καβάτζα του και τα μάτια του. Από το λευκό ξεκίνησε ο Άρης, δεν έμαθε ποτέ για την συντέλεια των χρωμάτων, μα σιγά σιγά, στην διαδρομή, συνάντησε εκείνο το μολυβί του ουρανού. που μάτι δεν το πιάνει, εκείνο που διώχνει το χρυσαφί του ήλιου που στο γαλάζιο της θάλασσας βυθίζεται και εγκαταλείπει και όσο κρατάει η αλλαγή, όλα τα χρώματα θα δώσουν το παρόν. Σμίγουν τα χρώματα και γεννιούνται άλλα, καινούργια από την σμίξη και οι νύχτες μέρες γίνονται και όλα τούτα χρόνος και μετά πληθυντικός.

Η κοντινή απόσταση της Άννας με τον Άρη δεν έσμιξε ποτέ με την ματιά τους