Kάποτε σαν σήμερα, Χριστούγεννα ήταν

 

Κοντεύει μεσημέρι. Έχω κάνει την βόλτα μου στην παραλία, πήρα και διπλό καπνό μη και ξεμείνω και ήρθε η ώρα του τσίπουρου. Βουρ λοιπόν, ίσα στου Μελέτη. Καθαρό τσίπουρο Μακεδονίτικο και μεζέδες σπέσιαλ.

Πρώτο τραπέζι στο ξέβγαλμα, ο Στρατής..

Ο Στρατής, αγναντεύει τη θάλασσα, μετράει τα κύματα και κάθε τόσο μονολογεί:

- Σωστά, κάθε 3 μικρά, ένα μεγάλο, ρε η πουτάνα, πως τα καταφέρνει;

Λες και έχει μετρονόμο. Ζεμπέκικο χορεύει το νερό.

Ο Στρατής ή Σταρ (παράφραση του Στρα- τής), για μας τους ΄΄ελευθέρας΄΄, είχε παλιά πολλά πάρε δώσε με τη θάλασσα και όχι πάντα από τα ΄΄καλά νερά΄΄, μέχρι και φυλακή έκαμε κάτι λίγο για τα πάρε δώσε που λέγαμε.

- Καλή σου μέρα Στάρ, Χρόνια Πολλά, καλά Χριστούγεννα

- Θα δείξει...

- Ρε μέρα που είναι, πες μια καλή κουβέντα, ευχή είναι.

- Α ευχή ε;

Νόμισα πως ήταν διαπίστωση και είπα να κρατήσω πισινή, ποτέ δεν ξέρεις...

- Κεφάκια έ;

- Μπαααα, κεφάκια δε τα λες.

Κάτσε.

Κάτσε να κεράσεις ένα...

- ...Να κάτσω.

- Για πες το λοιπόν

- Να εδώ, θαυμάζω τις παραξενιές της. Ρε ούτε ένα λάθος λέμε.

- Όπα, πάμε πάλι, πάμε από την αρχή.

- Έχεις μετρήσει ποτέ σου τα κύματα;

- ...

- Ναι, δε λέω όλα τα κύματα. Εννοώ την σειρά που έρχονται.

- Όχι.

- Κάτσε και μέτρα, δεν κάνει λάθος ποτέ. Να σήμερα, κάθε τρία μικρά, ένα μεγάλο και κάθε ένα μεγάλο , μετά τα τρία μικρά, ύστερα από δύο φορές, ένα μεγαλύτερο.

- Όπα μάστορα, όπα

Μελέεεετ, φέρεεεεεε

Ο Στρατής, είναι αλήθεια πως έχει φάει τη θάλασσα με το κουτάλι που λένε. Γιος ψαρά, μετά θητεία στο ναυτικό, σε αντιτορπιλικό παρακαλώ, όλη τη θητεία εν πλώ και μετά, σιωπή...

Σαραντάρης τώρα, ξερακιανός, με ψαρό μαλλί και μακριά, δυνατά χέρια. Έχει ένα λευκό 7μετρο Callegari με καρίνα, με μια MERCURY EFI 150HP. Πύραυλος!

Το μόνο που ξέρει ο κόσμος ο πολύς, είναι πως ο Στρατής τα 10 χρόνια που είχε χαθεί, ήταν στο μπάρκο. Εκεί μάζεψε και πέντε φράγκα. Τώρα ΄΄τρώει τα έτοιμα΄΄ και ...μετράει τα κύματα. Αυτά ξέρει ο κόσμος ο πολύς.

Εμείς, οι δικοί του, οι ΄΄Ελευθέρας΄΄, ξέρουμε άλλα.

Οι ΄΄Ελευθέρας΄΄, όπως μας ονόμασε ο ίδιος ο Στρατής, είμαστε τέσσερις. Εγώ ο φωτογράφος, ο Φάνης ο φαρμακοποιός, ο Γιαννακός με το ταξί και ο Μελέτης ο καφετζής. Πέραν ημών, nada!

Τα Σάββατα, όταν το θέλει και ο καιρός, ΄΄καβαλάμε΄΄ το πλεούμενο που ακούει στο όνομα ΄΄Primavera΄΄, πλήρη στοιχεία, Primavera ΛΑ 461 και περνάμε την μέρα μας απέναντι στο Τσακαλονήσι, ψαρεύοντας και με την συνοδεία της απαραίτητης τσιπουροκατάνηξης φυσικά.

Ο Στρατής εκείνα τα 10 χρόνια, τα είχε σχεδόν μοιρασμένα. Έξη έξω, τέσσερα μέσα. Μετά ήρθε και απάγκιασε εδώ. Κανένας μας δεν είναι από τούτο τον τόπο, πέρα του Γιαννακού. Όλοι  ήρθαμε, οικεία βούληση!

Ήρθαν τα πρώτα, έκατσε και ο Μελέτης, 12 τραπέζια στο κύμα τα δυο με κόσμο ντόπιο, το ένα εμείς, τα υπόλοιπα στο περίμενε.

- Λοιπόν καλόπαιδα, άντε στην υγειά μας και χρόνια πολλά.

Τι έγινε, τί λέτε;

- Τι να λέμε ρε φίλο, εδώ τον βρήκα να μετράει τα κύματα.

- Τι έχουμε καλόπαιδο;

Αναλαμπές ή τίποτα θύμησες παράξενες;;;

- Λοιπόν, ότι έκανα 4 χρόνια μέσα, το ξέρετε. Δεν σας έχω πει ποτέ όμως, το πως με τσιμπήσανε. Σήμερα Χριστούγεννα, θα σας το πω.

- Ρε άμα έχουμε αποκαλύψεις, αγάντα, σε πέντε είναι εδώ και ο κεφαλοκυνγηγός. Αφού θα τα πεις, να τα πεις μια φορά, μη κάνουμε εμείς το χαλασμένο τηλέφωνο.

Ήρθε λοιπόν και ο έτερος Καπαδόκης, έφτασε και το ποτήρι του με το πιρουνάκι του και ο Στρατής, σοβαρότατος, άρχισε το ξεστόρισμα.

Χριστούγεννα ήταν όπως τώρα. Από βραδύς τα είχαμε ετοιμάσει όλα. Όλα κομπλέ στην εντέλεια. Βρισκόμασταν στην άκρη μιας μικρής παραλίας, στην Tonnara di Scopello, εκεί στις τρείς πέτρες, στο εγκαταλελημένο αρχοντικό μπροστά, στον όρμο του Olimpos. San Vito lo Capo τον έλεγαν τον τόπο. Δυτικά του Palermo, πάνω από την Marsala. Εκεί όλοι ψαρεύουν τούνες.

Περιμέναμε το λοιπόν, να νυχτώσει, να αρχίσουν να βγαίνουν τα ψαράδικα στα ανοιχτά, να μπλεχτούμε και εμείς ανάμεσα τους, να πάμε costa costa, μέχρι το Villaggio San Teodoro και εκεί θα φορτώναμε. Το φορτίο, το ξέρετε, Τσιγάρα αφορολόγητα, μόνο που τούτη την φορά η ποσότητα ήταν η διπλή.

Το δρομολόγιο κάργα μπλε, ο καιρός στο ψηλό κούνημα, τεσσάρι γεμάτο, καλό για εμάς, δυσκόλευε τα ραντάρ της Polizia Portuale, νταξ, όχι πως τους είχαμε και σε υπόληψη, άσε που οι περισσότεροι για τους λόγους τους κοιτούσαν πέρα.

Εκείνοι που ήταν πράγματι δύσκολοι, καλοί κυνηγοί και με καλά μηχανάκια, ήταν οι Polizia Frontiera. Aυτούς τους είχαν κάνει μάγκες για να κόβουν τους πρόσφυγες  και όταν δεν κυνηγούσαν αυτούς, την έπεφταν σε εμάς, αν...

Φορτώσαμε λοιπόν στο Villaggio San Teodoro και από εκεί ξανά μπέρδεμα με τα κοπάδια από τα ψαράδικα, μέχρι cala Azzurra στις Isole Egadi ( Αιγάδες νήσους).

Από εκεί, Pantelleria, ένα νησάκι ξεχασμένο από τον θεό και κρύψιμο στο Arco dell΄Elefante. Να φύγει η μέρα, να ξανά πιάσει η νύχτα. Τέσσερα άτομα στο σκάφος. Δυο οδηγοί, εναλλάξ και δυο εμείς οι υπόλοιποι. Στο κρύψιμο οι τρεις κοιμόντουσαν , ξεκούραση, και ο ένας ξύριζε ακτινίδια και έκανε μασάζ στις ντομάτες και ας πιστεύετε εσείς τώρα τα δικά σας. Εγώ ξέρω τι λέω.

Με το που νύχτωνε, μπαίναμε τελική ευθεία. Ευθεία γραμμή, ανάμεσα Malta - Siracusa, καρφί να μπούμε στο Ιόνιο και μέχρι να πάρουν χαμπάρι οι λιμενόφουσκες εμείς να καβατζάρουμε τα νερά, να ακουμπίσουμε πέτρα, να χαθούμε στην σπηλιά του Μαραβέλια, κάτω από το ναυάγιο. Όλα με το ρολόι στο χέρι. Τίποτα του κεφαλιού μας.

Χριστούγεννα σα και τώρα ήταν. Και τότε κύματα μέτραγα και τώρα κύματα μετράω και τούτη η πουτάνα, δε λέει να κάνει ένα  λάθος στο μέτρημα.

Παραδώσαμε το πράμα, όλα ωραία και καλά, κανονισμένο ήταν να μείνω εγώ στο νησί, να τελειώσω με κάτι δοσοληψίες και στη βδομάδα θα γύρναγα Palermo. Τέτοιες εντολές είχα από τους πάνω.

Έτοιμος εγώ, σένιος, στην ΄΄τρίχα΄΄, βγήκα να πιω ένα ποτό το βράδυ στο Bar Angels, ατύχησα. Οι (τ)σεοι, μου την είχανε στημένη. Ρε μαλάκες μου την πέσανε από παντού, μόνο από το βρακί δεν μου βγήκαν. Εγώ ΄΄παρθένα΄΄. Δεν ξέρω, δεν είδα, τι μου λέτε, άχνα δε έβγαλα.

Προφυλακισμένος μήνες 16. Ήρθε όμως η ώρα της δίκης. Τέσσερα χρόνια στο κεφάλι.

Πέρασαν. Εκτίμησαν και εκείνοι που έπρεπε, τον τρόπο μου, ήμουν και καμένο χαρτί πια, με καλοπροίκησαν δε λέω...

Άντε ρε Μελέτη, στεγνώσαμε, φέρεεεεεεε. Χριστούγεννα είναι.