υποχρεωτικά γιορτινός

 

#tsakiris.photography

Σήμερα περπάτησα για λίγη ώρα στο κέντρο της πόλης. Εκεί που η εορταστική ατμόσφαιρα φαντάζει υποχρεωτική. Είχα και εγώ σήμερα μεγάλη ανάγκη να δω πρόσωπα χαρούμενα, γελαστά. Να παραμυθιαστώ και εγώ, πως αυτές τις μέρες πρέπει να είμαι ...γιορτινός.

Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ, στο έρμο νησί, στο χείλος

του κόσμου, δώθε απ' τ' όνειρο και κείθε απ' τη γη!

Οταν απομακρύνθηκεν ο τελευταίος μας φίλος,

ήρθαμε αγάλι σέρνοντας την αιώνια πληγή.

Ήρθαν με ταχύτητα οι λέξεις από το πρώτο 4τραστιχο του Καριωτάκη, από το ποίημα με τίτλο

 [ΤΙ ΝΕΟΙ ΠΟΥ ΦΤΑΣΑΜΕΝ ΕΔΩ...]

και πριν προλάβω να αμυνθώ, να αντισταθώ, ήρθαν με την ίδια αιφνίδια θέληση και οι υπόλοιποι στίχοι:

Με μάτι βλέπουμε αδειανό, με βήμα τσακισμένο

τον ίδιο δρόμο παίρνουμε καθένας μοναχός,

νιώθουμε τ' άρρωστο κορμί, που βάρυνε, σαν ξένο,

υπόκωφος από μακριά η φωνή μας φτάνει αχός.

Η ζωή διαβαίνει, πέρα στον ορίζοντα σειρήνα,

μα θάνατο, καθημερινό θάνατο, με χολή

μόνο, για μας η ζωή θα φέρει, όσο αν γελά η αχτίνα

του ήλιου και οι αύρες πνέουνε. Κι είμαστε νέοι, πολύ

νέοι, και μας άφησεν εδώ, μια νύχτα, σ' ένα βράχο,

το πλοίο που τώρα χάνεται στου απείρου την καρδιά,

χάνεται και ρωτιόμαστε τι να 'χουμε, τι να 'χω,

που σβήνουμε όλοι, φεύγουμ' έτσι νέοι, σχεδόν παιδιά!

Αδύνατον να αντισταθείς στην αλήθεια των ποιητών. Αδύνατον να μην προσέξεις πως στις γιορτές, στις σχόλες, στις χαρές, εκεί που σμίγουν τα ζόρια των ανθρώπων, εκεί μαραίνεται ότι βλέπεις. Κι όσο χαμήλωνε το φως, τόσο δυνάμωνε το μπλε

 Το βαθύ μπλε και όπως και να το κάνεις, θες δεν θες, πέρα από την ερμηνεία των λέξεων, είναι και τα λουλούδια που κάνουν λάθη.