μπλέ μηνύματα

 

Μιλούσε λίγο μα ήταν τόσο πιστευτά τα παραμύθια του.

Έσκυψε η Αντιγόνη στου Κρέοντα το αυτί να ψιθυρίσει...

STOP

Πάμε πάλι

Δεν Έσκυψε στον Κρέοντα ποτέ η Αντιγόνη, ούτε στο αυτί, ούτε στην εξουσία του.

Λόγια παραπανίσια δεν είχε να του πει, θηρίο σε αποκαθήλωση ήταν και οι στεναγμοί της γλώσσες φωτιάς παντού.

Μα εκείνος πίστεψε τα μάτια της και ας είχαν πάψει από καιρό να τον κοιτάζουν.

Εκεί στην άκρη των γκρεμών και των χαμένων ονείρων, που με πληγές ξυπνήσαμε από ύπνο βαθύ, εκεί στήνουν οι άνθρωποι θυσίες να εξευμενίσουν τους μουλωχτούς αέρηδες.

Κεφάλια από χελώνες φονιάδες φυλάνε τα περάσματα και με αρρώστιες απάνθρωπες το έλος είναι γεμάτο.

Μόνο ο μάντης στέκει λευκός με τα χέρια ανεστραμμένα και σιχτιρίζει κάτι σαν προσευχές, κάτι σαν κατάρες.

Όσοι παραστέκονται ολόγυρα του, τρώνε από στόμα με στόμα, έχουν τα μάτια σφαλιστά και τα χέρια στις τσέπες.

Σαβανοέτοιμοι από καιρό, έτοιμοι να καταθέσουν τον οβολό τους περιμένουν εκεί στις 12 στροφές του ποταμού να έρθει η σειρά τους.

Στροφές πλεονάζουσες με κίβδηλα συνθήματα, όλα μαζί ένα.

Εκείνη κουρασμένη τώρα πια, να βάζει ένσημα στους έρωτες και να τους αναζητά μέσα σε ξεθωριασμένες φωτογραφίες.

Επίτηδες ξεθωριασμένες, στοιβαγμένες σε νάρθηκα μαζί με όλα τα συναισθήματα. Είναι κατά πως λένε έτσι, όταν θρυμματίστηκε η αγάπη.