photographer

 https://www.youtube.com/watch?v=ZIbJWgE82Bk&list=RDMM&start_radio=1&rv=jtgA0jvhp2A

  Ότι δεν σε σκοτώνει (λένε) σε κάνει πιο δυνατό, εντάξει αλλά πόσες φορές; Έψαχνες να βρεις φτερά και όταν τα βρήκες, τα είδες σαν συμφέρον, μαξιλάρι και στρώμα. Και τώρα που τελείωσαν τα ψέματα καιρός να πούμε αλήθειες. Ένα κορίτσι στο ποδήλατο, κρατάει την μουσική στα χέρια. Φοράει στο χαμόγελο ένα κεντρί με δηλητήριο, συνηθισμένα πράγματα, μα όταν ο ένας έστω ξέρει να αγκαλιάζει, ο άλλος δεν θα κρυώσει ποτέ. Συνηθισμένα πράγματα θα μου πεις. Ναι, μα και εγώ δεν ήρθα να σου φέρω ...το φως, συνηθισμένα πράγματα και εγώ αναζητούσα, ένα χαμόγελο, μια κουβέντα, ένα χάδι. Δεν ήξερα, δεν μπορούσα να αναγνωρίσω πως εσύ παίζεις με τα χέρια τα ξυράφια, εσύ, δεν συναναστρέφεσαι, δεν προτιμάς. Εσύ που πάνω σε ατίθασα νερά ταξιδεύεις, δεν μπορούσες να κοντό σταθείς, δεν είχες χρόνο για χάσιμο. Μα γαμώτο, ταξιδεύεις κόντρα στο νερό και έτσι δεν τα κατάφερε κανείς... ...χαμόγελα σε μετάβαση

  Ήταν τρία παιδιά με ένα σκυλί στο πάρκο, το βράδυ έβαζαν φωτιές, το πρωί μάζευαν τις στάχτες. Εσύ κοιμάσαι ώρα τώρα στο μεγάλο κρεβάτι, το αναμένο φως δεν μοιάζει να σε ενοχλεί  και εμείς κάνουμε ησυχία. Ψάχνω να βρω ρυτίδες στο πρόσωπο σου, σημάδια στο κορμί σου. Ένα υστερόγραφο τέλος πάντων, να σβήσω τις νύχτες που δεν κάναμε έρωτα. Σου αρέσει το πρωί να ανοίγεις τις κουρτίνες, να μπαίνει το φως ανεξέλεγκτα. Τι πως το ξέρω; Αφού να και τώρα χαμογελάς.  Όσα την μέρα κρύβεις, η νύχτα τα φανερώνει. Υπάρχουν χιλιάδες τέτοιες ιστορίες, τι ατυχία όμως, όλα τα όνειρα έγχρωμα, μα εσύ να βλέπεις τους Μονόκερους ασπρόμαυρους, κοιμάσαι  ΔΕΝ κοιμάσαι... Χειμώνας παντού, παντού, παντού.

  Στο καφέ της χαμένης νιότης μας, εδώ στο Εγκώμιο Πολιτιστικό Κέντρο: Για να πάψουμε να ζούμε αιχμάλωτοι στο έλεος των σιωπών μας, για να αρχίσουμε να ενηλικιωνόμαστε...  Ο Αντώνης είναι αιρετικός. Ο Αντώνης είναι των άκρων αλλά όχι ακραίος. Ο Αντώνης είναι δημοσιογράφος, μα κατά κύριο λόγο άνθρωπος. Ο Αντώνης δεν λυπάται το χαμόγελο, ούτε την αγκαλιά. Ο Αντώνης είναι κακό σπυρί στον κώλο του δεξιού, του συντηρητικού, του παπά, του μπάτσου, του δικαστή, του ομοφοβικού, του ρουφιάνου. Ο Αντώνης πάνω απ΄όλα είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Ο Αντώνης είναι φίλος μου. Δουλέψαμε κάμποσα χρόνια στην ίδια εφημερίδα, στην Ελευθεροτυπία, εκείνος κάλυπτε τα θέματα ΑΜΕΑ, μα με έναν τρόπο διαφορετικό, δεν παρουσίαζε μόνο τα θέματα, τα έψαχνε, τα ήξερε, τα  έξυνε... η Ελευθεροτυπία έκλεισε, πολλοί συνέχισαν, κάποιοι ΄΄ναυαγήσαμε΄΄, τον Αντώνη τον έχασα... Κάποια στιγμή έμαθα πως ζει στο νησί της Αφροδίτης, ο Αντώνης δεν μένει πια εδώ, αλλά εκεί που τώρα ζει, έχει κόσμο να τον αγαπά πολύ, μα και κάποι...

  Πετάχτηκα γύρω στις 3.00 τα ξημερώματα κάθιδρος και με μισές ανάσες. Εβλεπα λεει τηλεοραση τον πολεμο στην Ουκρανία, σε επισόδεια, πως βλεπεις τους Βίκινγκς στο Netfix, ε, ενα τετοιο πραγμα, σεζον 2η, επ 7. Έβλεπα που λετε το επισοδειο μου και μεσα απο τα σωθηκα της συσκευης ΄΄σκαει΄΄ τυπος γλοιώδης, τρομακτικος και κουστουμαρισμένος, με κοστουμι παραλλαγής και γραβατα κοκκινη σε κινηση, σαν αιμα που τρεχει. Στεκετε μπροστά μου, με δειχνει με το δαχτυλο και μου λεει με φωνή αμόλυντη σε αψογα γκρικλις: - Γκίβμι Αλεξαντρόπολις... Τα έχασα, τρομαξα πιθανον, μα ο Ελληνικος εγωισμός μου δεν μου επετρεψε να το δειξω... -... κανε πέρα ρε καναγια, του λεω (οκ,  με τρεμαμενη φωνη), μου κρυβεις το τι βι σκριν - άι έμ ΝΑΤΟς, μου απαντα, άι γουόντ Αλεξαντρόπολις - ρε δε πανα είσαι και ο Πούτιν, φυγε απο μπροστά, δεν βλέπω... ...Ως δια μαγείας, λέει, καπνοι ήπιοι, αρωματισμένοι και πολύχρωμοι άρχισαν να βγαίνουν απο το χαζοκούτι και ενα τεραστειο σύννεφο καλυψε το δωματιο. Ξάφνου, βρεθηκ...

  φωτογραφία: REUTERS/Αλέξανδρος Αβραμίδης Οδησσός Ουκρανία, 10 Μαρτίου 2022 Γύρω από τα μάτια μας ο κόσμος περιστρέφεται, είναι πολλές οι φορές που εμείς ή τα προβλήματα μας μοιάζουν να είναι το κέντρο του κόσμου. Είναι άλλες φορές που ο κόσμος ΔΕΝ μας χωράει γιατί δεν μπορούμε να τον καταλάβουμε και δεν τον καταλαβαίνουμε, όχι γιατί είναι δυσνόητος ή ιδιαίτερα δύσκολος, μα γιατί τα πεπραγμένα του δεν συνάδουν με τις επιθυμίες μας και τις προσδοκίες μας. Η εποχή που μας έλαχε να ζούμε, έχει χαρακτηριστεί ΄΄ η εποχή της εικόνας΄΄ και όχι άδικα. Στα χρόνια μας η ΄΄εικόνα΄΄ έγινε ΄΄καθεστώς΄΄. Η ΄΄εικόνα΄΄, πιστοποιεί, αποδεικνύει, όχι πάντοτε την αλήθεια. Όσο αποκτά δύναμη η εικόνα, τόσο χειραγωγεί ή χειραγωγείται, με το οπτικό της αφήγημα. Και πόσα δεν έχουν δει τα μάτια μας όλα αυτά τα χρόνια; Μέχρι και τα πιο αποκρουστικά έργα του ανθρώπου, συνηθίσαμε να τα παρακολουθούμε αμέτοχοι (!!!), από τις οθόνες μας ή από τις σελίδες των εφημερίδων, ζώντας συνήθως μέσα σε ψευδαισθήσει...

  Μόνος στους τοίχους ανάμεσα, οι σκιές παρέα τάχα σε εμένα να προστρέχουν, να μην αρκούν ποτέ οι μουσικές  και οι λέξεις κρύα μέταλλα να αγγίζουν τα μαλακά και να πονάνε.Κάτι μαύρα φτερά, δεξιά, να χάσκουν και μόνα τους κάπου κάπου να κινούνται χωρίς ανάσα, χωρίς επιστροφή και εσύ με πυρετό ολότελα μακριά κι ας λες.Ούτε το άγγιγμα μου πια σε συνεπαίρνει, παράπονο το κάνεις και δακρυσμένη το'πες, πόσο λυπάσαι που ο έρωτας υπάρχει δυστυχής. Δεν ήταν του πυρετού μονόλογος, καταδικά σου βρέφη ήταν μόνο όσοι μετά από εμένα ζήσουν όσοι μπορέσουν εσένα να αγαπήσουν, θα μάθουν πως αδυναμία ετούτο θα΄ναι, γιατί κανείς θεός δεν μπόρεσε ποτέ τα λόγια να τιθασεύσει, κανείς θνητός με τάματα δεν είδε τους θεούς.

 φωτογραφια απο την NASA  το σκοταδι  ΄΄τρωει΄΄΄την Ουκρανια

  Έρχονται από τον κήπο κύματα, σχεδόν φως. Όλα σημαδεμένα από των δακτύλων τη φορά, τα σώματα των κτιρίων σώματα ακατοίκητα. Στο κάτω κάτω, δεν θα μείνουμε εδώ για πάντα. Όταν δεν έχω έρωτα, είναι στιγμές που επιθυμώ χώμα στεγνό φιλί σαν το άθροισμα όλων. Ακόμα έναν ουρανό να φτάσω. Τυφλά αγάλματα μέσα στους προβολείς των αυτοκινήτων έτσι που φθείρομαι. Ο δρόμος κινείται προς την νύχτα, μια φίλη η αγκαλιά σου. Να φύγω, να χαθώ.

  6 του Μάρτη τότε 6 του Μάρτη σήμερα Τα 60 χρόνια είναι μια σωστή στιγμή να κάνεις αποτίμηση της ζωής σου. Σε ολόλευκο πεντακάθαρο τραπεζομάντιλο, αποθέτεις τα κιτάπια, βάζεις και  ένα ποτήρι Αγιωργίτικο και αρχίζεις τις προσθαφαιρέσεις. Πιάνεις δουλειά το λοιπόν και ξεκαθαρίζεις τη ζωή σου όπως έκανε ο Ηρακλής με τον κόπρο του Αυγεία. Τώρα χάρες δε χωράνε, όλα με το Νι και με το Σίγμα Ποιος ήρθε, ποιος έμεινε, ποιος εγκατέλειψε, τι πήρε... Μπαίνω λέει στα 60, εντάξει δε με λες και Porsche, μα και ποιος θα ήθελε να ΄΄τρώει΄΄ γρήγορα τα χρόνια της ζωής του; Η ουσία κάθε ταξιδιού είναι να πάς μακριά, όχι γρήγορα και η ζωή μας, ταξίδι είναι, 60ρησα λοιπόν. Με τούτα και με τα άλλα μπήκα σε εκείνο το κομμάτι, που αρχίζεις να νταραβερίζεσαι τα μαθηματικά. Προσθέτεις, αφαιρείς, διαιρείς, μετράς με προσοχή ακόμα και τους δεκαδικούς, τώρα όλα έχουν μεγαλύτερη αξία ή έτσι δείχνουν τέλος πάντων. Να γυρίσεις πίσω να διορθώσεις δεν είναι εφικτό, ΄΄ω γέγονε, γέγονε΄΄. Περισσότερο μοιάζει ό...

  «Είναι φανερό πως η τέχνη δεν μπορεί να διδάξει τίποτε σε κανέναν, αφού εδώ και 4000 χρόνια η ανθρωπότητα δεν έχει μάθει τίποτα»  Αντρέι Ταρκόφσκι  Ρώσος σκηνοθέτης (γνωστός και ως ανεπιθύμητος) και ο νοών νοείτο