photographer

  καποιος με ρωταγε αποψε για την Βjork; και γιατι οι ανθρωποι κανουν πως γιορταζουν; ...επειδή οι γιορτινές μέρες, δεν είναι ποτέ γιορτινές αν είναι μόνο αυτές, που έτσι κιαλλιως δεν είναι, όταν τόσα γίνονται γύρω μας και εμείς κοιτάζουμε με λύπη την καημένη την γαλοπούλα που στέκει ξαπλωμένη στο τραπέζι, αν υπάρχει τραπέζι, να πληρώνει αιώνες τώρα, το ΄΄λάθος΄΄ της να πει ελευθέρα την γνώμη της όταν αντίκρισε το νεογέννητο του κρίνου και επειδή  το μυαλό δεν θέλει πολύ να δει αλλιώς τα πράγματα και επειδή η πολύ κλεισούρα δεν ανοίγει δρόμους και επειδή , ο Ναπολέων Λαπαθιώτης δεν ζει ανάμεσα μας, καληνύχτα σας, που λένε...

  οταν δεν εχει δουλεια ο διαολος γαμ$@#%$@ τα παιδια του και που να ηξερε ο Ριτσος οταν εγαφε για την μοναξια και κατι πορτες που ανοιγουν μονες τους πως υπαρχει και ο Τζακ ο Ντανιελς, ενα κομματι ξυλο και κατι μπογιες, ξεχασμενες και μπαινει η ανοιξη και γινετε ετουτο, περα απο την Αφρικη.

  απαθανατίζω     < αρχαία ελληνική απαθανατίζω < ἀπό + ἀθάνατος + -ίζω  Ρήμα απαθανατίζω (παθητική φωνή: απαθανατίζομαι) χαρίζω σε κάποιον ή κάτι (μεταφορικά) την αθανασία απεικονίζοντας τη μορφή του σε ένα έργο τέχνης, λογοτεχνικό ή εικαστικό Άλλες μορφές αθανατίζω Συγγενικές λέξεις απαθανάτιση απαθανάτισμα απαθανατισμένος απαθανατισμός → δείτε τις λέξεις από, αθάνατος και θάνατος πέστο φωτογραφία να ...συνεννοηθούμε

  Εσύ, λίγο πριν βάλεις το κλειδί στην πόρτα, σήκωσες το κεφάλι και έμεινες με το στόμα ανοιχτό να κοιτάς τον ουρανό. -Θα εκραγεί, είπες.  Είναι τόσο λαμπερό.  Μα καλά Σείριος-Πρόκυνα- Μπετελγκέζ, το χειμερινό τρίγωνο. Σε ρώτησα τι ακριβώς λες. Συνέχισες. -Ο Σείριος είναι ο πρώτος λευκός νάνος που ανακαλύφθηκε, το πιο λαμπερό αστέρι και βρίσκεται στον αστερισμό του Μεγάλου Κύκνου. Χαμογέλασα, ήθελα να σε ρωτήσω αν «έρχεσαι» ειρηνικά, αλλά δεν το έκανα. Ήσουν απόλυτα σοβαρή και δεν άφηνες περιθώρια για χιούμορ. Ήταν άλλωστε η ώρα που το φως λιγόστευε και είχε αρχίσει να χάνεται. Τώρα σειρά είχαν τα σχήματα. Τα μάτια είχαν γυρίσει προς τη νύχτα. Τα μπαγκάζια άλλος τα κουβαλούσε, όσο για νερό μέσα στο αυτοκίνητο, ούτε λόγος. Έγκλειστος, δεν το καταδέχτηκε. Αφού βολεύτηκε στο δωμάτιο, διάλεξε τη …μεριά του, βρήκε και το πώς θα απλώσει την τροφή, το νερό. Ανασήκωσε το σώμα του, σχηματίζοντας ένα μικρό μαύρο τοξωτό γεφύρι, απόντος νερού. Έγλειψε λίγο το πρόσωπο και βγήκε για τη...

  Μετράς τον χρόνο κάθε φορά, μα τον λογαριασμό τον κρατάει εκείνος. Ο χρόνος νοείται η ακαθόριστη κίνηση της ύπαρξης και των γεγονότων στο παρελθόν, το παρόν, και το μέλλον, θεωρούμενη σαν σύνολο. Γενικότερα, χρόνος χαρακτηρίζεται η ακριβής μέτρηση μιας διαδικασίας από το παρελθόν στο μέλλον.  Χάρτινες βαρκούλες ριγμένες στο νερό ένα πράγμα. - Την δίαιτα την συνεχίζεις; - Ναι - Το τσιγάρο τα ελάττωσες; - Όχι Η φωνή της Μαρίας κουβαλούσε αλμύρα απόψε. Συνήθως είναι ήρεμη, σταθερή, μια φωνή που έρχεται από το βάθος και στο βάθος, με βάθος κατευθύνετε. Απόψε ήταν αλλιώς. Ένιωσα πως κάτι είχε συμβεί. -Σήμερα έφυγε ένας φίλος... Στο πένθος ο κόσμος γίνεται φτωχός, ταπεινός, φοβάται κάπως. Στο πένθος ο κόσμος μικραίνει και μοιάζει κενός περιεχομένου. Αδειάζει ο κόσμος. Ωραίος Άνθρωπος ο Δημήτρης. Ελεύθερος, με λόγο και Μπέσα. Πολυταξιδεμένος και σε ταξίδια δύσκολα, ταξίδια που μια φορά πας και δεν θα πας, εάν δεν αγαπάς τον κόσμο πλατιά και με χρώματα. Αλληλέγγυος, κοινωνικά ευαίσθ...

Μπροστά μου ακριβής ορθώνεται η πόρτα και δεξιά όπως την κόβω, ένα μούλικο παράθυρο με φως, μέσα έξω να πηγαινοέρχεται. Σαν ταξίδι αλέ ρετούρ. Εσένα; -Με κάνεις να μην θέλω να θυμάμαι, λησμονώ τα δοσμένα και τις νύχτες ανταριάζομαι... Εσένα φυσικά σε θυμάμαι. Τα μάτια σου προσευχητάρι, υλική μα ευκολόπιστη. Θυμάμαι που καραμέλωνες τα δέντρα τις νύχτες που είχε χιόνι.  Φυσικά θυμάμαι. Σου άρεσε ο Ρεμπό και ο Καζαντζάκης. Σου άρεσε να με κοιτάς που έσκαβα βαθιά τον ουρανό και κάθε που κιότευα μου’ φερνες δαχτυλίδια σε ποτήρι παγωμένο. Ήσουν ευκολόπιστη όμως. Τέσσερις νύχτες σε ανάσες, την πρώτη φορά που γλυκοχάραξε χαμόγελο λούνα παρκ. Μετά η τρέλα.  Μεθυσμένα βήματα να φράζουν όλους τους δρόμους. Οι Άγιοι να κάνουν θαύματα την κατάλληλη ώρα, εκείνη που εσύ πόναγες, μα που  αγαπάς τη θάλασσα όταν λυσσομανά. Περιστρεφόμενο οικόπεδο σε γειτονιά που χάθηκε, ναι, ε και; Εγώ από την άλλη μήνες τώρα αγιάτρευτος, παιδεμένος, αιμόφυρτος, περιστρέφομαι σαν να υπάρχω. -Λοιπόν, έχουμε...

  Γενέθλια σήμερα 11 χρόνια μετά ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΞΕΧΑΣΕΤΕ Ήταν ξημερώματα του Άγιου Σπυρίδωνα (μεγάλη η χάρη του), εγώ ΄΄έστηνα΄΄ μια έκθεση στο κτίριο της καλών τεχνών στην Πειραιώς.  Χτύπησε το τηλέφωνο, στην άλλη Άκρη της γραμμής ο Σάκης Π: - κουμπάρε, μπήκαν... Αυτό ήταν, ποτέ δεν έμαθα τι απέγινε εκείνη η έκθεση 11α γενέθλια σήμερα από την εισβολή των δυνάμεων καταστολής στην Κερατέα.  Χρειαστήκαν 128 μέρες για την απόδειξη πως το Κράτος ΔΕΝ είναι ανίκητο.

Ερχόταν μέρες τώρα με τον ίδιο μονότονο τρόπο και από την ίδια πάντα διαδρομή. Ξεκινούσε από την Κοκκιναρού, έπιανε θάλασσα δυτικά από τα χρυσόψαρα και ανηφόριζε με απίστευτη σβελτάδα. Πάντα πρωινές ώρες. Είναι αλήθεια πως ένα θεματάκι το είχε κι ας μαρτυρούσε άλλα το αθλητικό του παράστημα με τα κρύα δάχτυλα. Strange birds σύνδρομο. Πολύχρονος λοιπόν και σήμερα. &#39;Οταν έφτανε στο ύψος των Ταξιαρχών, η φωνή του αποκτούσε μια νέα υπόσταση και επικεντρωνόταν στην ύπαρξη των απανταχού μεδουσών που έτσι κι αλλιώς είχε ταχθεί να προστατεύσει. Δίχως ρεπό, δίχως σαββατοκύριακα. Με δικά του μαύρα φτερά, ανοιχτός στο καινούριο και με στυλ που ταιριάζει στη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα. Έφτανε λοιπόν πάντα χαμογελαστός και καλοδιάθετος, συνεπής και νηφάλιος. Ακουμπούσε το σακάκι του στο ρείθρο. Έβγαζε τα παπούτσια του, τα γέμιζε χώμα, αφήνοντας μέσα κάτι σαν σπόρο. Έπαιρνε από το απέναντι καφενείο δυο ποτήρια νερό, δύο ήταν και τα παπούτσια. Αφού τα δρόσιζε, μας χαιρετούσε όλους εμάς...

  Ἐμακρύνθην ἀπό Σοῦ. Ἐπλήγωσα τήν Ἀγαθότητα καί τήν Ἀγάπην Σου. Ἥμαρτον εἰς τόν Οὐρανόν καί ἐνώπιόν Σου. Πάσας τάς ἀνομίας διέπραξα. Ὅλος κεῖμαι στερημένος πάσης ἀρετῆς καί ὑγείας ψυχικῆς καί σωματικῆς. Τό σῶμα μου ἠσθένησε. Στους μήνες τους βουβούς των Λαπώνων, φύτεψα όλα τα κόκκινα λουλούδια που είχα διαλέξει. Τότε ήταν που σου χαμογέλασα πρώτη φορά. Όλα είναι μια τεράστια στιγμή, όσο και να κρατήσει. Ἡ ψυχή ἐκακώθη. Τό πνεῦμα ἀδυνατεῖ. Ἡ βούλησις ἐξετράπη. Τά πάντα συμπνίγονται καί πάσχουν ἐντός μου. Κατέβην ἕως «Ἅδου κατωτάτου». Λύτρωσαί με ἀπό τόν ψυχικόν πνιγμόν τόν ὁδυνηρόν καί τό βάρος τῆς καρδίας τό καταθλίβον με δικαίως.  Η βεβαιότητα του θανάτου, το βάρος της απώλειας και η συνειδητοποίηση μιας κάποιας ματαιότητας, είναι στοιχεία σημαντικά που προσμετρώνται. Όλα τα άλλα είναι τόπος χλοερός, στις παρυφές της ουτοπίας, μέχρι που ένα μανιάτικο μοιρολόι έφτασε στα αυτιά μου, σαν βροχή και ήταν αυτό που πιστοποιούσε του λόγου το αληθές. Πάσας τάς ἁμαρτίας διέπραξα. Αὗτα...

Ετούτες τις μικρές στεριές, τις κούτσικες, που η θάλασσα τις διαφεντεύει, νησιά τα λένε. Νήσος, πάει να πει: Είναι μία ελληνική κωμική ταινία που κυκλοφόρησε από τη Village films ... όχι όχι όχι όχι, δεν μιλάω για αυτό Νήσος, πάει να πει: Ένα κομμάτι ξηράς που περικλείεται από νερό ανεξαρτήτως αν βρίσκεται σε λίμνη, σε ποτάμι, ή σε θάλασσα. Απλό και κατανοητό. Ανταμώσανε όλοι του κόσμου οι μουρλοί, μοιράστηκαν σε καρτερικούς και σβέλτους και μόλις αποκάμαν οι χαρές που δεν περισσεύανε και που δεν ήξεραν κατά  πού να παν και δώστου χωρατά και ξοδολόγια, την  μια με κρασί, την άλλη ξεροσφύρι. Θα ήθελα να ήμουν του Γιαννούλη Χαλεπά ο μπιστικός, ή παραπαίδι του Θεόφιλου και να τα κάνω έτσι να συμπέσουν οι χρονιές και να ανταμώσουν οι άνθρωποι, σε ένα νησί πού να το πνίγει η θάλασσα, να βάζω στη σειρά γράμματα, να τα μετρώ σαν αριθμούς, πώς εσύ κατάφερες το μισό άπειρο να το κάνεις. λένε οι Social Waste: Κάνω παρέα τους μουρλούς κι οι κουζουλοί μ’ αγαπούνε Όλοι οι άλλοι δεν έχουνε ...

  Ένας αέρας ακίνητος, μα παρατεταμένος είχε από ώρα ζώσει το λιμανάκι και έστεκε εκεί. Μέσα στο «Καρύδι», μια καρδιά και μια ανάσα μακριά, η Τζένη με ένα χάδι που αγαπήθηκε πριν καλά καλά ανθίσει. Πολύς κόσμος για τόσο πρωί. Οι μητέρες, συνήθως, πήγαιναν τους νεαρούς βλαστούς τους στο σχολείο που βρισκόταν στην άλλη πλευρά  του λιμανιού, μετά την ξυλογέφυρα και το παλιό καρνάγιο και οι άντρες είχαν στρωθεί στις δουλειές τους. Η Τζένη με ένα αλπικό χαμόγελο, σαν εκείνα που δεν ξεχωρίζεις εάν είναι γκριμάτσα ή οριζόντια ξυραφιά στο κάτω μέρος του προσώπου, είχε διαισθανθεί από νωρίς την τσαντίλα του καιρού. Είπε στον Βασίλη να μην  «βγει» σήμερα, μα τα παραγάδια δεν είναι να περιμένουν… Έτσι ο Βασίλης «βγήκε» στην αγκαλιά της θάλασσας, όπως κάθε μέρα χρόνια τώρα. Έτσι είχε μάθει από τον πατέρα του και εκείνος από τον δικό του πατέρα. Ψαράδες από κούνια και πολλές γενιές πίσω. Μα και τι άλλο να έκανες σε τούτο τον ρημαδότοπο, έλεγε και ξανάλεγε, άμα τον ρωτούσες… Η Τζένη δε...

1+ ΕΝΑ= Όταν τα άλλα παιδιά της ηλικίας του πετροβολούσαν τον αέρα, εκείνος έστηνε αυτί, κρέμαγε το σαγόνι και άκουγε τα λόγια των μεγάλων. Ύστερα σπίτι, άνοιγε το μπλε τετράδιο το … «Διεθνές» κι έφτιαχνε ιστορίες. Και τις έκανε πλούσιες τις ιστορίες του. ΄Επαιρνε από τη μία, έβαζε από την άλλη, τίποτα δεν πήγαινε χαμένο. Μια φορά έφτιαξε την «Τραγωδία της σοκολάτας»!!! Του έφτανε που «πέτυχε» στο περίπτερο μια νεαρά κυρία μεγάλων διαστάσεων να αγοράζει μια αμυγδάλου. Τον έπιασε τρόμος στην εικόνα η κυρία να καταβροχθίζει τη μικρή σκούρα ανυπεράσπιστη απόλαυση. Στη γειτονιά όλοι τον ήξεραν με το παρατσούκλι «ο ρεπόρτερ» και τις πιο πολλές φορές το εννοούσαν. Ρεπόρτερ δεν έγινε ποτέ. Έγινε ταχυδρομικός διανομέας. Θα μου πεις πως με κάποιο τρόπο πάλι τα νέα διακινούσε. Αν και στις μέρες των e-mail, οι διανομείς δεν έχουν τύχη. Είχε προλάβει τις καλές εποχές, πριν το ίντερνετ. Πόσα χαρμόσυνα είχε μεταφέρει. Καλέσματα για γάμους, αρραβώνες, τα γράμματα των ναυτικών και των στρατευμένων, ακ...

  ...και όταν ο αριθμός των πιστών, αυξηθεί και φτάσει να γίνει μάζα, τότε καταστρέφονται ναοί παλιών θρησκειών και με τα κομμάτια μάρμαρα ή τάματα, χτίζονται νέοι μεγαλύτεροι σε όγκο, για ΄΄ τον φόβο των Ιουδαίων΄΄. Οι σωτήρες θα φορέσουν τα πρεπούμενα άμφια και προσωπεία και στο όνομα άγνωστων θεών, εταιρικά θα βαλθούν να σώσουν ...τας ψυχάς ημών ή υμών, κατά προσέγγιση. Και είσαι εσύ που ξένο θεό προσκυνάς την ίδια ώρα που τον ξένο διώχνεις και μένουν μόνο τα πουλιά να έρχονται και να φεύγουν και οι χελώνες που αβγατίζουν, χωρίς να νοιάζονται για νόθες δοξασίες.

  «Οι αρχαίοι Έλληνες έμπαιναν στον Άδη οπισθοβατώντας∙ αυτό που είχαν μπροστά τους ήταν το παρελθόν τους»

  Ο Τίμος γεννήθηκε το 1968 στη Νάξο. Διαόλου κάλτσα από γεννησιμιού του. Πεντέμισι κιλά γεννήθηκε ο διάολος κι από τότε βάλθηκε να μεγαλώνει. Ψηλός πάνω από 1,85, ξερακιανός, με ψαρά, σχεδόν ξανθά μαλλιά. Αν είχε γεννηθεί στην Ιθάκη, θα έλεγες πως μοιάζει του Οδυσσέα. Κατά τας ...γραφάς πάντα. Γεννήθηκε όμως στο κυκλαδονήσι και τώρα ζει στην Αθήνα. Ο Τίμος ήταν καλός μαθητής, μα του άρεσε κι η θάλασσα. Το’ χε μέσα του το φευγιό. Να φεύγει απ’ όπου. Αρκεί να φεύγει. Από το σχολειό, από το παιχνίδι, από τον κόσμο. Απόψε πάλι εφημερία στο νοσοκομείο, ούτε να βρεις καρέκλα. Για κανονική «καβάτζα» ούτε το σκεφτόταν. Οι σειρήνες των ασθενοφόρων σαν σε μια δικιά τους συναυλία. Πιστή ηχητική κάλυψη του κόσμου μας. Οι ήχοι των ημερών μας στις εφημερίες. Η ελλειπτική παρουσία τους στα πως. Όμως απόψε ήταν κάπως αλλιώς. Η εφημερία άρχιζε σε λίγο, μα μια περίεργη ηρεμία επικρατούσε παντού. Κοιτούσε το διάδρομο κι είχε πολύ ώρα η ματιά του να συναντήσει άνθρωπο. Γύρισε το κεφάλι προς το παράθυ...

  Η αρχαιολογία των ημερών παυσίλυπος, σε ένα τραπεζάκι καφενείου να μηρυκάζεις την ευδαιμονία των περαστικών, εκείνη που σε τίποτα ευδαιμονία δεν μοιάζει τις μέρες αυτές, για όσο. Ευχές λοιπόν στις μέρες, που τις νύχτες αποδελτιώνεις. Θυμάσαι;;; Πώς τον έλεγαν εκείνον τον τύπο, που έναν βράχο οι θεοί του είχαν τάξει να κουβαλάει; Σίσυφο, αν λάθος δεν κάνω. Έτσι λοιπόν, θαυμάζοντας την αύρα των περαστικών, θυμάσαι ότι περασμένο πια είναι, όχι χαρμόσυνο, όπως εκείνες οι βροχές των πρώτων ημερών του φθινοπώρου, που κάνουν το χώμα ομορφότερο να μοιάζει. Γεννήθηκα, μεγάλωσα και μεγάλωσα μέσα στο κήτος. Βρήκα δρόμους χαμένους. Αρώματα μποτιλιαρισμένα σε ίχνη. Ξεγέλασα τον πόνο με πανηγύρια και βάζοντας χρώματα στα ακροδάχτυλα. Για να είμαι εδώ, να μην σκοντάψω, να μην παραδοθώ, να μην προδώσω και να μην προδοθώ. Μεγάλωσα από τότε έως τώρα. Ιστορίες, ξενύχτια, βόλτες στη βροχή και όνειρα ταφόπλακες. Μια εφηβεία νόθα και νωθρή. Όμως, χωρίς άγχος, χωρίς παράθυρο, μόνο οσμές. Οσμές και ήχου...