ο χρόνος επιστρέφει κυκλωτικά και

 

Μετράς τον χρόνο κάθε φορά, μα τον λογαριασμό τον κρατάει εκείνος. Ο χρόνος νοείται η ακαθόριστη κίνηση της ύπαρξης και των γεγονότων στο παρελθόν, το παρόν, και το μέλλον, θεωρούμενη σαν σύνολο. Γενικότερα, χρόνος χαρακτηρίζεται η ακριβής μέτρηση μιας διαδικασίας από το παρελθόν στο μέλλον. 

Χάρτινες βαρκούλες ριγμένες στο νερό ένα πράγμα.

- Την δίαιτα την συνεχίζεις;

- Ναι

- Το τσιγάρο τα ελάττωσες;

- Όχι

Η φωνή της Μαρίας κουβαλούσε αλμύρα απόψε. Συνήθως είναι ήρεμη, σταθερή, μια φωνή που έρχεται από το βάθος και στο βάθος, με βάθος κατευθύνετε. Απόψε ήταν αλλιώς. Ένιωσα πως κάτι είχε συμβεί.

-Σήμερα έφυγε ένας φίλος...

Στο πένθος ο κόσμος γίνεται φτωχός, ταπεινός, φοβάται κάπως. Στο πένθος ο κόσμος μικραίνει και μοιάζει κενός περιεχομένου. Αδειάζει ο κόσμος.

Ωραίος Άνθρωπος ο Δημήτρης. Ελεύθερος, με λόγο και Μπέσα. Πολυταξιδεμένος και σε ταξίδια δύσκολα, ταξίδια που μια φορά πας και δεν θα πας, εάν δεν αγαπάς τον κόσμο πλατιά και με χρώματα.

Αλληλέγγυος, κοινωνικά ευαίσθητος, ανοιχτό μυαλό με ακόμα ποιο ανοιχτούς ορίζοντες. 

Πάντα με ένα αληθινό, πλούσιο χαμόγελο, ευγενής και αισιόδοξος. 

΄΄ Τις οίδεν ή το ζην μεν εστι κατθανείν ή το κατθανείν ζην΄΄, διατείνεται ο Ευριπίδης στις Βάκχες, μα δεν είναι ναι πάντα το νερό, που σταματημό δεν  έχει, καταδεκτικό και όσο φως και να σε περιβάλλει, το σκότος το τελευταίο, είναι εκείνο που βγαίνει νικητής. Νικητής μα όχι κερδισμένο. Κερδισμένοι είμαστε εμείς που συναντήθηκαν οι δρόμου μας με ανθρώπους σαν τον Δημήτρη Λάσκαρη. Τον Δημήτρη που αγαπούσε τον πατέρα του και την μητέρα του, που λάτρευε το ΄΄αίμα΄΄του και ότι στον κόσμο ήρθε από αυτό. Τον Δημήτρη που τιμούσε τους φίλους του και οι φίλοι του το ξέρουν.

 Τον Δημήτρη που αγνάντευε με θαυμασμό την θάλασσα, που τελειωμό δεν έχει.