photographer

  Ύφαιναν αράχνες τους ιστούς, πήραν μερτικό από τους τοίχους και βάλθηκαν να σκιάσουν τον τόπο. Κάποτε οι θάλασσες ήταν απέραντες, τώρα είναι στίγμα στον Εξάντα ή δρομολόγια πλοίων και αεροπλάνων. Μα ταράσσουν τα νερά οι φωτογράφοι, πανταχού παρόντες, ανήσυχοι, αιθεροβάμονες, ονειροπόλοι. Ήρθε από την Αλεξανδρούπολη ο Μιχάλης ( Μπολιάκης Μιχάλης ), να δει τα δείγματα της εκτύπωσης του βιβλίου που γεννιέται. Φίλος καλός, ευγενής και καταδεχτικός ο Μιχάλης. Εξαιρετικός φωτογράφος, εξαίρετος άνθρωπος, αλλά αυτά θα πρέπει μαζί να πηγαίνουν έτσι κι αλλιώς. Πολυταξιδεμένος στην Αμερική του Νότου, εκείνη που λόγω της γλώσσας, ονομάζουμε Λατινική Αμερική. Λάτρης της Κούβας, των πούρων και του ΄΄hasta la victoria siempre΄΄. Στα αριστερά μου με καρέκλα κρατημένη σιμά του κάθισα και εγώ. Στο τραπέζι απλωμένοι οι μεζέδες του Γιώργου, στο καφενείο του στην Καλλιδρομίου έτσι κι αλλιώς. Αντίκρυ δυο μορφές. Ο Δημήτρης (Μήτσος)  Παπαχρήστου, εκείνη η φωνή του Πολυτεχνείου, που ακόμα σηματοδοτ...

  Περίπου όπως οι κανονικοί άνθρωποι, με χρώμα στα μάτια, τραγούδια στα αυτιά, δρόμους γεμάτους. Μπλε, με γραμμές σαν το κενό της τηλεόρασης, «I’d love to wander around the town. I loved it». Σε μία πόλη όπου όλοι είμαστε συγκρατούμενοι, μόνο οι σκιές διαφεύγουν. Μου αρέσουν οι δρόμοι που οι σκιές υπάρχουν από μόνες τους αν και απόψε πάλι δεν έχω ύπνο. Ποιος νοιάζεται; Μέρες περιμένω να βρέξει, να ξεπλυθούν οι …αμαρτίες μου, από πάνω προς τα κάτω, να πέσουν τα βρεγμένα χρώματα στους δρόμους, να κατηφορίσουν στις θάλασσες, να απλωθούν, να ομορφύνει ο κόσμος λιγάκι. Ποιος νοιάζεται; Ο βήχας από το κάτω διαμέρισμα, η ονειροπαγίδα που δεν κρέμασες στο κενό, μια βρύση που «τρέχει» ξεχασμένη, ένα σαξόφωνο. Μια πόρτα που ανοίγει με θόρυβο. Ξημερώνει. Παράσταση δίνουμε μέσα έξω, δημόσια και ιδιωτικά. Ακόμα και ο έρωτας τουριστική ατραξιόν στις μέρες μας. Ποιος νοιάζεται όμως; Τόσο σύντομα, σύντομα όλα. Ακούω την ανάσα τους από το μέσα δωμάτιο. Το μόνο αληθινό! Η κυρία Καλλίστη Αλιβιζάτου π...

  -Εσύ; Τη ρώτησα. Τι χρώμα είσαι; Η Χρύσα είναι κόκκινη… Καμιά απάντηση. Η σιωπή μάλλον ήταν η καλύτερη της φίλη. Όλοι το έλεγαν, μια υπόθεση απουσίας ή κάποια ορεινή αστάθεια. Χρόνια τώρα διαπιστωμένο. Από την άλλη θα μου πεις, δεν είναι οι άνθρωποι κούκλες για βιτρίνες, για το …φαίνεσθαι. Δεν βγαίνουν από καλούπι και μεταξύ μας, άσε το ο θεός μας έπλασε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση, καθένας μας και άλλη ιστορία. Καθένας μόνος του γι αυτό και ψάχνουν άνθρωποι τα μισακά.  Ζευγάρι είναι τα παπούτσια , οι κάλτσες, όχι οι άνθρωποι. Ψευδαισθήσεις. -Γιατί με κοιτάς έτσι; Δεν έχω δίκιο; Άλλοι κόσμοι ρε παιδάκι μου, διαφορετικές επιθυμίες, μ’ άλλα χρώματα, με άλλη φωνή, μυρωδιά διαφορετική και περπάτημα αλλιώτικο. Αδιόρθωτα αμπέλια το μυαλό μου, σκέφτομαι πως άμα στον άνθρωπο, ελεύθερος του αρμόζει να ζει και για ετούτο παλεύει, γιατί ο ίδιος φυλακίζει ότι νικάει; Είτε για άνθρωπο πρόκειται είτε για άλλο ζωντανό. Κοιτούσα με πλανόδιες ματιές τις πολύχρωμες αφίσες και τ...

  ...χτυπάει απόλες τις μπάντες ο αέρας, έρχονται σκέψεις και φεύγουν, ξέρεις πως η ζωή σου είναι ένας Lupanove Grande, τι στην ευχή, φωτογράφος είσαι, ξέρεις πως το χθες είναι ΧΘΕΣ, είναι παρελθόν. Ότι έφυγε, πάει, πέρασε και τότε την στιγμή πού κορμί ταλαντεύεται να μείνει στο παρόν ή να γίνει παρελθόν σε χρόνο μη άκοντα, σκάει ο ουρανός χαμόγελο και φωτίζει το βάθος, μαζί και το λάθος του μυαλού σου και άγγελοι περνούν μπροστά σου  και όντα επαΐοντα και εξαπτέρυγα και ποντίκια με δισκόφρενα, ελέφαντες με πινακίδες, τότε είναι που παίρνεις φωτιά μέσα σου, καίγονται τα σωθικά σου και φωνάζεις δυνατά: - ΆΝΤΕ ΓΑΜΉΣΟΥ ΌΝΕΙΡΟ !!!

  Λ ουλούδια αφημένα σε μία κόχη ενός τοίχου, ούτε καν στην αγκαλιά ενός κλειστού παραθύρου.  Ένθεν και κει θεν οι συγγενείς. με το ίδιο τελετουργικό, σαν από φωτογραφίες της χαράς . Η συνύπαρξη μας με τα συναισθήματα, η ανάγκη της θύμησης, η πιστοποίηση της ύπαρξης. Μήπως ξέρω πού να πάω ή μήπως ξέρω πως είναι να αγαπάς;  Άλλαζες πρόσωπα, πότε κύκνος, πότε ξωτικό, πότε άμμος χρυσή και κάθε βράδυ οι νότες από το απέναντι ανοιχτό μαγαζί να μεταμορφώνονται σε δρόμους. Σε κάτι δρόμους χωριστούς. Εσύ έμεινες και πετροβολάς στο νερό,  στην καμπούρα της θάλασσας και η μελαγχολία στην αναβολή της ίασης. Άνθρωπος να σου πετύχει ετούτος πού έβρισκε προβλήματα ακόμα και στις λύσεις. Αυτός που γεννήθηκε από την γκρίνια. Μη σου τύχει. Από την άλλη μεριά του κόλπου οι πρώτες ματιές. εδώ το δελφινοκόριτσοα να αλλάζουν μαγιό και τα φίδια δέρμα. Εδώ και εμείς με την σκύλοπαρέα. Η βόρεια είσοδος είχε πάντα μεγάλη σημασία, τώρα είναι κλειστή, από εκεί περνούσαν τα μελλούμενα, τώρα σιω...

 Είναι πια 4 μηνών. Έχει κάνει και τα 3 πρώτα του εμβόλια, είναι τζόρας, ατίθασος μα με ...τρόπους. Καταδεκτικός, πειραχτήρι με ...χαρακτήρα. Είναι ο δικός μου Φίλος!!! Ξέρει πως ο χώρος του σπιτιού είναι ο δικός του, σήμερα όμως βγήκε στον έξω κόσμο για πρώτη φορά. Έτρεμε ολόκληρος για τα πρώτα 5-10 λεπτά, τον είχα συνέχεια αγκαλιά και του μιλούσα. Του είπα για τα αυτοκίνητα και τους δρόμους, την αχαριστία των ανθρώπων, του μίλησα για τους ποιητές, την ανυπαρξία του θεού και το μεγαλείο της θάλασσας. Ηρέμησε, έφτασε και η νονά του και τον πήγαμε την πρώτη του βόλτα. Να πατήσει χώμα, να τρέξει, να μυρίσει, να γαβγίσει. Το όνομά του; Λευτεράκης !!! από το Ελεύθερος.

 

 

  Όταν βάζεις το ρήμα ΄΄ δίνω ΄΄ στην επανάληψη και το αποτέλεσμα που προσδοκάς καταλήγει να είναι μηδενικό, για όποιον λόγο, καλό είναι να θυμάσαι αυτά που πρέσβευε ο  δάσκαλος των δασκάλων, ο Αριστοτέλης,  «Δε χρειάζεσαι κανένα στη ζωή σου που να μη θέλει να βρίσκεται εκεί». Μπογιατίζονται οι μέρες από το ξημέρωμα, βάζουν χρώματα, λίγο φως, ύστερα περισσότερο και λάμπουν, σαν μεταξωτές παρουσίες, από πρώην μπλοκ Σαν ΄΄ εμπειρογνώμονας ΄΄ ο Αριστοτέλης σε ζητήματα πολιτικής και κοινωνικής συμβίωσης, όρισε ξεκάθαρα τι είναι ο άνθρωπος σαν οντότητα μέσα στα πλαίσια της πολιτείας. Ασχολήθηκε όμως εκτός της πολιτικής ηθικής και την ηθική της πολιτικής και με την ηθική γενικότερα. Το ίδιο έκανε και ο Πέτρος Κροπότκιν ( PYOTR  KROPOTKIN ), πολλά χρόνια αργότερα και το περιγράφει στο βιβλίο του ΄΄ Η ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΗΘΙΚΗ ΄΄.  Είναι φορές που οι λέξεις αλλάζουν μορφή και γίνονται από βελούδο αγκάθια, αυτό το ΄΄ αγάπη μου ΄΄ ας πούμε, μετατρέπεται εύκολα σε  ΄΄ έξοδο κινδ...

  Οι εξ αίματος απόντες παυσίλυποι, δρασκελίζουν τα συμβάντα και αναθαρρούν. Λίγο πιο κει, τρία χαμόγελα δεξιότερα, εσύ πανταχού απούσα, μα απαστράπτουσα, που λένε και οι χαμογελαστοί.  Εγώ αισθανόμενος θαυμάσια στη στάχτη του τσιγάρου μου, διακρίνω στους χάρτες τα αυριανά ταξίδια. Όλη η ανθρωπογεωγραφία με μία ανάσα. Μέλισσες τροφαντές και κιτρινόμαυρες, σαν Ολλανδέζες γκουβερνάντες, πετάνε στα λιβάδια, σε εκείνα τα χλωροπράσινα και περιμένουν τα νερά.  Ορνιθογκάλουμ, Ερεμουρους, Υπερικουμ, Λίλιουμ Οριεντάλ, Αλστρμέρα. Γέμισε ο τόπος αρώματα νυχτιάτικα. Έτσι είναι, ότι χωρίζει ο χωρισμός και ότι χωρίζει σμίγει και τι είναι εκείνο που έρχεται καταδικά εμπρός; Εμπόδιο. Παντού. Με θυμωμένο προσωπείο να αποφεύγεις τα πολλά πάρε-δώσε. Σήμερα όμως είναι αλλιώς ή έτσι δείχνουν τα πράγματα. Η μουσική που περπατούσε πάνω σου δεν έμοιαζε με ότι είχα δει. Ήταν ζωσμένη με τόξο και φαρέτρα γεμάτη με βέλη, δεν έφερε μουσικό όργανο και περπατούσε λεπτότερα, σχεδόν λεύτερα. Στον αριστερ...

  Πόσους κήπους ολάνθιστους θυσία στους δρόμους θα χαρίσεις και πόσο άδοξα στο ρείθρο θα σταθείς, αγαπημένων ναυαγών να ακούς παράπονα για θάλασσες ατίθασες που στάθηκαν εμπρός. Δεν ήρθα ξαφνικά μα βίαια ήρθα, έμεινα σαν να ήξερα. Δεν έμαθα ποτέ. Παρατηρώ τους αχινούς που περιστρέφονται και πως ξεφεύγουν από του ήλιου τις ακτίνες. Μία δύο εντολές στα όρια των γραμμών και τους άφησες ιδιοκτήτες να γίνουν. Τούτες τις Κυριακές που συννεφιάζει κάτω από ξεθωριασμένες μουσικές, οι δαίμονες πυρωμένοι συνωστίζονται στην είσοδο με τα ακροκέραμα και χάσκουν στα σκοτάδια εκείνης της συνήθειας που είχαμε μαζί. Θέλω να πω σκέφτομαι έναν Da Vinci διπλά ευτυχισμένο, το πέταγμα τρομαγμένων πουλιών της εξοχής, το βελούδο του κορμιού σου και ένα τραγούδι σαν φωτιά. Μία αχιβάδα δρόμος, μα τα μάτια μου χάθηκαν στα πισωγυρίσματα, κανένα μπλε χαμένο ανάμεσα στα στήθη σου. Καμιά αγκαλιά. Ούτε ένα χάδι. Όλη η θάλασσα στο χρώμα των ματιών σου και ας τιμωρηθώ από τις πράξεις μου. Εξαρτάται θα μου πεις. Λες ...

                   βαθιά ερυθρή χρώση εκτεταμένων κηλίδων, ακανόνιστου σχήματος, παύση της αναπνοής.

                       η σορός ενός οργανισμού γίνεται μέρος του Βιογεωχημικού κύκλου

                     πηγαίνω σε κάποιο μέρος όπου να μην μπορεί κανείς να με βρει

 Το  οξειδάνιο  κατά  χημική   ονοματολογία,  είναι   η   περισσότερο  διαδεδομένη  ανόργανη  χημική  ένωση  στην  επιφάνεια  της  Γης

                                           ... πες τους ξεκάθαρα τι θέλεις και θα δεις τι θα πουν!

  Γιατί όταν χωρίζεις όλοι σε ρωτάνε πότε θα ξανά φτιάξεις την ζωή σου;;; Δεν τους περνάει από το μυαλό ότι την έφτιαξες μόλις χώρισες;;;

  Η νύχτα στη μία πλευρά είτε από ώρα ακουμπήσει πάνω σου Το ποδήλατο, τα χαρτόνια στις ακτίνες, οι ορθοπεταλιές, είχαν πάρει το δρόμο για την αυλή Εσύ είχες ξεθαρρέψει Πού να φανταστώ πώς στην ταράτσα θα το μάθαινες Πάει Καιρός τώρα που δεν χαμογελάς Κι όμως εγώ το χαμόγελό σου που μου λείπει όλο αυτό έχω στα μάτια μου. Απόψε που τα σκυλιά γαβγίζουν το φεγγάρι απόψε πού κρύφτηκαν τα παιδιά απόψε είναι η ώρα να μετρήσεις τα κύματα Να κάνεις τις πράξεις σωστά να σου βγαίνουν στο μέτρημα οι λέξεις Δεν θα είμαστε ξανά μαζί, Το ξανά μαζί γράψτο κολλητά μία λέξη. 

  Όλα τα αγάλματα στη θέση τους Όπως και χτες και προχτές κατέβαινα την Κηφισίας προς το κέντρο διασταυρώθηκα με πολλούς ανθρώπους κάποιοι άλλοι με προσπέρασαν. Ο χρόνος λέει διατηρεί τα μάρμαρα και προστατεύει τους ανθρώπους από τα δεινά τους Ο χρόνος λέει στις πέτρες νύχτες ρίχνει φως και μπερδεύει τους λογαριασμούς Ο χρόνος λέει... 

  Κλείνω τα μάτια, δεν νιώθω πια, κάτι σκιές κοντά μου περιφέρονται, είναι όσα αγάπησα και πέθαναν. Το φως δεν φτάνει εδώ κάτω και μόνο όταν καταφέρεις τα 2 να τα κάνεις 1 ίσως αντέξεις. Μας βρήκε ο χειμώνας άθεους σε προσευχές άλλων, μπροστά μας ένας έρωτας αφημένος. Νεκρός πια. Παρατημένος Κάπου διάβασα ...Τι σημασία έχει Κάποιος μου είπε ...Τι σημασία έχει Τι σημασία έχει 

 

 ...όταν απαλλαγείς από ένα βάρος και το καταλάβεις, όταν καταλάβεις το ψέμα και την ιδιοτέλεια που σε περιβάλει, τότε όλα ξαναγίνονται ΦΩΤΕΙΝΑ...

  Σκοτείνιαζε και το σκοτάδι του δωματίου έκανε το σκοτάδι της πόλης μεγαλύτερο. Η λαϊκή είχε τελειώσει, οι πωλητές είχαν μαζέψει τις πραμάτειες, ο τζίρος είχε δεν είχε γίνει, τώρα δουλειά είχαν τα σκουπιδιάρικα, μέσα έξω Ένα ελάχιστο φως στο υπερυψωμένο ισόγειο, μια νεαρή Φιλιππινέζα χαριεντίζεται με τις βλεφαρίδες της, το αιλάνερ της κάνει το χατίρι να την δείχνει έως πιο όμορφη. Σκοτάδι στο δρόμο, σκοτάδι στο δωμάτιο, σκοτάδι γύρω μου. Με ρώτησε όμως, με την σημαία ή χωρίς και ας ήρθε από τόσο μακριά, που ήταν σαν να μην ήρθε. Ένας απέραντος κόσμος κλειστός, σαν το κλειστό βασίλειο των Λύτβικτων, σαν πέτρα που έχει κάτσει στο νερό. Είναι που στις καταιγίδες οι σιωπές ξεκουράζονται. Καλό παράδεισο που λένε και οι χριστιανοί λοιπόν...

  ...έφτασα να φοβάμαι την μουσική, τους στίχους και τις νότες. Λες και μιλούν όλα για το ξημέρωμα. Το ένστικτο αναζητάει νόημα και όταν δεν το βρίσκει, το δημιουργεί. Και λέμε ψέματα. Λέμε ψέματα, πρώτα απόλους στον εαυτό μας.