ΕΝΑΣ ΑΙ ΣΙΧΤΙΡ ΗΦΑΙΣΤΟΣ

 

Περίπου όπως οι κανονικοί άνθρωποι, με χρώμα στα μάτια, τραγούδια στα αυτιά, δρόμους γεμάτους. Μπλε, με γραμμές σαν το κενό της τηλεόρασης, «I’d love to wander around the town. I loved it».

Σε μία πόλη όπου όλοι είμαστε συγκρατούμενοι, μόνο οι σκιές διαφεύγουν. Μου αρέσουν οι δρόμοι που οι σκιές υπάρχουν από μόνες τους αν και απόψε πάλι δεν έχω ύπνο.

Ποιος νοιάζεται;

Μέρες περιμένω να βρέξει, να ξεπλυθούν οι …αμαρτίες μου, από πάνω προς τα κάτω, να πέσουν τα βρεγμένα χρώματα στους δρόμους, να κατηφορίσουν στις θάλασσες, να απλωθούν, να ομορφύνει ο κόσμος λιγάκι.

Ποιος νοιάζεται;

Ο βήχας από το κάτω διαμέρισμα, η ονειροπαγίδα που δεν κρέμασες στο κενό, μια βρύση που «τρέχει» ξεχασμένη, ένα σαξόφωνο. Μια πόρτα που ανοίγει με θόρυβο. Ξημερώνει. Παράσταση δίνουμε μέσα έξω, δημόσια και ιδιωτικά. Ακόμα και ο έρωτας τουριστική ατραξιόν στις μέρες μας.

Ποιος νοιάζεται όμως;

Τόσο σύντομα, σύντομα όλα. Ακούω την ανάσα τους από το μέσα δωμάτιο. Το μόνο αληθινό!

Η κυρία Καλλίστη Αλιβιζάτου παντρεμένη με τον Πίπη, εξ’ απ’ ανέκαθεν. Κάπως σαν τα «πέτρινα χρόνια», ενωμένοι δια βίου. Δια βίου τρόπος του λέγειν…

Γιατί ους  Θεός συνέζευξε και τα λοιπά κατά τας γραφάς.

Κάνανε παιδιά που ξεμάκρυναν, φτάσανε στους γκρεμούς, γύρισαν πίσω σώοι και αβλαβείς, εντάξει κάτι υπόλοιπα σημάδια πάντα μένουν. Τώρα στα στερνά συλλογιούνται τι κέρδισαν. Δεν υπολογίζουν τα χαμένα. Ένα εξοχικό, μικρό μη φανταστείς, κάπου στη βόρεια Εύβοια, το διώροφο στο Μπραχάμι και ένα λιοστάσι στον αργολικό κάμπο, όλο το βιός τους. Μα να είναι καλά τα σίδερα και η ανοικοδόμηση του ΄60-΄70. Εκεί ο Πίπης μάζεψε τον μπεζαχτά, εκείνα τα χρόνια που άνθιζε η οικοδομή και η αντιπαροχή. Τα νέα διαμερίσματα ανακάλυψαν τα μπαλκόνια και τα μπαλκόνια τα σίδερα. «Ἑρμηνεῦον καὶ διαπορθμεῦον θεοῖς τὰ παρ᾽ ἀνθρώπων καὶ ἀνθρώποις τὰ παρὰ θεῶν, τῶν μὲν τὰς δεήσεις καὶ θυσίας, τῶν δὲ τὰς ἐπιτάξεις τε καὶ ἀμοιβὰς {τῶν θυσιῶν}. ἐν μέσῳ δὲ ὂν ἀμφοτέρων συμπληροῖ, ὥστε τὸ πᾶν αὐτὸ αὑτῷ ξυνδεδέσθαι. διὰ τούτου καὶ ἡ μαντικὴ πᾶσα χωρεῖ, καὶ ἡ τῶν ἱερέων τέχνη τῶν τε περὶ τὰς θυσίας καὶ τελετὰς καὶ τὰς ἐπῳδὰς καὶ τὴν μαντείαν πᾶσαν καὶ γοητείαν. θεὸς δὲ ἀνθρώπῳ οὐ μείγνυται, ἀλλὰ διὰ τούτου πᾶσά ἐστιν ἡ ὁμιλία καὶ ἡ διάλεκτος θεοῖς πρὸς ἀνθρώπους, καὶ ἐγρηγορόσι καὶ καθεύδουσι. καὶ ὁ μὲν περὶ τὰ τοιαῦτα σοφὸς δαιμόνιος ἀνήρ, ὁ δὲ ἄλλο τι σοφὸς ὢν ἢ περὶ τέχνας ἢ χειρουργίας τινὰς βάναυσος. οὗτοι δὴ οἱ δαίμονες πολλοὶ καὶ παντοδαποί εἰσιν, εἷς δὲ τούτων ἐστὶ καὶ ὁ Ἔρως. 

Πατρὸς δέ, ἦν δ᾽ ἐγώ, τίνος ἐστὶ καὶ μητρός;», κατά Πλάτωνα μεριά, Λευτεράκη…

Στα τέτοια του ο Λευτεράκης, πού να νοιαστεί για τα αρχαία ελληνικά «κολλήματα», τη γλώσσα και την ιστορία…

Ήφαιστο τον φώναζαν οι συνάδελφοί του τον Πίπη. Ήφαιστο!

Στο σπίτι στο Μπραχάμι, στα κάγκελα του μπαλκονιού, ήταν χαραγμένη όλη η Ιλιάδα, μέτρο και ιστορία με απεικόνιση. Μετά από 2-3 χρόνια, που είχε «μαλλιάσει» η γλώσσα της κυρίας Καλλίστης, πως τούτο το ρεζιλίκι με τα κάγκελα δεν θα το άντεχε άλλο, πως τούτο το ρεζιλίκι θα την έστελνε στον άλλο κόσμο, γιατί ετούτος ο κόσμος γέλαγε σαν πέρναγε από κάτω από το σπίτι, ο «Ήφαιστος» αναγκάστηκε να ξηλώσει την …ιστορία και να τοποθετήσει καινούργια, ευρωπαϊκών σχεδίων, να μη …γελάει ο κόσμος.

Αϊ σιχτίρ για κόσμος και ετούτα ο ίδιος τα είχε φτιάξει…