...ηρθε απο τοσο μακρια, δεν ηρθε...

 

Σκοτείνιαζε και το σκοτάδι του δωματίου έκανε το σκοτάδι της πόλης μεγαλύτερο. Η λαϊκή είχε τελειώσει, οι πωλητές είχαν μαζέψει τις πραμάτειες, ο τζίρος είχε δεν είχε γίνει, τώρα δουλειά είχαν τα σκουπιδιάρικα, μέσα έξω

Ένα ελάχιστο φως στο υπερυψωμένο ισόγειο, μια νεαρή Φιλιππινέζα χαριεντίζεται με τις βλεφαρίδες της, το αιλάνερ της κάνει το χατίρι να την δείχνει έως πιο όμορφη.

Σκοτάδι στο δρόμο, σκοτάδι στο δωμάτιο, σκοτάδι γύρω μου. Με ρώτησε όμως, με την σημαία ή χωρίς και ας ήρθε από τόσο μακριά, που ήταν σαν να μην ήρθε.

Ένας απέραντος κόσμος κλειστός, σαν το κλειστό βασίλειο των Λύτβικτων, σαν πέτρα που έχει κάτσει στο νερό. Είναι που στις καταιγίδες οι σιωπές ξεκουράζονται.

Καλό παράδεισο που λένε και οι χριστιανοί λοιπόν...