Χoρός + Προσευχή

 

Πόσους κήπους ολάνθιστους θυσία στους δρόμους θα χαρίσεις και πόσο άδοξα στο ρείθρο θα σταθείς, αγαπημένων ναυαγών να ακούς παράπονα για θάλασσες ατίθασες που στάθηκαν εμπρός.

Δεν ήρθα ξαφνικά μα βίαια ήρθα, έμεινα σαν να ήξερα. Δεν έμαθα ποτέ.

Παρατηρώ τους αχινούς που περιστρέφονται και πως ξεφεύγουν από του ήλιου τις ακτίνες.

Μία δύο εντολές στα όρια των γραμμών και τους άφησες ιδιοκτήτες να γίνουν.

Τούτες τις Κυριακές που συννεφιάζει κάτω από ξεθωριασμένες μουσικές, οι δαίμονες πυρωμένοι συνωστίζονται στην είσοδο με τα ακροκέραμα και χάσκουν στα σκοτάδια εκείνης της συνήθειας που είχαμε μαζί.

Θέλω να πω σκέφτομαι έναν Da Vinci διπλά ευτυχισμένο, το πέταγμα τρομαγμένων πουλιών της εξοχής, το βελούδο του κορμιού σου και ένα τραγούδι σαν φωτιά.

Μία αχιβάδα δρόμος, μα τα μάτια μου χάθηκαν στα πισωγυρίσματα, κανένα μπλε χαμένο ανάμεσα στα στήθη σου. Καμιά αγκαλιά. Ούτε ένα χάδι.

Όλη η θάλασσα στο χρώμα των ματιών σου και ας τιμωρηθώ από τις πράξεις μου. Εξαρτάται θα μου πεις.

Λες και στις μέρες μας όλα από μόνα τους κινούνται.

Πάλι τσιγάρο άναψες και το κοιτάς να καίγεται ανεπηρέαστο και ας χωρίζουν οι δρόμοι μας.

Κανένας νόμος της βαρύτητας δεν ισχύει εδώ και καμία βαρύτητα δεν έχουν οι νόμοι.

Μόνο το ξημέρωμα τη διαφορά ορίζει.

Σαν ασήμαντος χρόνος μπαίνουν οι βλάμηδες μπροστά, φέρνουν τις πρώτες στροφές, εικόνες άγιες ζωγραφικές για χρόνο μη προσδιορισμένο. Χάσκουν και οι ξωμερίτες και τα μερτικά μπροστά στο Σταυρό, στο πέταγμα, την ώρα που ανοίγουν τα χέρια και σμίγουν με το σύμπαν.

Χoρό τους είπαν κάποιοι.

Προσευχή κάποιοι άλλοι.