photographer

  Έχω έναν φίλο, που πρώτα γνώρισα τις εικόνες του, τα βήματα του όπου υπήρχε ομορφιά, τις ανάσες του στα όνειρα και μετά τον ίδιο Δε μιλάει πολύ, χάνετε στα χωράφια, αναζητά ιστορίες, ταξιδεύει με τους αέρηδες, ονειρεύεται νύχτα μέρα μαζί με τις εικόνες οι ήχοι και οι μουσικές και να οι δρόμοι και να τα παιχνίδια με τα σύννεφα. Όταν δυσκολεύεται σε αυτό τον κόσμο, αρχίζει το κρυφτό στους καταρράκτες και ζωγραφίζει στα βράχια με ένα πιάνο θεοφώτεινα στολίδια, νότες τις λένε οι γνωστικοί, εκεί που το γέλιο είναι ορυκτό και τιθασεύει το όνειρο και το κάνει μελωδίες. EAMFOS, θαρρώ είναι το όνομα του και μου δωσε χώρο στο αγκάλιασμα και του έδωσα και εγω με τη σειρά μου ψάρια Γιαπωνέζικα που κολυμπούσαν στα δένδρα, να ζήσουν μαζί με τη δική του μουσική, κάτι σαν Reflection Of A Dream. https://www.youtube.com/watch?v=QUXNhvHn6OA

Tης άρεσε να πηγαίνει βόλτες στην ακροποταμιά, να κόβει τις κορυφές των καλαμιών, να τις αποφλοιώνει και με αυτές να χαϊδεύει το νερό έως ότου τα ψάρια «γίνουν φίλοι της». Η Αsuka γυρόφερνε τους βάλτους στην αγκαλιά των τροπικών ντεμέκ, γιαλαντζί, πως να το πώ;. Μπερδευόταν στους μονοδρομημένους δρόμους. Αλλιώς τους θυμόταν. Σχεδόν χωρίς κανόνες, τώρα η άνοδος και η κάθοδος είναι κυρίαρχες. Η Αsuka αναζητούσε φίλους στις σκιές. Έφυγε νωρίς από το χωριό της. Ένα χωριό μαρμάρινο λίγο έξω από την Οkawa. Στο φευγιό της, γέμισαν οι δρόμοι, οι αυλές, τα μάτια, συνεταιριστές ευτυχίας, αυτοδιαχειριζόμενους ως συνήθως. Ήλιος κανείς, τα μπαλκόνια άδεια. Γέμισαν λουλούδια οι τάφοι, κόπος άδικος. Τι τώρα; Τι μετά; Έφτασε εδώ, στα ζεστά μέρη, τώρα ξαπλωμένη στο γρασίδι, εδώ που την πρωτοσυνάντησα, τρέφεται ακόμα με ψέματα και παραμύθια, περιμένοντας εκείνο το νερό που κύκλους κάνει, προσπαθώντας να σε σπρώξει να σηκωθείς. Τι τώρα; Τι μετά; Η θάλασσα σε τούτο τον τόπο είναι κοντά, στέκει απέναντι σχ...

 

  Δεν σκορπίζουν τα πουλιά έτσι ξαφνικά και χωρίς λόγο, είναι πεισματάρικα, μοιάζουν πολύ με την συμμετρία της εγκατάλειψης, έχουν ζωηράδα, μια καρτερικότητα, μιαν αντήχηση στο χρόνο ρέουσα, φευγαλέα. Ειρήσθω εν παρόδω και στο μπλε όλη η νιότη.

  Δεν έχει νόημα να κάνεις έρωτα και φοβάσαι για το μέλλον , ούτε να  μπερδεύεις της ανοιχτές της θάλασσες με τα παράβολα της εφορίας.

  Κάτω από δέντρα φυλλοβόλα έκρυβα όλες μου τις σκέψεις . Όλα μου τα γινάτια. Όλα.

-Bonsoir Anna, comment es tu? (Γεια σου Άννα, πώς είσαι;) Το μυαλό της λειτουργούσε σαν πύλη που την ελέγχουν δύο κάμερες ευρείας κάλυψης, από εκείνες των 180 μοιρών, τα μάτια της. -Κοίτα Άννα, κοίτα τα νερά στο Ντουμπάϊ, τα πάρκα, τα ξενοδοχεία. -Έχει κι άλλο σκόρδο μέσα, το μεγάλο κομμάτι το έβγαλα το μεσημέρι, μα έχει κι άλλο μέσα. Ο κυρ Σάββας, ο λαχειοπώλης της γειτονιάς, περνούσε για δεύτερη φορά μπροστά από το μαγαζί, κοιτούσε τους πελάτες στα μάτια. Πώς στην ευχή τα κατάφερνε με δυο μάτια να κοντρολάρει είκοσι; Τα πόδια του είχαν όμως άλλη γνώμη. Τον είχα δει πριν καμιά ώρα στο τρόλεϊ. Πελάτης ούτε με δίκαννο. -Το τοστάκι σου Αννούλα, το θες τώρα;  -Να σου δείξω και το ΄Αμπου Ντάμπι; -Βρε τα δείχνει η τηλεόραση κάθε βράδυ. Θα σε ξυπνήσω κανά βράδυ, ΄Αννα, ακόμα και μία να είναι η ώρα, να τα δεις. Θα σου μιλήσω λίγο, κοιμάται η Τούλα στο δωμάτιο. -Ε, κλείσε την πόρτα. -Τι λες μωρέ Ανρί; Κούνα το κεφάλι σου, με τέτοια ζέστη θερμοπληξία θα πάθει. -Δεν το κουνάω, ζαλίζομαι… -Κα...

  αυτό το ΝΑΙ ΜΕΝ ΑΛΛΑ είναι εφεύρεση έτσι;;; γιατί η πραγματικότητα είναι αλλιώς και σαφής ΤΗΝ ΑΠΕΙΛΗΣΕ ΤΗΝ ΧΤΥΠΗΣΕ ΤΗΝ ΒΙΑΣΕ ΤΗΝ ΣΚΟΤΩΣΕ τέλος τα ναι μεν αλλά ναιμενμαλακιδες

  ...μια θαλασσα η μοναξια που δε λεει να κοπασει, σαν την ανταρα μεσα μου...

  Κάπως δύσκολα η μέρα ξεκίνησε σήμερα Πολύ στρες, νεύρα επίσης πολλά, κακός ύπνος κλπ κλπ βάλε και την βροχή, ένα ΄΄άστα να πάνε΄΄, κυριαρχούσε στο σπίτι. Δεν θυμάμαι πως μου ήρθε στο νου, μια ιστορία πολλά χρόνια πίσω στην Ελευθεροτυπία όπου εργαζόμουν. Μετά από επιμονή μας (στο φωτογραφικό τμήμα) η επιχείρηση μας πήρε έναν 300αρι φακό και μάλιστα τον 2.8 διάφραγμα, δηλαδή έναν πολύ καλό φακό στην κλάση του. Νεαρός φωτορεπόρτερ εγώ τότε, με φίλες μου την φιλοδοξία και την ανοησία, είπα,  - τώρα που έχουμε τον γαμ@#%@  φακό θα πάω και εγώ να τραβήξω γήπεδο... ...μια που πήγα, μια που γύρισα, είχα τραβήξει καμιά 10αρια φιλμακια με ΄΄κουτσές΄΄ φάσεις, μα το κυριότερο είναι πως μπάλα δεν υπήρχε πουθενά. Μου πέσαν τα φτερά, μαζεύτηκα και έκατσα στα αυγά μου. Από τότε και μετά οι συνάδελφοι που κάνουν αθλητικό ρεπορτάζ έχουν όλο τον σεβασμό μου γιατί παράγουν Σπουδαίες εικόνες και αν και μικρή χώρα έχουμε πολύ σημαντικούς  φωτογράφους σπορ. Με αυτή την ιστορία λοιπόν κατ...

  Όλα ξεκινάνε από εδώ.  Από το λευκό.  Στα αυτιά μου το τραγούδι ‘’ κασμπα ‘’, των ΚΛΑΣ, στα μάτια μου αιχμάλωτες θάλασσες από τα ταξίδια που δεν έγιναν.  Εκείνες που σε βρέχουν και οι άλλες που πέθαναν παρθένες και κάποιες λίγες που τα καλοκαίρια βρέχουν την θλίψη σου και τους τυχαίους έρωτες στο φως των περαστικών οργασμών.  Εκείνες που σε τρομάζουν, στα χαμένα και σε κάνουν να χάνεσαι σε αγκαλιές. Όλα ξεκινούν από το λευκό. Ότι αγαπάς και ότι μισείς να αγαπάς.  Οι σελίδες που θέλεις να γεμίσεις, τα όνειρα που δεν ξημερώθηκαν ακόμα. Οι φόβοι σου. Μπλαζέ ρούμπες γεμίζουν το οδόστρωμα απόψε και μοσχοβολάει το χώμα που στέκεται ολόγυρα. Εκει που στάθηκαν καταραμένοι ποιητές, εκεί που πέρασαν αδύναμοι άνεμοι και άφησαν νεκρά άλλα ήσυχα τα ποιήματα να κείτονται. Εκει που άτεχνα αλφάβητα σκαλίζουν σε δέντρα καρδιές σαν και εκείνες των χαμένων ναυτικών και των φυλακισμένων. Θάλασσες άλλων διαστάσεων με μαύρα βότσαλα σε σκοτεινά γκρεμνιά. Σαν τα σημάδια που αφήν...

  Υπήρχε κάποτε ένα όμορφο κορίτσι που μια θάλασσα με χώριζε απ'αυτή μια λεμονιά, ένα ξημέρωμα κοντά στο Κυπαρίσσι είχε δυο μάτια που φαντάζανε γιορτή. Είχε και μια φίλη εκείνο το κορίτσι που δεν το ήξερα μα ζούσανε μαζί Θλίψη τη φώναζε τη φίλη της της νύχτες, το κορίτσι, μα εγώ το έμαθα μια Κυριακή πρωί. Και τώρα χορό στήσανε γύρω μου τα φίδια να πλησιάσω δεν μαφηνουν να την δω ούτε η θάλασσα μου κάνει τώρα μάνα τα χατίρια και μεστο πέλαγο παλεύω να σωθώ Όλοι μου λένε να θυσιάσω το κορίτσι  Και απ'την θυσία της να ξαναγεννηθώ μα εγώ ονειρεύομαι τις μέρες με ένα κίτρινο φουστάνι  και λεμονιάς ανθούς γορδόνι στο λαιμό. Ένα κορίτσι είχα τάξει στο κορίτσι από το χέρι του εσύ να το κρατάς, να το φροντίζεις μάνα εκείνο τανθοστολιστο κορίτσι και στις ανάσες του μαζί να ξενυχτάς.

  Στου Κιριμπάτι της ακτές νεράιδες δεν υπάρχουν  ούτε λουλούδια ολόλευκα φυτρώνουν στις σχισμές μόνο ανθρώπινες ψυχές χτίζουν με αίμα δρόμους μόνο προσφύγων οι ορδές, ζητάνε να σωθούν κι όταν τα χέρια απλώνουνε μπρος στα δικά σου μάτια καλά θα κάνεις να σταθείς, στο όνειρο κοντά Του Κιριμπάτι τα νερά δεν φτάνουν  στο Μπαϊρίκι Και με βαρκάδα δεν μπορείς να μείνεις ζωντανός.

 

  Παγιδεύτηκαν οι μέρες μας, οι μέρες μας παγιδεύτηκαν σου λέω Μα και που το λέω... Μόνος μου τα λέω, μόνος μου τα ακούω Μετράμε τον χρόνο από την πρώτη του λες και ο χρόνος κάνει στροφιλίκια, λες και χαριεντίζεται ο χρόνος στις σιδηροτροχιές των πεισμάτων και των προσευχών. Λες και μεταμορφώνεται από δήθεν σε κάτι. Γεμάτη ουτοπικά πλεονεκτήματα είσαι, με λάμψεις δε λέω, μα αν σκοτάδι δεν ήταν οι λάμψεις αυτές, δεν θα έμοιαζαν με πυροτεχνήματα τεχνηέντως  εξελισσόμενα, που πάει να πει χρωστάς. Χρωστάς στο σκοτάδι, που από εκεί το φως σου συνυφαίνεται. Χείλη ή μάτια σαν τον ήλιο των θέλω σου, λίγο πριν γίνουν κυρίαρχα σε θέσεις από τα πριν σωστά βαλμένες είναι. Έρπης στα σύνορα του νου. Πότε έχεις γενέθλια, με ρώτησες - κάθε μέρα, σου απάντησα Για λίγο σιώπησες, μετά είπες: - Πότε άρχισες να έχεις γενέθλια; - Ήταν μια Τρίτη πρωί, 6 Μαρτίου ήταν, απάντησα. - Α ΟΚ τότε είσαι Ανοιξιάτικο παιδί, είπες Παιδί όμως, αντιφώνησα - Μην κολλάμε στις λέξεις, ήταν η απάντηση σου ΟΚ να μην κ...