ΟΣΑ ΞΕΡΕΙ ΤΟ Y-TUBE

-Bonsoir Anna, comment es tu?

(Γεια σου Άννα, πώς είσαι;)

Το μυαλό της λειτουργούσε σαν πύλη που την ελέγχουν δύο κάμερες ευρείας κάλυψης, από εκείνες των 180 μοιρών, τα μάτια της.

-Κοίτα Άννα, κοίτα τα νερά στο Ντουμπάϊ, τα πάρκα, τα ξενοδοχεία.

-Έχει κι άλλο σκόρδο μέσα, το μεγάλο κομμάτι το έβγαλα το μεσημέρι, μα έχει κι άλλο μέσα.

Ο κυρ Σάββας, ο λαχειοπώλης της γειτονιάς, περνούσε για δεύτερη φορά μπροστά από το μαγαζί, κοιτούσε τους πελάτες στα μάτια. Πώς στην ευχή τα κατάφερνε με δυο μάτια να κοντρολάρει είκοσι;

Τα πόδια του είχαν όμως άλλη γνώμη. Τον είχα δει πριν καμιά ώρα στο τρόλεϊ. Πελάτης ούτε με δίκαννο.

-Το τοστάκι σου Αννούλα, το θες τώρα; 

-Να σου δείξω και το ΄Αμπου Ντάμπι;

-Βρε τα δείχνει η τηλεόραση κάθε βράδυ. Θα σε ξυπνήσω κανά βράδυ, ΄Αννα, ακόμα και μία να είναι η ώρα, να τα δεις. Θα σου μιλήσω λίγο, κοιμάται η Τούλα στο δωμάτιο.

-Ε, κλείσε την πόρτα.

-Τι λες μωρέ Ανρί; Κούνα το κεφάλι σου, με τέτοια ζέστη θερμοπληξία θα πάθει.

-Δεν το κουνάω, ζαλίζομαι…

-Και τι είναι το Γιουτιούμπ; Δίπλα πώς πας; Το πετρέλαιο. Μεγάλη δουλειά το πετρέλαιο.

-Μια φορά είχαμε πάει σ’ ένα χωριουδάκι που είχε μόνο Έλληνες.

-Πού; Πού είναι αυτό;

-Δεν θυμάμαι, αλλά ήταν μόνο Έλληνες. Τριάντα, σαράντα.

-Τώρα Άννα είμαστε Τρίπολη, Βηρυτός, Λίβανος.

-Τι Τρίπολη βρε Αρνί;

-Όχι Αρνί, Άννα, ΑΝΡΙ! Να βλέπεις τα κτίρια, δεν έχω πάει, τα κτίρια υπάρχουν, αλλά γεμάτα τρύπες, θα πάω κάποτε.

-Τη μαμά σου τη θυμάμαι αμυδρά.

-Έχω βγάλει και φωτογραφίες, να σου δείξω φωτογραφίες να δεις.

-Βηρυτός Ε; Τη θυμάμαι τη μαμά σου λίγο.

-Να εδώ. Κάθε Κυριακή πηγαίναμε για να περπατήσουμε.

-Στη Βηρυτό Ε;

-Όχι Βηρυτό δεν έχω πάει.

-Μαρία, ε Μαρία, θα φέρεις το τοστ; Μαρία θα ταξιδέψω, λέει ο Ανρί, στις 30 του Φλεβάρη.

Η Μαρία έβγαλε τα γυαλιά της και χαμογέλασε μέσα από τα τσαούλια.

Ο Ανρί έξυσε τον αυχένα και η κυρία Άννα βρήκε ευκαιρία να δώσει μια θανατηφόρα δαγκωνιά στο τοστ της.

-Πυραμίδες δεν έχεις πάει ε; Εκείνες του Χέοπα. Εκεί έχω πάει εγώ όμως στις πυραμίδες, Λούξορ, Νείλος. Να σε πάω εκεί Γάλε και να κοιτάζεις παράξενα.

Είχα απορροφηθεί από την κουβέντα, πέρασε μια κοπέλα και με καλησπέρισε με νεφελώδη φωνή και ανοιχτό χαμόγελο. Κοσμοσυρροή απόψε στη γειτονιά.

Μπήκε στο μαγαζί, κάθισε στην πλάτη μου, μας χώριζε η τζαμαρία. Σκεφτόμουν εκείνη, που είχε πάει σε γάμο. ΄Ηταν νωρίς ακόμη να με γνωρίσει στο σόι.

Η κυρία Άννα, συνταξιούχος δασκάλα, προ Χριστού.

Ο Ανρί, δεν ξέρω.

-Κοίτα, κοίτα.

Τώρα ο Ανρί της δείχνει το Στρασβούργο.

-Κοίτα τι ωραία που είναι. Πας με τα πόδια στη Γερμανία. Να από δω, από αυτό το μέρος, μια ώρα δρόμος. Πας περπατώντας και δίπλα σου βλέπεις τα καραβάκια.

-Ααααααα. (η κυρία Άννα).

-Βρε Άννα έπιασα την κουβέντα με τη Φωτεινή και λησμόνησα την μπύρα.

-Καλά ρε Μαρία, δε θα σου πάρουμε το κεφάλι.

Μια μαύρη αδύνατη γάτα παρακολουθούσε με περίσσια προσοχή την κουβέντα της κυρίας Άννας και του Ανρί. Φυσικά και τις παρεμβάσεις της κυρίας Μαρίας.

-Ανρί Ω!!! Ανρί…

Φωτεινή λοιπόν η κοπέλα που με καλησπέρισε νωρίτερα. Τώρα με καληνυχτούσε φεύγοντας.

Η Μεσσηνίας σε διαρκή κίνηση απόψε και τούτος ο υπαίθριος μετακινούμενος μανάβης με τη θορυβώδη φωνή δεν λέει να ησυχάσει.

-Κρεμμύδι, ντομάτες, κολοκυθάκια και ωραία σταφίδα έχω…

«Το μπακάλικο της γειτονιάς» κλειστό λόγω διακοπών και αφού οι …φροντίζουμε για σας απουσιάζουν, το έδαφος προσφέρεται. Και ο Ανρί δε λέει να ξεκολλήσει (τη τεχνολογία μου μέσα) τα μάτια του από την οθόνη του κινητού και την περιήγηση.

-Αν είχα 80 ευρώ…

Ο Τσοπανάκος, το σήμα του την κάνω, αρκετά για σήμερα.