photographer

  Στο αγνάντι του βράχου του Φιλοπάππου κάτω από το μνημείο, σκοτεινιάζει, λοξόμεριάζει το φως μέρες τώρα Είναι και ο καιρός βαρύς κάνει  τα δικά του καλοκαιριάτικα. Έτοιμος να αρχίσει το κλάμα. Τσαμπουκαλεύεται μόνο το απογευματινό φως, εκείνο το ατίθασο πορτοκάλι, μόνο εκείνο αντιστέκεται. Από δω, από τούτη τη μεριά της πόλης, η γειτονιά μου μοιάζει με γειτονιά που αγάπησα πολύ, μία άλλη. Γλάροι παχύσαρκοι περνούν αργά  πάνω από το κεφάλι μου επιστρέφοντας από το φαγοπότι στη χωματερή στα Λιόσια και τώρα χορτάτοι και υπναλέοι έχουν πάρει την ντουγρού την κατηφόρα για τη θάλασσα. Δεν έχει θάλασσα η γειτονία μου  γειτονιά μου, γιαυτό τα απογεύματα οι γλάροι μοιάζουν με βομβαρδιστικά. Επισκέπτες. Έτοιμα να σκορπίσουν πόνο από ψηλά, να αφήσουν την πραμάτεια τους όπως κάνουν συνήθως στην άλλη μου γειτονιά. Να σκορπίσουν θάνατο, πόνο, πανικό, φόβο. Θα γκρεμίσουν σπίτια, θα διαλύσουν όνειρα. Γυαλίζει η ταράτσα με την μπουκαμβίλια εκεί που  λίγες μέρες πριν είχαν στρώ...

  Κοίταξε τώρα Ναι τώρα βρίσκεσαι κάτω από τα σκεπάσματα της ζωής σου ότι πέρασε, πέρασε. Ανήκει στο παρελθόν, κάτω από χαλάσματα βρίσκεσαι και για μία φορά ακόμα κάνεις θόρυβο, δεν είναι αρκετός όμως για να χρησιμοποιηθεί σαν alarm να προλάβει να σε σώσει, να σε προλάβει, να προλάβεις. Παρελθόν, παρόν. Ίσως και μέλλον, μαζί ταυτόχρονα. Τίποτα πιο οδυνηρό από το ίσως, πονάει όσο τίποτα, άκου ... ίσως... Δηλαδή μπορεί ναι Μα το ίδιο μπορεί και όχι κι αν μιλάς Για ζαχαρωτά το πρόβλημα μπορεί να μην είναι πολύ μεγάλο Πιθανόν να τα βρει στο μέτρημα man μιλάς για τη ζωή τότε όλα είναι διαφορετικά. 

  - Τι σου συνέβη; Κοιμόσουν; Η επιδρομή έγινε όσο κοιμόσουν;» ρωτάει ένας γιατρός. το μικρό παιδί που μετά βίας ψελλίζει: - «ναι». - Μην φοβάσαι. Τελείωσε. Δεν γίνονται άλλες επιδρομές. Τελείωσε. Μην φοβάσαι. Είμαστε εδώ μαζί σου. Εντάξει; Τελείωσε. Του λέει ο γιατρός και τον παίρνει αγκαλιά. Ο μικρούλης ξεσπά σε κλάματα εκτονώνοντας τον φόβο και την φρίκη που έζησε. Επέζησε. Στα τεράστια μάτια του, χωράει ο κόσμος όλος. Ετούτος που ζει μα και ο άλλος που ονειρεύεται, όταν δεν βομβαρδίζουν την γειτονιά του. Κάποιοι είπαν πως τον λεν Αχμέτ, κάποιοι άλλοι, Χουσεήν. Γιώργο, Νικόλα, Μπίλ, Ρόναλντ, Κλάους, Ουμπέρτο, το όνομα δεν έχει καμία σημαία. Είναι ζωντανός. Επέζησε. Όσο το κεφάλι του γυρίζει μηχανικά, δεξιά, αριστερά, το κορμί του τρέμει. Τρέμει σύγκορμος, σαν κτίριο που έχει χτυπηθεί και είναι έτοιμο να καταρρεύσει. Τρέμει και τότε ένα χέρι αγγίζει τον δεξί του ώμο, φοράει λευκό γάντι και λίγο πάνω από τον αγκώνα ξεχωρίζει ένα κομμάτι γαλάζιο ρούχο Είναι γιατρός. - Τι σου συνέβη...

  α μην ξεχάσω μόνο βαφή για τα μαλλιά για τα τριαντάφυλλα να πάρω... Χάνομαι με δική μου επιλογή και δική μου ευθύνη στην σιωπή και στις χαραμάδες ενός χώρου αδιέξοδου χωρίς φως όπου οι θεοί δεν έχουν καμία δουλειά και καμία υπόσταση. Εδώ που το σώμα γίνεται δρόμος για άπειρα λάθη για οράματα για μαγγανείες και δείγματα ευτυχίας. Για μεθυσμένους έρωτες αλλά ποτέ για όνειρα. Αν οι ικέτες έχουν κάνει σωστά την δουλειά τους με ευθύνη και μεγαλοψυχία τότε έχω ελπίδα κάποια από τα κύματα τις πρωινές ώρες να έρθουν στην σειρά σαν λέξεις προσευχής και να ξεπλύνουν τις πληγές. Αν όχι τότε σταγόνες από μάτια πυρακτωμένα μετά το τρακάρισμα θα κολυμπούν μέσα μου σε μια ατέρμονα προσπάθεια να με δροσίσουν. Μα όλο και περισσότερο θα με καίνε. Το κορμί θα γεμίσει δρωτσίλες θα ακούω φωνές και γεύση από τα σταφύλια των χειλιών σου θα στέκει αμέτοχη δίπλα σε μια ομορφιάπαρίσακτη και αμειβόμενη. Εγκεφαλική ρηγμάτωση εγκάρσια μέσα μου και έξω ένα κρύο να σε διαπερνάει σαν καυτό σίδερο. Δεν υπάρχουν ...

  ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΓΑΖΑ ΤΑ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΔΙΨΑΣΜΕΝΑ ΚΑΙ ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΑ

  Ένα κονβόι με πρόσφυγες αμάχους στη Γάζα που χτυπήθηκε από φονική αεροπορική επιδρομή ταξίδευε σε έναν από τους δύο δρόμους που προσδιορίστηκαν από τον ισραηλινό στρατό ως «ασφαλείς διαδρομές» προς το νότιο μισό της λωρίδας, σύμφωνα με ανάλυση. Η βομβιστική επίθεση το απόγευμα της Παρασκευής στην πόλη της Γάζας, η οποία σκότωσε 70 άτομα, ανάμεσά τους παιδιά, για την οποία η Χαμάς κατηγόρησε το Ισραήλ, σημειώθηκε στην οδό Salah-al-Din, μια κύρια οδό στον θύλακα, όπου ζουν παγιδευμένος ένας πληθυσμός 2,3 εκατομμυρίων ανθρώπων. Η ερευνητική μονάδα Forensic Architecture στην παλαιστινιακή οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, al-Haq, χρησιμοποίησε αεροφωτογραφίες και αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να εντοπίσει τον τόπο της επίθεσης, κοινοποιώντας τα ευρήματά της στον Guardian. Στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξε και η μονάδα Verify του BBC. Βίντεο και φωτογραφίες από τα επακόλουθα της επίθεσης δείχνουν 12 πτώματα, τα περισσότερα από τα οποία είναι γυναίκες και παιδιά, το μικρότερο ...

  1. Η Χαμάς έριξε μέχρι και 5.000 μη κατευθυνόμενους πυραύλους (ρουκέτες), κάποιοι εκ των οποίων είχαν βεληνεκές 100 – 150 χιλιόμετρα. Η Λωρίδα της Γάζας είναι μια περιοχή με πλάτος 6 – 12 χιλιόμετρα και μήκος ΜΟΛΙΣ 45 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ, δηλαδή είναι μια περιοχή τέσσερις (4) φορές μικρότερη από το νησί της Ρόδου. Όχι μόνο να φτιάξουν πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς αλλά ούτε να τους δοκιμάσουν δεν μπορούν.[i, ii] 2. Οι 5.000 πύραυλοι εκτιμάται ότι κοστίζουν συνολικά από 7 έως 15 εκατομμύρια (δολάρια) ενώ το ΑΕΠ της Λωρίδας της Γάζας είναι μόλις λίγο πάνω από 500 εκατομμύρια (δολάρια ανά τρίμηνο), τη στιγμή μάλιστα που οι Παλαιστίνιοι που ζουν εκεί δεν έχουν καν πόσιμο νερό. Το τελευταίο πράγμα που μπορούν να φτιάξουν ή να αγοράσουν είναι πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς, ή ακόμα περισσότερο να οργανώσουν μεγάλες στρατιωτικές επιχειρήσεις.[xxvi] 3. Σχεδόν ένα μήνα πριν, η διοίκηση Μπάιντεν απελευθέρωσε κεφάλαια ύψους 6 δισεκατομμυρίων δολαρίων προς το Ιράν, το οποίο είναι και ο βασικός προμηθευτ...

Υπάρχουν και αυτές οι φωνές στο κράτος του Ισραήλ. Η κατάθεση ψυχής του Ουγγροκαναδού, εβραϊκής καταγωγής, γιατρού και συγγραφέα. Eίμαι κι εγώ ένας επιζών του Ολοκαυτώματος. Μετά βίας επέζησα όταν ήμουν ακόμα βρέφος πέντε μηνών. Οι παππούδες μου σκοτώθηκαν στο Άουσβιτς, όπως και τα περισσότερα μέλη της ευρύτερης οικογένειάς μου. Έγινα Σιωνιστής, αυτό το όνειρο της ανάστασης του εβραϊκού λαού στην ιστορική του πατρίδα και της αντικατάστασης του συρματοπλέγματος του Άουσβιτς από ένα εβραϊκό κράτος με ισχυρό στρατό… Και μετά ανακάλυψα ότι δεν ήταν ακριβώς έτσι. Για να κάνω αυτό το εβραϊκό όνειρο πραγματικότητα θα έπρεπε να βάλω σε έναν εφιάλτη τον τοπικό πληθυσμό. Δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να δημιουργηθεί αυτό το εβραϊκό κράτος χωρίς να καταπιεστεί και να εκδιωχθεί ο τοπικός πληθυσμός. Ισραηλινοί, Εβραίοι ιστορικοί έχουν αποδείξει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ο διωγμός των Παλαιστινίων ήταν επίμονος, διάχυτος, σκληρός και σκόπιμος -αυτό που στα αραβικά ονομάζεται «Νάκμπα»: η «καταστροφή» ή ...

 και καλα εμεις ειμαστε αυτοι που ειμαστε και καλα να παθουμε. Οι Κυπραίοι;;; Το ιδιο μοσχαρια και αυτοι;;;  Χώρα που έχει κατεχομενα εδάφη, στηρίζει άλλη χώρα που κρατάει κατεχόμενα ξένα εδάφη;;;

  Η Παλαιστινιακή Kufiya ή keffiyeh (καφιγια), μοιάζει πολύ με το απλό Αραβικό μαντίλι, αλλά δεν είναι το ίδιο. Η βαμβακερή μαντίλα ανήκει στην παραδοσιακή φορεσιά των Αράβων και από τότε που ο ηγέτης των Παλαιστινίων, Γιάσερ Αραφάτ, την φόραγε και στις επίσημες εμφανίσεις του έγινε σύμβολο των Παλαιστινίων και του αγώνα τους. Καταρχήν τα χρώματα. Την μαύρη μαντίλα την φοράνε τα μέλη και οι οπαδοί της Φατάχ. Την κόκκινη τα στελέχη του Λαϊκού Μετώπου. Την πράσινη η Χαμάς. Τα τελευταία χρόνια έχει εμφανιστεί και η μπλε μαντίλα που την φοράνε, συνήθως, Ισραηλινοί ειρηνιστές. Εκείνοι όμως που ξέρουν καλά τα Αραβικά ήθη, έχουν και μια άλλη εκδοχή. Κόκκινο: έχω βασιλιά (σ.σ. η κόκκινη μαντίλα φοριόταν στην Ιορδανία, το μόνο βασίλειο της περιοχής, αλλά για τελείως διαφορετικούς και ευνόητους λόγους υιοθετήθηκε από το Λαϊκό Μέτωπο της Παλαιστίνης). Μαύρο: δεν έχω βασιλιά άρα έχω δημοκρατία άρα Αραβικός Σοσιαλισμός (Μπάαθ). Το πράσινο: είναι εκτός των αραβικών παραδοσιακών χρωμάτων, στο μαν...

 Αν και το μυαλό μου είναι στην Γάζα που θεωρώ δεύτερη πατρίδα μου , για τους δικούς μου λόγους, ένα κομμάτι της καρδιάς και της σκέψης μου είναι στην γενέτειρα μου. Ο τόπος μου, είναι ένας όμορφος τόπος. εύφορη γη, μεγάλη θάλασσα, έχει την λίμνη του Καϊάφα, με τα ιαματικά λουτρά κάτω από την ιστορία του Λαπίθα. Οι άνθρωποι του τόπου μου, είναι απλοί άνθρωποι, εργατικοί, ήσυχοι σε γενικές γραμμές, φιλόξενοι. Είναι όμως και ευκολόπιστοι, είναι που τους λείπει η αυτοπεποίθηση, πιστεύω εγώ και αντί να κοιτάζουν το δάσος, έστω αυτό το δάσος με τις κουκουναριές του Καϊάφα, εκείνοι κοιτάζουν το δάχτυλο. Χρόνια η παλιά δημοτική αρχή, είχε καταφέρει να μάθει το πανελλήνιο την Ζαχάρω, όχι για τους καλύτερους λόγους. Κάτι οι ανθρωποκτόνες φωτιές του 2007, κάτι οι νύφες της Ουκρανίας, πρόσθεσε σε αυτά την ΄΄μαγκιά της φυλής΄΄ και το αποτέλεσμα που θα πάρεις, θα μπάζει από παντού. Δόθηκε μεγάλος αγώνας να αλλάξει όλο αυτό, στις προηγούμενες εκλογές πιστέψαμε πως τα καταφέραμε, βοηθήσαμε πολλοί...

  https://carnetdevoyage.gr/gaza-na-zeis/ Ο Aaleyah χτύπησε διακριτικά την πόρτα. Το φως είχε από ώρα κάνει την εμφάνιση του, μα εγώ στην αγκαλιά του Μορφέα, άγομαι και φέρομαι σε χρόνο παρακείμενο. Η χθεσινή μέρα χάθηκε στα σκοτάδια ”υπόγειων διαδρομών” μια που ήταν ο μόνος τρόπος εισόδου στην Λωρίδα της Γάζας. Όταν βγήκα στο φως, το φως είχε πάρει το δρόμο της ξεκούρασης αφήνοντας στον ουρανό ένα χαρακτηριστικό κόκκινο χρώμα, τόσο βαθύ όσο η ιστορία της Παλαιστίνης. Τόσο κόκκινο όσο το αίμα των μαρτύρων της. Όταν έφτασα στο δωμάτιο που θα με φιλοξενούσε στην Ράφα, το μόνο που πρόσεξα ήταν το κρεβάτι, αληθινό κρεβάτι και ήταν σαν δώρο μετά τις τόσες ώρες στα έγκατα της γης και εγώ το τίμησα δεόντως. Η Λωρίδα της Γάζας (αραβικά: قطاع غزة , εβραϊκά: רצועת עזה ) αποτελεί μια παράλια χερσαία λωρίδα στο νοτιοανατολικό άκρο της Μεσογείου, μεταξύ της Αιγύπτου και του Ισραήλ που δημιουργήθηκε το 1948, με βάση τη γραμμή εκεχειρίας του Πρώτου Αραβοϊσραηλινού πολέμου. Πρόκειται για μια χερσα...

  Το ραντεβού είχε δοθεί για τις 6.00 μμ στο άγαλμα του Βενιζέλου, θα ακολουθούσε πορεία στην πρεσβεία του Ισραήλ Απλοί πολίτες, κόμματα και οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, Παλαιστίνιοι που ζουν στην Ελλάδα και συλλογικότητες του αντιεξουσιαστικού χώρου, ήταν εκεί. Με κύριο σύνθημα ΄΄ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ΄΄ περίπου 2.000 άνθρωποι πορευτήκαν προς την πρεσβεία. «ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΡΗΝΗ, ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ! Τα συνθήματα ηχούσαν στον αέρα κάτω από  ισχυρή αστυνομική παρουσία. Κλούβες είχαν κάνει το γνωστό πια τοίχος, ήταν εκεί ο Αίαντας και ενός ...τυχαίου ντρόουν.

  σαν χτες ήταν που ο ΄΄μπαρμπα Κώστας΄΄, ο σπουδαίος καθόλα Κώστας Μπαλάφας ΄΄έφυγε΄΄ προς το φως, 9/10/ 2011. Θυμήθηκα, πριν πολλά πολλά χρόνια, (τότε που έκανα ακόμα εκθέσεις), τρεις Φίλοι, τρεις συνάδελφοι, από διαφορετικές εφημερίδες και με διαφορετικά είδη ρεπορτάζ, αποφασίσαμε, έτσι για την αλητεία, να κάνουμε κάτι που κανείς δεν είχε τολμήσει έως τότε. Τρεις λοιπόν ...ανταγωνιστές, σε ΜΙΑ ΚΟΙΝΗ ΕΚΘΕΣΗ! Το τι είχαμε ακούσει δεν λέγεται, όμως εμείς πάνω απόλα ήμασταν Φίλοι. Φίλοι και γουστάραμε. Έτσι λοιπόν, ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΑΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ από Το Βήμα, ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΝΕΛΟΠΟΥΛΟΣ από την Καθημερινή και εγώ από την Ελευθεροτυπία, κάναμε αυτή την έκθεση, που ταξίδεψε σε όλες τις πρωτεύουσες των νομών και γύρισε να κλείσει στην Αθήνα, με συνεχείς παρατάσεις στην διάρκεια. Στην Αθήνα λοιπόν, επισκέφτηκε την έκθεση και ο ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΑΛΑΦΑΣ, εγώ εκείνο το απόγευμα έλειπα και δεν ήμουν στον χώρο, ήταν ο Αντωνάκης. Όταν πήγα και αφού μου έβαλε της φωνές, μου λέι ,  - ήρθε ο Κώστας Μπαλάφας, ρε ...