photographer

  ...θα ήθελα να ανοίξουν οι ουρανοί και να πέσει τόσο νερό που να μου πάρει το δέρμα. Να το κάνει ξέφωτο, να το κάνει τραγούδι. Να μπορώ να φωνάξω: - μην φυλακίζεις τις πέτρες στα παρτέρια... Να σε δω να πλησιάζεις την φωτιά με δακρυσμένα μάτια -πιστεύεις πως έχει σύνορα η φωτιά;Τώρα στέκεις εκεί που δεν ακούς, δεν βλέπεις, δεν μιλάς. Ανάμεσα σε δρόμους με αγάλματα και κάθε λογής εσταυρωμένους. Ενας που ξεκινάει το σημείο της προσευχής. Μέσα από αγκάθια και αχυράνθρωπους. Πίσω από τα σύννεφα και ότι με θλίψη τα γεμίζει. Χωρίς παραβάν, χωρίς ελικοειδείς δρόμους, χωρίς καμιά νοσταλγία για ζωή. Φωνές μόνο και περπάτημα. Τμηματικά, σαν σε παρέλαση ηττημένων στρατιωτών. Σαν ένας δυστυχής, καχεκτικός ανεμοστρόβιλος, που στέκει στην άκρια των γκρεμνών και  θαυμάζει το τώρα. Να είναι τρωτός και να επιδιώκει την αθανασία. Τι είναι το σκοτάδι αν όχι η μήτρα που γεννάει φως; Τι τα βήματα και τι ο δρόμος; Εκεί στα μέρη σου που η σιωπή κυριαρχεί, ο ήχος ξεθωριάζει. Εκεί μένει χωρίς να αντ...

     -  Ήφαιστε, εσύ στους γάμους των ανθρώπων τη λαμπάδα κρατάς, μα τούτη η φλόγα είναι πικρή και δε φωτίζει ελπίδες. Αχ κόρη μου, δεν το ᾽λεγα ποτέ μου πως κάτω από τη λόγχη, απ᾽ το κοντάρι τ᾽ αργίτικο, η χαρά σου θα γινόταν. Δώσ᾽ μου εμένα το φως· έτσι όπως τρέχεις, μαινάδα, δεν κρατάς σωστά τη φλόγα· οι δυστυχίες, παιδί μου, δε σου βάλαν μυαλό κι είσαι σαν πρώτα. —Πάρτε μέσα, Τρωαδίτισσες, το πεύκο, κι απαντήστε στα νυφικά τραγούδια της με δάκρυα.   Ένας ήλιος ζωογόνος, μα αχόρταγος, βασάνιζε την Αργολική γη και εκεί στου Ήλιου το γλέντι, εκεί που η άσφαλτος με θάλασσα μοιάζει και στο παιχνίδισμα ματιών και νου, Δροσουλίτες οπλισμένοι ξεπροβάλλουν και όλο έρχονται και έρχονται Εκεί, στου δρόμου, τον χαραγμένο δρόμο, μιας κάποιας Εκάβης την φωνή ακούς να λέει:   -  Η αγάπη, σαν αγαπήσεις μια φορά, δε σβήνει. Η Ρούλα Πατεράκη στον δρόμο έξω από το αρχαίο θέατρο Επιδαύρου, ανάμεσα σε πρόβες για  τις Τρωάδες και την μοίρα, της κάθε Εκάβης.

   Η φυγόκεντρος είναι δύναμη καταπληκτική μα επαμφοτερίζουσα. Μέχρι το τέλος, δεν ξέρει πια πλευρά να διαλέξει. Την έλκουν συνήθως τα ετοιμόρροπα, εκείνα με την μεγάλη πείρα. Ύστερα, έβαψε κόκκινα τα χείλη της, με κινήσεις τόσο αργές σαν sniper που οπλίζει ένα CheyTac M200. Τα είχε όλα στο μυαλό, μα εκεί που πήγε, δεν θα γύρναγε ποτέ κι ας λαχταρούσε τόσο πολύ το σήμερα. Λυμένα τα μαλλιά της κόκκινα και αυτά,  να γέρνει στα πλευρικά, σαν χάδι ανέμου ακατάστατου και εγώ ανήμπορος, μπροστά στο θαύμα, να στέκω ακριβώς εκεί, προσμένοντας να σώσω καταιγίδες, από κάποιον γιγάντιο αφανισμό που έτσι κι αλλιώς ξεμάκραιναν. Αίμα λύκαινας, σε άσπρο, κάτασπρο απάτητο χιόνι. Μόλις είχε γυρίσει από την Bogotá, τυφλή ζωή, μέσα στην χλιδή. Έμεινε εκεί 14 μήνες, κανείς δεν ήξερε τι δουλειά είχε. Κανείς δεν ρωτούσε. Έμενε σε ένα διαμέρισμα που ήταν πριν γραφείο, στην γειτονιά των μουσείων. Μουσείο Botero, Μουσείο Casa Sámano, Μουσείο de Arte Miguel Urrutia -MAMU-, Mουσείο Santa Clara, Μου...

  απορίας άξιον. αβεβαιότητα προερχόμενη από ελλιπή γνώση, ξύπνησες λούστηκες ξέμπλεξες τα μαλλιά σου αρωματίστηκες Και έβαλες ρούχα να κρυφτείς. στάθηκες στην πόρτα έσφιξες στη χούφτα τα κλειδιά, απόψε σκέφτηκες " όποιον πάρει  ο χάρος". Έκανες δύο βήματα εμπρός κοντοστάθηκες - γιατί μόνο οι άντρες μπορούνε να γαμάνε, αναρωτήθηκες.  Όταν εκδιώχθηκαν από τον Παράδεισο, έφτιαξαν μια σκηνή και πέρασαν επτά ημέρες θρηνώντας και κλαίγοντας με μεγάλη θλίψη. Αλλά μετά από επτά ημέρες άρχισαν να πεινάνε και ξεκίνησαν να ψάχνουν για τροφή, αλλά δε βρήκανε. Τότε η Εύα είπε στον Αδάμ: "Κύριέ μου, πεινώ. Πήγαινε να βρεις κάτι να φάμε. Ίσως ο Κύριος ο Θεός να μας κοιτάξει με έλεος και να καλέσει πάλι στο μέρος όπου βρισκόμασταν προηγουμένως". Και ο Αδάμ σηκώθηκε και περπάτησε για επτά ημέρες σε όλη τη γη και δε βρήκε φαγητό σαν αυτό στο οποίο ήταν συνηθισμένοι στον Παράδεισο. Και η Εύα είπε στον Αδάμ: "Θα με σκοτώσεις; Αν πεθάνω ίσως ο Θεός ο Κύριος σε ξαναβάλει στον Παράδ...

   Εις μνήμη είπε και μία γραμμή από ασήμι φως σύρθηκε χαμηλότερα από εκεί που βάραιναν τα βήματα. Όσοι άρρωστοι παράμερα στέκονταν και κοιτούσαν, είχαν την ελπίδα παραμάσχαλα και με αυτήν πορευόντουσαν. Κάποιοι από αυτούς σηκωνόντουσαν και με κινήσεις επιδέξιες χλεύαζαν το σκοτάδι μέσα τους. Οι άλλοι, οι περισσότεροι ο όχλος δηλαδή σωτηρία δεν είχαν, έτσι η αλλιώς έκρυβαν μέσα σε βιβλία αποκόμματα εφημερίδων κιτρινισμένα και παρατημένα ακόμα και από τον χρόνο. Αυτό τους άρεσε. Τέτοιες συνήθειες είχαν. Μία άλλη συνήθεια που είχαν, ήταν η κατηγοριοποίηση των ανθρώπων κατά εποχές. Είχα ένα φίλο από συμμαθητή στο σχολείο και γείτονα τον Κλήμη. Ο Κλήμης τώρα ήταν αρχειοθέτης κάτι σαν κομισάριος του Παλαιού κόσμου. Προύχοντας πώς να το πω, άκρη ρε παιδί μου. Ο Κλήμης από μικρός διαόλου κάλτσα και κυνηγός. Ήταν ο πρώτος στη γειτονιά που πήρε φλόμπερ, οι άλλοι ήταν ακόμα με σφεντόνες. Εγώ δεν είχα ούτε από αυτές. Ανήκα βλέπεις στην κατηγορία του ...νερού. Ο Κλήμης λοιπόν, ιδιαίτερη π...