μια κάποια Εκάβη στην Αργολική γή

 

 

 -  Ήφαιστε, εσύ στους γάμους των ανθρώπων

τη λαμπάδα κρατάς, μα τούτη η φλόγα

είναι πικρή και δε φωτίζει ελπίδες.

Αχ κόρη μου, δεν το ᾽λεγα ποτέ μου

πως κάτω από τη λόγχη, απ᾽ το κοντάρι

τ᾽ αργίτικο, η χαρά σου θα γινόταν.

Δώσ᾽ μου εμένα το φως· έτσι όπως τρέχεις,

μαινάδα, δεν κρατάς σωστά τη φλόγα·

οι δυστυχίες, παιδί μου, δε σου βάλαν

μυαλό κι είσαι σαν πρώτα. —Πάρτε μέσα,
Τρωαδίτισσες, το πεύκο, κι απαντήστε

στα νυφικά τραγούδια της με δάκρυα.
 

Ένας ήλιος ζωογόνος, μα αχόρταγος, βασάνιζε την Αργολική γη και εκεί στου Ήλιου το γλέντι, εκεί που η άσφαλτος με θάλασσα μοιάζει και στο παιχνίδισμα ματιών και νου, Δροσουλίτες οπλισμένοι ξεπροβάλλουν και όλο έρχονται και έρχονται
Εκεί, στου δρόμου, τον χαραγμένο δρόμο, μιας κάποιας Εκάβης την φωνή ακούς να λέει: 

-  Η αγάπη,
σαν αγαπήσεις μια φορά, δε σβήνει.

Η Ρούλα Πατεράκη στον δρόμο έξω από το αρχαίο θέατρο Επιδαύρου, ανάμεσα σε πρόβες για  τις Τρωάδες και την μοίρα, της κάθε Εκάβης.